Hein Vanhaezebrouck viert zijn 50ste verjaardag en dat verdient een terugblik. Op het leven van een sportieve duizendpoot, die voetbal verkoos boven volleybal of handbal omdat hij alleen met voetbal een aardige frank kon verdienen.
Zijn vijftigste verjaardag heeft geen zo’n belang voor Hein Vanhaezebrouck. “Goh, eigenlijk niet. Ik hecht daar veel minder belang aan dan veel andere mensen. Ik til sowieso niet zwaar aan feesten, feestdagen of verjaardagen. Mijn sterrenbeeld is waterman, en men zegt vaak dat watermannen losbollen zijn. Maar dat past dan toch niet helemaal bij mij. Mocht ik vroeger geboren zijn, was ik misschien wel meegegaan in het hippietijdperk: live and let live. De drugs had ik allicht aan mij laten voorbijgaan. Ik kreeg tijdens mijn jeugdjaren meerdere keren de kans om dat uit te proberen, maar ben er nooit op ingegaan. Ik heb in heel mijn leven ook nooit een sigaret gerookt. Ik ben een waterman die weet wat hij wil en daar voluit voor gaat. En bij mij was dat dus voetbal.”
Hein vindt dat hij als voetbalspeler niet het maximum uit zijn carrière heeft gehaald. “Had ik nu gespeeld, had ik een grotere carrière uitgebouwd. In mijn tijd bestonden managers nog niet en die kunnen nu veel realiseren. Als je nu op jonge leeftijd nog maar een beetje talent hebt, mag je meteen naar een topclub. Ik speelde bij White Star Lauwe, waar mijn pa secretaris was. Het was al bijna een misdaad om die club te verlaten. Vanaf mijn vijftien jaar kreeg ik elk seizoen de kans om naar een hoger spelende club te trekken, onder meer Club en Cercle Brugge, Roeselare, Harelbeke en Kortrijk trokken aan mijn mouw. Maar het was in die tijd niet de gewoonte om zomaar de club te verlaten. Mijn vader is ook niet de man die mij pushte om een carrière als voetballer uit te bouwen. Hij was al blij dat ik voor Lauwe speelde. Het is eigenlijk een mirakel dat ik ooit de Wietstar heb verlaten.” (lacht)
Al begin 2000, op 36-jarige leeftijd, werd Hein Vanhaezebrouck coach. “Ik had bij Lokeren voor Nieuwjaar zestien van de zeventien matchen gespeeld en had tijdens de winterstop, toen ik met mijn vrouw op vakantie was in Mexico, extra getraind om scherp te staan voor het vervolg van de competitie. Maar toen ik de trainingen hervatte, kwam Georges Leekens naar me toe met het voorstel om mij in de technische staff op te nemen. Dát had ik niet verwacht. Georges gaf me een week de tijd om eens over dat aanbod na te denken, maar nog diezelfde dag hapte ik toe. Want ik wou na mijn actieve carrière als trainer in het voetbal blijven. Als je dan de kans krijgt om assistent-coach te worden bij een eersteklasser, daar ook hoofd scouting en jeugdopleiding te worden, moet je niet lang meer nadenken. Ik heb nooit één seconde spijt gehad van die beslissing.”
(CD)
Het volledige interview lees je in de Krant van West-Vlaanderen, Sport West.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier