Gerard Gunst (84) was 35 jaar politieagent in Oostende, nam dertig keer deel aan de Vierdaagse van de IJzer en was ooit de winnaar van de eerste Corrida van Sas-Slijkens.
Tijdens zijn legerdienst leerde Gerardparachutespringen. Die passie is nooit gedoofd. Enkele jaren geleden stond de teller al op 2.000 sprongen. “In 1955 ben ik afgezwaaid van het leger en in 1968 wilde mijn vriend, brandweerman Marcel Pille, een cursus parachutespringen in Moorsele volgen. Sindsdien ben ik amateur valschermspringen”, steekt Gerard van wal. “Het is uitgegroeid tot een echte passie. Vroeger sprong ik in weer en wind, nu spring ik alleen nog als het mooi weer is. Tot voor enkele jaren hield ik een logboek bij met al mijn sprongen, maar eens de kaap van 2.000 sprongen overschreden, net na de eeuwwisseling, heb ik mijn logboek opzij gelegd. Ik schrijf het niet meer op.”
Gat in de lucht
“Het belangrijkste is dat ik er nog altijd honderd procent kan van genieten”, zegt Gerard. “Het houdt me jong. Ik spring elk jaar een gat in de lucht als ik van dokter toestemming krijg om verder te genieten van mijn hobby.
Ik lees in de krant dat er mensen van mijn leeftijd zijn die zich nog wagen aan een duo-sprong, maar ik doe het nog altijd alleen. En ik doe het nog altijd even graag! Ik weet niet waarom ik het blijf doen, maar die fantastische ervaring, dat ritueel van elke sprong, het zalig gevoel van het vallen en zweven…”
Jeanine Kooy, al 22 jaar zijn trouwe vriendin, is blij dat haar Gerard nog bijna wekelijks uit een vliegmachine springt. “Met de wagen is het een klein uurtje rijden naar Moorsele”, vertelt Gerard verder. “Na de inschrijving plooien we ons valscherm en als de vlieger klaar is, kunnen we na twintig minuten opstijgen. Het duurt wel een dik kwartier vooraleer je voldoende hoogte hebt. Ik ben gestart aan 1.500 meter en nu springen we zelfs 4.000 meter. Je moet alles volgen op je hoogtemeter en na ongeveer een minuut mag je de parachute open trekken. Uiteraard moet je het kopje erbij houden”, lacht hij.
Gelukkige tachtiger
“Ik ben toe aan mijn vierde valscherm. Ik heb het gekocht in 1992 en ik heb er het volste vertrouwen in. Met uitzondering van een bekkenbreuk in 1980 op het strand van Wenduine, heb ik nog geen andere blessures opgelopen. Die breuk was mijn fout. Ik wilde absoluut in de roos terecht komen, trok mijn remmen toe om bij te sturen. De parachute sloeg toe en ik viel een zestal meter recht naar beneden, een onzachte landing op het harde zand. Maar dat belette me niet om mijn grote liefde trouw te blijven. Parachutespringen is veilig als je parachute open gaat en bij mij is dat al altijd gelukt. Ik probeer gezond verder te leven. En ja, ik ben een gelukkige tachtiger!”
(FRO – foto FRO)
Vrije tijd
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier