Topsporters met het hart op de juiste plaats: ze bestaan wel degelijk

Van een door vaderlands verdriet verscheurde David Luiz tot een Jurgen Van Den Broeck die onze sympathie won zonder dat hij er erg in had: er viel best wel wat te beleven op televisioneel gebied, de laatste dagen.

Je kunt er veel van zeggen, van die wereldsporten, maar de laatste weken hebben het voetbal en het wielrennen wel het mooiste – en nu en dan ook eens het lelijkste, is het niet, meneer Suarez – in de mensheid naar boven gehaald. Cavendish die koste wat het kost naar de overwinning wil spurten in de buurt van zijn kindertijd en daarbij zo hard tekeer gaat dat hij zijn eigen Tour op de helling zet. Het Braziliaanse volk, dat massaal de nationale hymne meezingt én uit volle borst nog even doorgaat wanneer de officiële noten al een tijdje zijn uitgestorven. Kippenvel, niets minder dan dat. En telkens weer die tranen, wanneer een nationaal elftal wordt uitgeschakeld. Bij het publiek, maar ook bij de spelers. En bij hun eigen koters zelfs: Arjen Robben mag dan soms wel als een behoorlijk irritant ettertje tussen de lijnen lopen, het was hartverwarmend hoe hij zijn zoontje in de tribune ging troosten na de uitschakeling van Oranje door de Argentijnen.

Met stip op 1 in ons eigen ’emotielijstje’: huilebalk David Luiz, die zich bijna een oog uithuilde toen hij voor de camera’s toegaf dat hij er kapot van was, van die Duitse bolwassing. 7-1 rond de oren en de krullen, dat doet wat met een mens. Maar vooral: hij voelde zich zo gigantisch schuldig, omdat hij zijn volk voor één keer gelukkig had willen maken, en daar niet was in geslaagd. Zijn volk, dat al zo veel te lijden had gehad. Volgevreten en overbetaalde vedettes worden ze soms genoemd, maar een mens met een hart van steen die onbewogen bleef bij zoveel oprechte emotie. Even mooi was het om te zien hoe sommige spelers van de Mannschaft zich na het laatste fluitsignaal geen houding wisten te geven: heb je daar even het thuisland netjes afgedroogd met memorabele cijfers op het scorebord, kan je misschien toch maar beter sereen omgaan met je vreugde, uit respect voor de ander. Eerst even de tegenstander gaan troosten, bijvoorbeeld. Aan de top is het een wereldje van ons kent ons: heel wat Brazilianen en Duitsers komen elkaar straks ook gewoon weer tegen op de training van deze of gene topclub.

Een open doekje voor Jurgen Van Den Broeck

In deze zomerse sportestafette heeft Koning Voetbal intussen het stokje doorgegeven aan Keizer Wielrennen en ook daar viel al wat integers te zien. Bij Vive Le Vélo bijvoorbeeld. Lieven Van Gils had de Franse ritwinnaar Blel Kadri aan zijn tafel zitten, en begon – nog maar eens – over het feit dat dat wel heel hard op onze K3 lijkt. De brave man knikte beleefd, maar bracht het onderwerp liever meteen op Kristof Goddaert, de betreurde wielrenner die in het voorjaar verongelukte toen hij tijdens een trainingsrit werd aangereden door een bus in Antwerpen. “Ik draag mijn overwinning aan hem op, hij was een goeie vriend van me”, zei Kadri. Reality check voor Van Gils, zo leek het, die zich wel voor het hoofd zal hebben kunnen slaan over zoveel banaliteit in zijn eigen vraag.

Nog zo’n wielrenner met het hart op de juiste plaats: Jurgen Van Den Broeck. Al een paar keer hard tegen het asfalt gesmakt, en ook een keertje bíjna. Bijna, want hij kon tijdens een afdaling nog net de renner voor hem ontwijken, die wel onderuit ging. “Ik zwenkte uit, maar ging daardoor recht op een kindje af. Gelukkig kon de papa die kleine nog net op tijd wegtrekken”, aldus VDB. Het zou de eerste renner niet zijn die enkel oog zou hebben voor zijn eigen glorie en zijn eigen hachje zou willen redden, maar uit de oprechte en spontane reactie van Van Den Broeck sprak menslievendheid. Dat hij de vorige dagen van schram naar buil was gedokkerd, dat wuifde hij telkens weer weg. Dat hij geen kind overhoop had gereden, vooral dát stemde hem opgelucht. En mezelf ook, eerlijk gezegd. Bescheiden menselijkheid in topsport: hoedje af voor die kerels. Zeker als het niet om een door mediatraining gedreven wegcijferen van het eigen persoontje gaat, maar om een eerlijke, terloopse opmerking zonder dat hij er misschien zelf stil bij stond.