“Weer dat verdomde voetbal”

Redactie KW

In onze provincie namen 5.500 kinderen deel aan de wedstrijd Junior Journalist van het Davidsfonds. Siebe Deserranno uit Koolskamp won met zijn creatief verhaal bij de leerlingen van het vijfde en zesde leerjaar.

Thomas werd wakker. Hij wreef in zijn ogen en dacht na over wat er deze dag allemaal op het programma stond. Ach nee … weer dat verdomde voetbal. Al 10 jaar ging hij twee keer per week trainen en dan nog de zaterdag match… Pfff … Het was zijn ding niet maar ja … oom Bert was de voorzitter van KVC de Ruitenbrekers en hij MOEST wel gaan van zijn ma. Maar liever zou Thomas stuntman worden. Hij keek dolgraag naar de films van Spiderman en zag zichzelf al de trucs doen die Peter Parker in de film deed. Maar ja … “Van stuntman zijn, kun je niet leven” zei zijn moeder steeds weer. “Word liever een Ronaldo of Messi, dan pas zal je geld verdienen!” dus bleef hij maar voetballen … en hij was er best goed in, maar toch bleef het stuntmangedoe in zijn hoofd zitten.

Op vrijdagavond vertrok Thomas zoals elke week met zijn fiets naar het voetbal. Hij had pas weer een paar stunts op youtube bekeken en zat al dromend op zijn fiets. Hij stelde zichzelf voor al springend van een hoge muur toen plots … ieieieieieieieieieieie … piepende remmen … een auto … hij voelde zichzelf over het dak vliegen … en dan … niets meer.

Siebe won met zijn creatief verhaal.
Siebe won met zijn creatief verhaal.© JL

Twee weken later werd hij wakker. Waar was hij? Witte muren? Harde lakens? En toen het bezorgde gezicht van zijn moeder boven zich. “Wa … waar ben ik?” vroeg Thomas aan zijn ma. “Je bent in het ziekenhuis schat. Je had een ongeluk.” Toen herinnerde hij het zich weer. Het voetbal, zijn fiets en de auto die plots opdook. “Je zat blijkbaar te dromen op je fiets jongen.” Zei zijn ma. Thomas vroeg: “‘t Is toch niet erg hé ma? Wanneer mag ik naar huis?” Zijn moeder begon te wenen. Thomas panikeerde. “Wat is er toch ma?” Hij probeerde zich recht te zetten en voelde toen pas dat dit niet lukte. Hij trok het laken weg en werd lijkbleek. Zijn benen… Waar waren zijn onderbenen? Zijn ma vertelde dat hij bij het ongeluk over de auto gevlogen was en daarna reed een andere auto, die net voorbij kwam over zijn onderbenen. Ze waren zodanig verminkt dat ze deze moesten afzetten. “Je zal nooit meer voetballen jongen,” zei zijn ma. Maar Thomas dacht enkel: “Weg droom om stuntman te worden.’

Vier jaar later had Thomas leren leven met zijn handicap. Hij was heel handig met zijn rolstoel en liep ook al heel vlot op zijn kunstbenen. Hij bleef hard oefenen om toch te kunnen blijven sporten. Voetbal lukte niet meer en stiekem vond hij dat niet erg maar hij trainde hard om te kunnen sprinten op zijn speciaal gemaakte kunstbenen. Hij was ondertussen ook afgestudeerd als computerspecialist en had een leuke job gevonden maar toch bleef hij dromen van stuntman worden.

Kunstbenen? Perfect!

Die middag zat Thomas zijn boterhammen op te eten in de refter. Hij bladerde wat door de krant. Plots vielen zijn ogen op kleine lettertjes … “Personen met een handicap gezocht voor film.” Hij bladerde maar verder … waarom eigenlijk niet? Hij kon toch eens bellen en kijken waarvoor het was? Hij ging naar zijn bureau waar hij in alle rust kon bellen. Hij gaf het nummer in op zijn telefoon. Na twee keer rinkelen, werd de telefoon opgenomen. “Met Karen van SF-films. Waarmee kan ik u helpen?” Thomas vertelde dat hij de advertentie in de krant gelezen had. Karen vroeg hem welke handicap hij had. “Mijn onderbenen zijn twee kunstbenen,” vertelde hij aan Karen. “Perfect! Wanneer kun je langskomen?” Thomas moest bijna lachen. Twee kunstbenen en dat perfect vinden? Grappig toch. Hij sprak af met Karen dat hij ‘s avonds na zijn werk zou langsgaan.

Zenuwachtig belde hij aan de deur. Het was een groot gebouw met wel 100 ramen. Een knappe roodharige vrouw deed de deur voor hem open. “Aangenaam, ik ben Karen. En jij bent Thomas?” Haar stralende lach deed zijn zenuwen wegsmelten.

Eindelijk een stunt

Hij volgde haar naar het bureau van de directeur. Hij legde Thomas uit dat zijn bedrijf gespecialiseerd was in Science Fiction films. Ze zochten voor hun nieuwste film een man op kunstbenen die er hard mee kon lopen om de rol van een robot te spelen. Thomas was sprakeloos… zou zij droom dan toch uitkomen?

Na een auditie werd Thomas aangenomen voor de rol. De eerste scene die hij moest spelen, was meteen vol actie. Hij moest weglopen op een hoog gebouw en dan een grote sprong doen naar het volgende gebouw. Meteen was hij enthousiast! Dat zag hij zitten. Eindelijk een stunt … maar … Karen vertelde hem dat hij zelf de truc niet mocht doen maar een stuntman. Meteen brak zijn droom in 1000 stukken uiteen. Weer niet … Al mokkend zag hij de stuntman de sprong doen …

En toen … “Zou ik?” dacht Thomas … “één keer?” achter de rug van de anderen kroop hij het gebouw op. “Ik kan het …” dacht hij steeds weer. “Ik kan het!” Hij nam een aanloop en … sprong! Een gil en doffe klap en een laatste flits door zijn hoofd. “Ik ben toch één keer stuntman geweest!”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier