De veldslagen van een Vikingkind

© Foto Kurt
Redactie KW

Prinses Donderwolk, Vikingkind, Poetindochter… maar eigenlijk heet ze gewoon Loes. De dochter van journaliste Lotte Debrouwere staat centraal in haar krantencolumns, die nu gebundeld werden in ‘Slaap kindje slaap verdomme’.

De Gullegemse koos er drie jaar geleden voor om helemaal alleen een dochter op de wereld te zetten. In haar vak heerst Koning Chaos al eens, dus een baby zorgde voor weinig beterschap op dat vlak. Dat wordt ook gaandeweg duidelijk in haar stukjes waar de ene keer de ironie van afdruipt, de andere keer schaamte en humor. De liefde voor haar kind is het onvoorwaardelijke bindmiddel tussen dat alles. Lotte combineert op een heerlijke manier fijngevoelige poëzie, met fragmenten waarin ze brutaal eerlijk het mama-zijn portretteert. Dat haar dochter een Deense donor heeft, is bij wijze van spreken een leuk wist-je-datje. In haar klas zitten er drie donorkinderen. Maar de schattige Loes verdient geen stempel. Ze is gewoon… Loes.

“Ik wilde met mijn columns een warm hoekje in de krant creëren, een glimlach tussen al dat harde nieuws. Dat klinkt zwaarwichtiger dan ik het zelf wil, maar het ís wel zo”, aldus Lotte. “En Loes is een heel dankbaar onderwerp, want er gebeurt altijd wel iets. Ik kreeg alsmaar vaker de vraag of die columns gebundeld konden worden, dus kwam er uiteindelijk dit boek. Daar staan ook stukjes in die de krant niet haalden, vaak omdat ik ze te intiem vond of eigenlijk beter vond passen in boekvorm.

In de stukjes wordt duidelijk dat het verre van rozengeur en maneschijn is als alleenstaande mama

De tekeningen van Ilah maken het helemaal af: haar werk straalt een soort vrolijke ellende uit, een tristesse waarmee je lacht. Dat vind ik geweldig. Was dit boek een droom? Ik ken het cliché: elke journalist is een mislukte schrijver. Maar eigenlijk wil ik gewoon gelezen worden. Ik schrijf soms liever dan ik journalist ben. Met die columns kan ik helemaal uit mijn eigen hoofd schrijven, wat ik heel tof vind om te doen.”

Good cop en bad cop tegelijkertijd

In de stukjes wordt duidelijk dat het verre van rozengeur en maneschijn is als alleenstaande mama. “‘Je hebt ervoor gekozen’, klinkt het cliché dan. Of ‘typisch een carrièrevrouw’, dat heb ik ook al gehoord. Er is bij mij zeker plaats voor een man, maar ze staan niet aan mijn deur. Of misschien wordt het de pizzabezorger. (lacht) Dat de roze wolk niet bestaat, dat weten we allemaal intussen wel. Maar de dagdagelijkse zaken moeten we ook durven te benoemen.”

“Als je kind alwéér niet slaapt, dan zeg je niet alleen ‘slaap kindje slaap’, maar dan vloek je ook wel eens. Loes heeft tussen haar een en twee jaar nooit doorgeslapen. Als ze bij mij lag: licht aan, licht uit, licht aan. Ik méén het ook als ik schrijf: dat is Guantanamo Bay, hé. Er zijn van die momenten dat je het behang wil opvreten, maar je hebt het er wel voor over, achteraf gezien. Het zit ook in mijn karakter om het te zeggen zoals het is: als ik liefdesverdriet heb, dan héb ik liefdesverdriet. En ik voel me ook wel eens eenzaam. Pas op, ik bén niet eenzaam: het is hier soms Brasserie Debrouwere: ik heb heel graag mensen over de vloer en ik krijg ook veel hulp van mijn moeder en zus, die op een boogscheut van hier wonen.”

Zelfs om een toertje rond het huis te lopen, moet ik opvang voorzien

“Het meest vervelende is dat je niemand hebt om zaken bij af te toetsen. Je moet good cop en bad cop tegelijkertijd zijn. En het zit vooral in de kleine dingen: niet kunnen uitslapen, eens alleen naar de bakker gaan… Zelfs om een toertje rond het huis te lopen, moet ik opvang voorzien. Vroeger dacht ik dat we altijd samen op pad zouden zijn met haar in een draagzak. Maar heb je een kind daar al eens alleen in gekregen? Fysiek is dat ook belastend voor je rug. Als ik nu zo iemand zie, dan ben ik verwonderd en denk ik: straf. Maar ook: en heeft hij al gekakt?”

‘Slaap kindje slaap verdomme’, uitgeverij Lannoo,144 blz., 14,99 euro.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier