Eind oktober 2013 was er hevig protest toen de gemeente het personeel van de Dienstencheques overhevelde naar Diensten aan Huis.
Er volgde zelfs een betoging net voor de gemeenteraad. Eén jaar later brachten we Liesbeth Opsomer, Mauricette Dewaele en Els Tytgat terug bij elkaar. Vorig jaar stonden zij op de barricade om hun ongenoegen uit te schreeuwen. Vanaf 1 november 2013 werden de 78 poetsvrouwen (68 van Dienstencheques, 10 van PWA) van het OCMW overgeheveld naar Diensten aan Huis. Sinds 1 april 2014 wordt nu alles afgehandeld door Diensten aan Huis en heeft het personeel niets meer te maken met het OCMW.
“Het begon in maart 2013, toen werd het besparingsplan van het nieuwe gemeentebestuur voorgesteld. In september 2013 vroeg het personeel een onderhoud aan met de burgemeester. Begin oktober 2013 was het duidelijk dat er gesprekken waren met een privébedrijf. Op dinsdag 15 oktober kwamen de vakbonden bijeen. Twee dagen later stond alles al op papier, was er een personeelsvergadering en vernamen we dat we al vanaf 1 november 2013 werden overgeheveld.”
“Na één jaar is de rust teruggekeerd, alhoewel er nog veel personeelsleden heel ongelukkig zijn met de beslissing van het gemeentebestuur en vooral met de manier waarop”, zegt het drietal. “Dat er iets moest gebeuren, dat begrijpen wij ook wel. Maar dat het zo drastisch moest gebeuren en ook zo geheimzinnig en allemaal zo vlug, daar kunnen we niet mee leven. Onze boosheid zal dus blijven.”
Zelf op zoektocht gaan
Mauricette Dewaele uit de Hinnebilkstraat was tien jaar in dienst bij Dienstencheques. Nu werkt ze nog bij Diensten aan Huis. Els Tytgat uit de Schoolstraat had er zes dienstjaren opzitten en ze koos ook niet voor een andere job. Ze bleef bij Diensten aan Huis. Liesbeth Opsomer uit de Hinnebilkstraat stond vijf jaar op de loonlijst van de Dienstencheques. “Eind augustus 2014 ben ik gestopt”, zegt ze. “Ik zit nu terug op de schoolbanken. Ik studeer voor logistiek assistente bij VSPW in Kortrijk. De studies duren één schooljaar. Momenteel doe ik stage in het dagcentrum van het WZC Maria Rustoord.”
“We denken er nog iedere dag aan”, vertelt het drietal. “Dat is maar logisch ook. Iedere maand worden we er zelfs mee geconfronteerd, wanneer we ons loon in handen krijgen. We moesten serieus inleveren en dat doet pijn. Eind dit jaar durven we het totaal niet berekenen van de geldsom die we moesten inleveren. Dat is een serieus bedrag hoor. We kunnen dus maar moeilijk dit hoofdstuk afsluiten. Niemand doet immers graag hetzelfde werk voor minder loon.”
“Weet je wat pijnlijk is ?”, zegt Els verder. “We werden door niemand geholpen. In veertien dagen tijd was alles geregeld, zelfs met de vakbonden. Recent gebeurde er een situatie in Meulebeke, waar de christelijke vakbond al heel snel op de barricade sprong voor slechts enkele mensen. Wij waren wel met een groep van 78 poetsvrouwen hé. En wij werden in de kou gezet. We moesten voor veel zelf op zoektocht gaan.”
(PADI)
Lees hierover ook in Krant van West-Vlaanderen, editie De Weekbode Izegem
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier