Ik kan het bijna niet geloven, maar ik heb mijn eerste maand in Paraguay achter de rug. Ik leerde al veel over de cultuur, ben ondertussen goed geïntegreerd, begin de taal goed te beheersen en heb al vele grappige situaties meegemaakt. Die eerste maand is eigenlijk echt voorbij gevlogen en soms kan ik het nog steeds niet geloven dat ik hier ben.
De mensen hun humeur en leven zijn hier erg afhankelijk van het weer en de temperatuur. Als de zon schijnt, begeeft iedereen zich naar buiten. Ze zitten voor hun huizen of spreken af op het dorpsplein om téreré te drinken. Ikzelf ben ondertussen ook al verslaafd aan dit verkoelende drankje. Téreré is niet weg te denken uit het leven van de Paraguayanen en je ziet hier dan ook overal verschillende groepjes mensen die het drankje drinken. Voor hun huis, op school, in de bus, in de auto,… Het is een deel van hun sociaal leven en ik vind het eigenlijk een heel mooi ritueel. Één persoon schenkt steeds het water in de guampa (bekertje) met het kruidenmengsel. Daarna wordt de guampa doorgegeven en drinkt iedereen ervan. Het drinken gebeurt via de bombilla (soort rietje) en iedereen gebruikt dezelfde bombilla. Voor of na gebruik mag je de bombilla niet afvegen, want dat wordt gezien als onrespectvol..
Aantastelijkheden
Op school ben ik het ondertussen al gewend. Wat ik wel nog niet echt gewend ben, is het feit dat iedereen hier nogal close is met elkaar. En met close bedoel ik dan, jongens en meisjes zijn redelijk ‘aantastelijk’. Ze geven veel knuffels, nemen elkaars hand vast, leggen hun hoofd op elkaars schouder en nog meer van die dingen. Op zich is daar niets mis mee, maar wat ik niet echt begrijp, is dat ook jongens en meisjes met een lief het blijven doen bij anderen. Ondertussen heb ik wel al door dat bedriegen hier nogal veel gebeurt. En iedereen weet dat van elkaar, maar niemand zegt er iets van. Ofja, ze zeggen het niet rechtstreeks, maar doen achter de rug het specifieke teken voor bedrieger.
Eens niet de oudste zijn
Mijn familie zorgde er al vanaf dag 1 voor dat ik mij hier helemaal thuis zou voelen en dat is hen goed gelukt. Met mijn twee zussen heb ik al vele typische zussenmomentjes gehad, zoals leuke gesprekjes ‘s avonds in bed, jongens keuren, liedjes zingen, samen dansen en elkaars kleren gebruiken. Ik ben blij dat ik eens het gevoel kan meemaken om niet de oudste te zijn thuis en dat is best leuk. Ik ben ook heel blij dat er enkele AFS-studenten dicht bij mij zitten, en dan zeker Julie (Germonprez). Ik kende haar al van voor we naar Paraguay kwamen en ik ben echt blij dat ze hier in Paraguay niet ver van mij woont. Het is slechts 25 minuutjes met de bus. Het is ook heel geruststellend te weten dat je iemand hebt hier, die begrijpt hoe je je voelt omdat ze in dezelfde situatie zit en waar je nog eens deftig Vlaams mee kunt spreken. Toen ik in mijn moeilijk momentje zat, na het drama op Pukkel, was ik dan ook blij dat Julie mocht komen slapen in mijn huisje. Geloof me, ik was echt doodongerust nadat ik het nieuws hoorde. En ik kon net niet op het internet die dag, het was echt de hel. Gelukkig kon ik de dag erna wel op internet en viel er een last van mij toen ik op Facebook zag dat al mijn vrienden in orde waren.
Een soepachtig iets genaamd ‘sopa’
En om nog eventjes over het eten uit te wijken… Ik moet zeggen dat ik geluk heb dat mijn mama goed kan koken en dat het nog redelijk gezond is. Het eten hier is wat verschillend van België. Ze eten hier iedere dag carne (vlees) of pollo (kip), pescado (vis) komt hier zelden tot nooit op tafel. Voor mij niet echt een probleem, aangezien ik niet echt een grote fan ben van vis. Carne en pollo wordt meestal gecombineerd met fideos (pasta), arroz (rijst) of sopa (een soepachtig iets). Aardappelen eten ze niet zoveel, al heeft mijn mama wel al eens ‘tortilla de papa’ (aardappeltaart) gemaakt. Groenten zijn ook niet echt aan de orde. Toen ik mijn familie vertelde dat ik normaal bij elke warme maaltijd groenten at, vonden ze dat heel raar. Mijn mama geeft me nu tomaten, wortels en wat salade, maar dat is niet echt wat ik bedoelde met groenten. Ik voel me nu soms wel een beetje konijn. Nu, ik mag binnenkort eens Belgisch koken voor mijn familie. Hmm, iemand suggesties voor het menu?
Nu, over het algemeen heb ik wel niet te klagen over het eten, het kan erger. Het enige wat ik wel een beetje mis, is mijn chocopot. Gelukkig leerde ik hier ‘Dulce de Leche’ kennen. Een soort pasta met de smaak van zo’n snoepjes van Werther’s Original. Echt heerlijk! Een nieuwe verslaving is geboren. Misschien niet zo goed voor mijn kilo’s, maar ach, ik ben hier slechts een jaar. We moeten ervan genieten he! Mijn eerste maand heb ik als heel positief ervaren, negatieve momenten zijn eerder zeldzaam. Soms vraag ik me wel eens af wat ik hier eigenlijk doe, maar ja dat hoort erbij he. Laten we hopen dat de rest van mijn jaar ook zo positief verloopt.
Veel liefs en een dikke knuffel vanuit Paraguay !
Laura
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier