Een hippie met dreadlocks

Van louche hotels tot paradijselijke plekjes, van vakantieliefdes tot kwallenbeten… Stephanie Coorevits gaat een zomer lang op zoek naar de reisverhalen van Bekend Vlaanderen.

De afgelopen dagen kon je er niet naast kijken: de zomer is in het land. Hoelang hij hier precies zal blijven, is wat koffiedik kijken, maar ik heb alvast genoten. Ik hoop van u hetzelfde.

Kijk, ik sta open voor alle overtuigingen die alle mogelijke mensen kunnen hebben (zolang ze het niet te bont maken en met witte puntmutsen door de straat gaan paraderen), maar ik kan me moeilijk inleven in standpunten als: ‘Bah, warmte, geef mij maar de winter. Lekker grijs en nat’. De zomer heeft het wat mij betreft allemaal: zon, zwoele dronken avonden, de mogelijkheid om je met zo weinig mogelijk kleren in het openbaar te vertonen, sappig gegrild vlees op de BBQ, frisse cocktails of rosé met ijsblokjes erin en natuurlijk vakantie.

Daarover ga ik het de komende weken met u hebben: bijzondere reisverhalen. Er is werkelijk níéts dat ik liever doe dan naar het buitenland trekken om nieuwe culturen op te snuiven. En met mijn lui gat op een wit strand onder een palmboom gaan liggen, dat ook wel. Was ik veertig jaar geleden geboren, dan was ik vast en zeker zo’n hippie met dreadlocks geweest die niets anders deed dan de wereld rondreizen om een beetje te gaan chanten en te leven van de liefde en (met mate) wat geestverruimende middelen. Gelukkig hebben mijn ouders die neiging keihard de kop ingedrukt met de woorden: ‘Doe maar normaal, dan ben je al gek genoeg’.

“één paëlla met vier vorken vragen omdat we anders geen geld meer hadden om te zuipen”

Ik heb in mijn tweeëndertig jaar hier op aarde al een klein stukje van de wereld gezien en daar ben ik heel dankbaar voor. Mijn reisappetijt begon vroeg en bescheiden. Met mijn ouders, zussen en broer in de auto naar Frankrijk. Luidkeels meebrullend op cassetten van Clouseau en Samson en Gert, tot mijn vader suïcidaal werd en dreigde dat, als we onze koppen niet snel zouden houden, hij ons op de Route du Soleil zou achterlaten. Good times.

Tijdens mijn puberjaren met vrienden gaan skiën in Oostenrijk, surfen in Biarritz (oké, op een plank liggen in de oceaan en eraf kukelen telkens zich er een deining in de oceaan voordeed) en op het strand van Barcelona bivakkeren en één paëlla met vier vorken vragen omdat we anders geen geld meer hadden om te zuipen.

Nog wat later mocht het wat mij betreft allemaal wat exotischer en kon ik mijn vaderlandslievende echtgenoot overhalen om Cyprus eens een keertje over te slaan. We gingen onder meer roadtrippen met de motor door Toscane en hebben in kratermeren gezwommen bij zonsopgang in Nicaragua, ik leerde duiken in de Caraïben en kreeg een zeer agressieve vorm van diarree in Senegal.

Ik kan me voorstellen dat u staat te popelen om die verhalen uitgebreider te horen, maar ik stel voor dat we het voorlopig houden bij de ervaringen van onze bekende medemensen. Immers, ik weet dat er in elk van u een voyeur schuilt en op deze manier kan u de boeksjes even links laten liggen. Wat die BV’s betreft: die doen ook niets liever dan over een spuitpoep vertellen in de Vlaamse media. Dat weet ik wel zeker.