Elke week van de zomer serveert KW.be je poëzie of proza van de jonge sterschrijfster Lara Taveirne. Omdat dit het seizoen van de liefde is, ontvouwt zich in elke tekst een nieuwe soort liefde: een gemis, een hunker, een afschuw, een vuurwerk. Wees gulzig bij het luisteren, en laat je benevelen.
Laat hem los, zei mijn moeder.
Maar dat was technisch onhaalbaar, want ik had hem niet meer vast.
Twee dagen later lag ik nog in bed.
Je moet niet meer op hem wachten, zei ze nu.
Maar vergeten lukte niet, dus was wachten het enige wat ik kon doen.
Ik was nooit zo goed geweest in wachten.
Niet bij de slager, niet bij de dokter.
Maar nu had ik niet eens een tijdschrift nodig om het vol te houden.
Ik zou mijn hele leven wachten.
Je zult dit niet volhouden.Dat zei mijn moeder op de derde dag.
En ze had een bordje met boterhammen op mijn nachtkast gezet.
Je bent veel te mooi voor zo’n verdriet.
Maar ik was helemaal niet mooi.
Waarom had hij anders een ander meisje gekozen.
En ik had mijn gezicht in de spiegel gezien.
Het meest van alles leek ik op een verfrommelde brief.
Hij had vast al mijn brieven weggegooid.
Dat wist ik plots zeker.
Ik zag het zelfs voor me: de vuilnisbak en mijn brieven die langzaam door zijn straat waaiden.
Dat beeld was zo mogelijk nog erger dan het idee
dat nooit en altijd precies even lang duurden.
Ze schoof het bordje met boterhammen dichterbij,
maar ik schudde mijn hoofd.
Ik zou nooit meer eten.
Waarom heb je mij gemaakt?Dat vroeg ik.
Mijn moeder lachte.
Misschien was het wel heel leuk geweest om mij te maken.
Dat kon.
Ik zal nooit kinderen maken.
Dat zei ik ook.
Een paar jaar later lag ik met een bordje boterhammen in mijn kraambed
te denken of ik hem een geboortekaartje moest sturen.
Ik wist niet of hij soms nog aan me dacht.
En waaraan dan wel.
Aan die keer dat we ‘s nachts Er is een kindeke geboren op aard hadden gezongen in een brievenbus.
Of aan toen hij me de eerste keer helemaal had uitgekleed wat heel veel werk was geweest omdat het putje winter was.
Maar de kans bestond dat hij alleen het laatste beeld herinnerde.
Dat ik uit zijn straat wegreed. Met op mijn bagagedrager een kartonnen doos.
Brieven van Lara stond erop.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier