Kanye West en Wim Opbrouck hebben meer gemeen dan u denkt

Redactie KW

Een immer sympathieke acteur-muzikant uit de West-Vlaamse klei enerzijds, en een pedante maar eveneens getalenteerde navelstaarder anderzijds: Wim Opbrouck en Kanye West komen elk uit hun eigen wereld, maar nu blijkt dat ze wel degelijk iets opvallend gemeen hebben.

De rappende wereldster Kanye West – u weet wel, hij verhoudt zich tot God zoals Delphine Boël tot Koning Albert – was dit weekend voor een optreden in Sidney, maar zijn optreden in Australië verliep niet helemaal zoals gepland. Toen hij voor aanvang van een uptempo nummer vroeg of iedereen kon gaan rechtstaan, bleven er twee ostentatief zitten. De ene vrouw zwaaide prompt met haar prothese en ontsnapte zo aan de toorn van de rapper, maar een andere man kreeg meteen de wind van voren.

De fan in kwestie bleek wel degelijk aan een rolstoel gekluisterd, maar dat wilde Kanye West blijkbaar niet vatten. Of hij geloofde het in elk geval niet, tot zijn bodyguards er zich van gingen vergewissen. Pas toen liet hij de show weer doorgaan. Er zijn trouwens beelden van.

Kanye West — AWKWARD Video Surfaces of Wheelchair Mixup

– Watch More

Celebrity Videos

or

Subscribe

Uitzonderlijk is het hoe dan ook niet: zelfs de immer beminnelijke Wim Opbrouck overkwam het ooit als frontman van de Dolfijntjes. Dat vertelde hij vorig jaar nog in een interview met Krant van West-Vlaanderen. “Ik herinner me een show tijdens een intieme theatertournee”, aldus Wim Opbrouck. “We waren die avond in Tielt en bij het begin van het optreden had ik het zittend publiek al laten weten dat we iets later op de avond met zijn allen zouden moeten gaan staan om mee te dansen. ‘Laten we het anders al eens testen’, zei ik, ‘zodat we zien of iedereen genoeg plaats heeft’. Ik zag dat één vrouw ostentatief met de armen gekruist bleef zitten. ‘Ah, het is van dat’, dacht ik, maar ik besteedde er nog geen aandacht aan. Toen het moment was aangekomen en ze opnieuw niet rechtveerde, gebaarde ik naar de muzikanten achter me dat ze even moesten stoppen. ‘We gaan eens met mevrouw praten, eens horen waarom ze niet mee wil dansen’, sprak ik in de micro. Ik stap op haar af en merk tot mijn ontsteltenis in mijn ooghoek dat er een rolwagen achter haar stoel geparkeerd staat… Dáárom stond ze dus niet op ! Nu, ze kon er gelukkig uiteindelijk ook om lachen…”

(FJA)