“De liefde is schoon, maar ook wreed”

Eindelijk. Na Maarten Devoldere (Warhaus) en Simon Casier (Zimmerman) heeft ook Jinte Deprez van Balthazar zijn solo-ei uitgebroed en wel onder de naam J. Bernardt, een van de voornamen die op de identiteitskaart van de Stasegemnaar voorkomen. ‘Running Days’ telt negen songs en een interludium, klinkt zeer uplifting, tot je de teksten onder ogen krijgt.

Live is Jinte Deprez heel energetisch, dweilt hij van links naar rechts het podium af en terug, maar die positieve vibe staat geenszins songs in de weg die dieper gaan. “Running Days is een heel persoonlijke plaat, waarin ik veel over mij(n persoonlijke leven) prijsgeef”, zegt hij.

Was het moeilijk om uit de Balthazar-modus te stappen om aan een soloalbum te beginnen werken?

“Het schrijven van nummers ging me goed af, maar vanzelfsprekend was het een totaal andere manier van componeren dan bij Balthazar. Daar sleutelen Maarten (Devoldere, red.) en ik aan de songs. Ook daarom was het een solitaire bezigheid. Anderzijds wilden we met z’n allen een tijdlang niet vastgehecht zijn aan Balthazar en creatieve zuurstof opslaan. Het maken van Running Days heeft zeker langer geduurd dan ik verwacht had, ook omdat ik midden in het scheppingsproces met een relatiebreuk moest afrekenen.”

Wellicht daarom staan er zowel hommages aan de liefde als break-upsongs op je plaat.

“Niet dat ik dit hoe dan ook met de buitenwereld wilde delen, maar als vorm van zelftherapie heeft het me wel geholpen. Als schrijver van liedjesteksten lijkt het me ook logisch dat je de emoties waarmee je worstelt, probeert te verwoorden. Ik heb dat ook in de bijsluiter van het album neergeschreven. Heel wat nummers handelen over persoonlijke zaken, waaronder de schoonheid, maar net zo goed de wreedheid van de liefde. In de openingstrack On Fire bezing ik de magie van amor, dat moment met wie je op de een of andere manier een connectie voelt. In The Question behandel ik dan weer de naïviteit die in een relatie en de omcirkelende dialogen op de loer kan liggen en hoe dit als een boemerang in je gezicht kan terechtkomen. Toch steekt er ook in dit nummer een diepe, minimalistische r&b-groove. Ik koos voor die muzikale aanpak, omdat je dan contrasten samenbrengt die mooi in balans liggen: de vaak donkere teint van de teksten met de uplifting muziek die eromheen zit.”

“Af en toe moet je eens alle remmen loslaten”

Je plaat sluit af met ‘Running Days’ met de openingszin “Running in a fast mode/is cutting me up.” Door een écht sabbatjaar te nemen, had je je natuurlijk minder druk kunnen opleggen.

“Dat lied slaat op het zeer intensieve toerschema dat we met Balthazar aanhielden. (glimlacht) Ik vond dat ik deze cd moest maken, want als je constant in functie van een band schrijft, weet je op den duur niet meer waar jij gas terugneemt en anderen het van je overnemen. Dat vereiste als het ware een rechtzetting, (lacht) ook om de dingen die ik het voorbije jaar meegemaakt heb een plaats te geven. Emotioneel heb ik diep in mijn eigen vel gesneden.”

“Ik ben dertig jaar geworden. Een symbolische mijlpaal waarbij je al eens terugkijkt op wat je allemaal hebt meegemaakt en die zaken ook in perspectief plaatst.”

Je scoorde al (radio)hits met ‘Calm down’ en ‘Wicked Streets’. Als ik je de tekst van dat laatste nummer hoor zingen, denk ik bij mezelf: daar moet een film of boek aan ten grondslag liggen.

“In zekere zin wel, maar niet één bepaalde film en evenmin één boek waar ik weg van ben. Mij gaat het meer om het universele gevoel dat van die song uitgaat. Iedereen heeft wel een plek waar hij of zij toe aangetrokken wordt om eens lekker escapistisch te doen en alle remmen los te laten. Ik zie het ook als een soort mindset waar je voor even al je principes en je moraliteit uitzet. Dit kan net zo goed een drankhol, club of nog iets anders zijn. “

‘The Other Man’ is een film uit 2008, waarin Liam Neeson en Antonio Banderas strijden om de hand van een vrouw, meer bepaald de actrice Laura Linney. Op je album staat een song met de gelijknamige titel. Wie is bij jou ‘The Other Man’?

“Ikzelf. Beschouw het als een dialoog met mezelf. Met het klimmen der jaren ga je meer beseffen dat je leven heel anders had kunnen uitdraaien dan het in werkelijkheid gelopen is: je hebt dingen uitgeprobeerd die au fond tegen je ware natuur ingaan en vice versa. Misschien een vorm van contradictorische zelftherapie, alweer. (lacht) Dat is ook het verhaal van ‘Running Days’: er is niets mis met je te verliezen in je verdriet, zolang je er ook maar op kan dansen.”