De kunstenaar woonde in Kemmel, maar is van Ieperse komaf.
Hij was de voorbije maanden al op de sukkel met zijn gezondheid. Godfried Vervisch werkte 30 jaar lang als bediende bij de WVEM, gaf ook les aan de kunstacademie in Ieper maar was voor alles kunstschilder.
“Acryl is te zacht voor mijn temperament”
Vier jaar geleden bracht het Rumbeekse kasteel een overzichtstentoonstelling van zijn werk. Het was toen tien jaar geleden dat hij nog met een grote tentoonstelling had uitgepakt. Over zijn stijl zei hij in een interview met Krant van West-Vlaanderen, vier jaar geleden: “Ze zeggen dat ik een post-expressionist ben, ik zal me daar bij neerleggen zeker? Ik spiegel me aan Rubens, Rembrandt, Velàsquez, Picasso – maar ik heb niet hun talent…”
“Ik heb altijd met olieverf gewerkt, acryl is te zacht voor mijn temperament. Ok ik liever in de tijd van de barok had geleefd? Ja, voor mezelf wel. Maar niet voor mijn kinderen, mijn kleinkinderen…” zei hij in dat interview.
Eenzame stiel
Over zijn manier van werken vertelde hij, toen in 2010, vlak voor die overzichtstentoonstelling in Krant van West-Vlaanderen:
“Schilderen kon – en kan – ik enkel als ik alleen ben. Als ik nog maar iemand hoor naderen, leg ik mijn penseel neer, en dan is mijn concentratie verbroken. Schilderen is een eenzame stiel: beata solitudo, sola beatitudo (heerlijke eenzaamheid, enige heerlijkheid). Inspiratie overvalt je: net een vat dat begint te bruisen. Dan werk ik uren aan een stuk, en dan nog eens uren, tot ik weet: ik ben er, ‘t is een juisten. Ik schilder nog elke dag, een uur of drie, vier. Eenvoudig is dat niet, op mijn leeftijd. Tien minuten schilderen, vijf minuten rusten, zo gaat het ook”, vertelde wijlen Godfried Vervisch.
Godfried Vervisch had 5 dochters en 10 kleinkinderen. Hij vormde met vrouwenactiviste Jenny Vanlerberghe een koppel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier