Channel Zero: explosief en toegankelijk

Roerige tijden wekken weerstand op en dat geldt ook voor ‘Exit Humanity’. Het zevende album van Belgiës metaltrots Channel Zero is tekstueel een fragmentatiebom en muzikaal een hecht, opvallend toegankelijk geheel.

Het fortuin zat Channel Zero de voorbije jaren niet mee. Drie jaar nadat zijn drummer Phil Baheux stierf aan een aderbreuk, verloor de band ook zijn assistent-manager Dirk Van den Auweele – het vijfde bandlid -, die in amper vijf weken geveld werd door de ziekte van Creutzfeldt-Jakob. De band rechtte nogmaals zijn rug en begon een jaar geleden aan een nieuw album te werken. Onder impuls van gitarist Mikey Doling, die Exit Humanity ook zou gaan produceren, rolden de demo’s er zo uit. Uiteindelijk koos de groep 15 tracks, die ze in Namen opnamen en waar Franky De Smet-Van Damme (48) teksten voor schreef. “Het ging zo snel dat ik al in november naar Los Angeles vloog om mijn zangpartijen op te nemen met een stemproducer”, vertelt de aangespoelde Bruggeling. “Mikey en ik hebben er op muzikaal vlak ook nog zitten puzzelen in functie van mijn vocals.”

Eenmaal die klus geklaard, werd het materiaal naar Dave Fortman (een Amerikaanse producer die Grammy’s won voor zijn werk met Evanescence en Slipknot, red.) gestuurd voor de mix. UE Nastasi van Sterling Sound NY stond in voor de mastering. Dat verklaart wellicht waarom de sound van het zevende Channel Zero-album uit je speakers spat. Explosief en toch toegankelijk. Net als de teksten, waarin De Smet-Van Damme geenszins nalaat lucht te geven aan wat hem op de maag ligt. Zo heeft hij het in Elephant in the Room over wie anders dan… Donald Trump. “Je kan in elk geval niet om hem heen. Geen verstandig mens weet waar het hem en ons heen zal brengen, bovenop de gigantisch complexe problemen waar de wereld al uit moet zien te geraken. Ook wijlen Ronald Reagan was een conservatieve Republikein, maar in vergelijking met Trump hangt plots een aura van gemoedelijkheid rond hem. Anderzijds werd Amerika op 9/11 ook in het diepste van zijn wezen getroffen. Ze zijn als wilden tekeergegaan, maar nu ze met de ene aanslag na de andere geconfronteerd worden, willen ze zich nog meer bewapenen. Tot de eigen burgers toe. Ik keur het niet goed, maar het zal een volk maar overkomen.”

Na de aanslagen in Maalbeek en Zaventem schreef je de openingstrack ‘Blood Letters’, waarin je concludeert ‘Religion is a Virus’.

“Daarvoor waren er al aanslagen in Parijs en Londen, maar plots gebeurde het ook in onze achtertuin. Met gevolgen die we ook tot in Brugge gemerkt hebben. Het toerisme nam een duik omdat de angst een hoge vlucht nam. Ik vond dat ik het ook daarover moest hebben. Ik kan immers niet anders dan reageren op wat er in de wereld gebeurt. De aanslag in Manchester kort na het optreden van Ariana Grande, waarbij 22 mensen het leven lieten door een zelfmoordterrorist, heeft mij ook getekend om twee redenen. Mijn dochter Kiki heeft ondertussen de leeftijd om naar concerten te gaan en door die gruweldaad zijn er mensen die beginnen te twijfelen of dat nog wel veilig is. Dan snijd je ook in de financiële levensader van Channel Zero. In Brugge heb je sinds enige tijd het Torture Museum. Wij maken er een soort evenementenpark van, maar we zijn vergeten wat wij tijdens de kruistochten aangericht hebben. Muziek en andere kunstvormen blijven de uitdrukkingsmanieren bij uitstek om daartegen in het verweer te gaan.”

“Ik kan niet anders dan reageren op wat er in de wereld gebeurt”

In de titelsong houd je de mensheid een spiegel voor. “We never take the blame/whenever it’s our fault/We look the other side”, klinkt het.

“De paradox: we zijn slimmer dan ooit. Dat merk je aan allerlei vormen van artificiële intelligentie. Straks nemen robots het roer van ons misschien wel over, maar toch reageren we van langsom meer als neanderthalers. De voortschrijdende vorderingen in de wetenschap versus ons dierlijk instinct. Precies omdat we in tijden zitten waarin we op de toppen van onze tenen leven, speelt die primitieve reflex weer op. Straks vliegen er misschien mensen naar Mars, maar gaat de aardbol zelf naar de filistijnen.”

Toch lijken yin en yang ook bij jou voor het nodige evenwicht te zorgen. “What doesn’t kill you makes you stronger”, opper je in ‘Mental Breakdown’.

“Door ouder te worden, ga je dingen relativeren, maar hoe doe je dat in het madhouse dat de wereld is geworden? Je zal zelf maar familieleden hebben die het leven verloren of voor de rest van hun bestaan getekend zijn door Maalbeek of Zaventem. Anderzijds heb ik een partner (Darline Vanheule, red.) en leef ik met mijn dochter in een prachtige stad. Ik mag me dus ook wel gelukkig prijzen.”