Elke week duiken we in de bibliotheek om er een boek van een West-Vlaamse auteur van onder het stof of van op het schap te halen. Van de week laten we het licht schijnen over ‘Lucifers bij de brand’, een merkwaardig boek van Luc Devoldere, die sinds 2002 hoofdredacteur is van Ons Erfdeel.
U leest iets, u denkt: ‘Tiens, dat onthou ik beter, een interessante gedachte…’ en u vergeet het uiteraard weer. Tenzij u het noteert. In een notitieboekje dat u altijd bij de hand heeft. Het is wat Luc Devoldere deed. Alleen, hij deed dat niet alleen met citaten van anderen, hij noteerde ook zijn invallen, zijn ideeën, zijn opmerkingen bij wat hij las, hoorde, zag of voelde.
“Een boek dat een verzameling aanzetten, anekdoten, bedenkingen zou zijn…”, schrijft hij daarover zelf in de inleiding van ‘Lucifers bij de brand.’
“Bijzaken, accessoires, alles wat men aan de kant laat liggen. Zwerfhout. Achtergelaten bagage langs de wegen als men op de vlucht is voor de vijand…Het was de bedoeling een beeld op te hangen van wat me beweegt en treft”, zegt hij ook nog.
Geen dagboek, wel een commentaar. Op het leven, de dingen en de boeken. Ook op de waan van de dag. “Ik wilde op een afstand gaan staan van die waan en dan mijn lucifertje afstrijken bij de brand…” zegt hij.
Het resultaat is een heel diverse verzameling korte, heel korte en soms wat langere stukken. Aforismen, korte essays, boutades en terzijdes. We hebben het boek niet in een keertje gelezen. Dat is ook niet de bedoeling. Het boek ligt nooit veraf en geregeld nemen we het in de hand en erin bladerend blijven we steken, haperen, vasthangen aan een of meer van die puntige aforismen of bedenkingen die de aanzet zijn voor eigen denkoefeningen of die ons doen grijpen naar het boek waarover sprake.
Luc Devoldere – wie hem kent, weet dat natuurlijk maar al te goed – is een heel erudiet man maar dat verhindert hem niet om met beide voeten stevig op de grond te blijven. Zijn blikveld is bijzonder ruim, zijn cultureel veld heel verscheiden en dat maakt dat het boek enorm verrijkend is.
“Wij leven in een wereld van gekakel, die te weinig schrik heeft van woorden, en te veel het woord ‘waarden’ van stal haalt”, schrijft hij onder meer. “Wij waden met ons allen door de brij van kreten en rouwregisters. We verzuipen in een oceaan van meningen, maar meningen zijn nog geen ideeën.”
Gekakel is ‘Lucifer bij de brand’ allerminst. Het boek, het ‘essay-in-scherven’ , is niet uit de losse pols geschreven, het is niet zomaar een verzameling losse invallen. Er is met heel veel zorg nagedacht en geschreven.
Aanvankelijk hinderde het ons dat er geen dagtekening bij de stukken is gevoegd, maar bij nader inzien hoeft dat niet. Het commentaar, de bedenkingen, het gesprokkelde ‘zwerfhout’ gaat immers verder dan de waan van de dag. Het boek is verschenen in 2009, maar het kon net zo goed pas gisteren zijn uitgegeven.
‘Lucifer bij de brand’ staat bij ons nog altijd niet in het boekenrek, het blijft, zeker nog een hele poos, op de leestafel. Voor nu en straks.
‘Lucifer bij de brand’ van Luc Devoldere is uitgegeven bij uitgerij Atlas.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier