Deze week pakt Krant van West-Vlaanderen uit met een zomergesprek met Frank Van Massenhove, topman bij de FOD Sociale Zekerheid, en chocolatier Dominique Persoone. Twee creatieve geesten, overgoten met een flinke scheut rock-‘n-roll en de drang om anderen gelukkig te maken. Ze kenden elkaar niet, maar het werd een ongemeen boeiend gesprek. Zo boeiend dat we niet alles in het krantenartikel vervat kregen, maar een aantal van hun uitspraken wilden we u toch niet onthouden…
Frank Van Massenhove: “We zouden tweelingbroers kunnen zijn.” Dominique: “Het is niet normaal. Jij bent de goeroe van het nieuwe werken, ik van de nieuwe chocolade…” (Foto Benny Proot)
© Benny Proot
Over West-Vlaanderen
Frank Van Massenhove: “Ik ben afkomstig uit Zerkegem, maar noem mezelf geen West-Vlaming. Ik ben hier echt weggevlucht. Als jonge gast was ik al anders dan de anderen. Ik had lang haar – tot op mijn gat, en een baard tot aan mijn navel: mijn vader was vlug kaal geworden, dus ik wist dat ik ervan moest profiteren – en ik was excentriek. Dat paste niet in West-Vlaanderen. Ik ben dan ook een aantal keer in elkaar geslagen… Gasten die me verweten dat ik een verwijfden typ was en me in elkaar klopten… Je kan het nog altijd zien aan mijn neus en aan mijn gebit. Toen ik 18 werd en in Gent ging studeren, veranderde alles. Daar waren er veel zoals ik. Ik was er welkom, mensen waren nieuwsgierig naar me, nodigden me uit. Ik ben 60 jaar oud, maar eigenlijk ben ik 42 jaar geleden geboren, toen ik in Gent kwam wonen. En Gent is nog altijd mijn stad.”
Dominique Persoone: “Ik woon hier nog door mijn madam. Fabienne heeft een hele nauwe vriendschap met haar zussen. Ze bellen elke dag, spreken heel veel af… Zij zou nooit weg willen uit Brugge. Als het aan mij gelegen had, waren we misschien wel weggetrokken. Amsterdam is een prachtige stad, Londen…”
Spiritualiteit
Frank: “Ik ben gek op Azië. De cultuur, de mensen… Ze kennen er geen ego’s, maar denken aan de gemeenschap. Zelf heb ik een definitie: ego + persoonlijkheid blijft altijd gelijk. Je moet dus je ego verminderen om meer persoonlijkheid te ontwikkelen. In Azië hebben ze ook een ongelofelijke wens naar wijsheid. Tijdens een reis vroegen plaatselijke meisjes wat wij deden. Ikzelf en mijn vrienden hebben allemaal belangrijke functies in de Westerse wereld, maar dat zei hen niets. Toen ze echter hoorden dat mijn Anneke directeur van een school is, waren ze in de wolken. Iedereen wou met Anneke op de foto…”
Dominique: “Ben je gelovig?”
Frank: “Ik ben niet godsdienstig, maar wel religieus. Ik geloof niet in een opperwezen of zo, maar spiritualiteit vind ik wel belangrijk.”
© Benny Proot
Dominique: “Mijn fabriek is ingericht volgens de principes van feng shui. Dat is het werk van Fabienne. Zelf vind ik geloof wat raar. Een paar maanden terug ben ik voor Vredeseilanden samen met Saartje Vandendriessche naar Indonesië geweest, het grootste moslimland ter wereld. We werden gevolgd door een cameraploeg en al heel vlug werden we aangesproken door meisjes die dachten dat ik een of andere ster was. Die gesluierde meisjes wilden met mij op de foto en pakten me vast, en dat terwijl hun vriendjes foto’s namen. Ik dacht dat die mannen razend gingen worden omdat hun vriendinnen me vastpakten, maar het waren de vriendelijkste mensen die ik ontmoet heb… Toen ben ik toch wel met mijn eigen vooroordelen geconfronteerd geweest.”
Frank: “Ik ben niet gelovig en niet bijgelovig.”
Dominique: “Ik ben niet bijgelovig, maar ik ga toch niet onder een ladder doorwandelen. En op ons boerderijtje in Oostkerke – geen grote villaboerderij, eerder een keutelboerderijtje – stond een Mariagrotje dat de boer ooit zelf nog gebouwd had. Echt dramatisch, maar ik heb het toch niet durven wegdoen.”
Sociale media
Frank: “Sociale media zijn een voor- en een nadeel. Een voordeel voor iemand zoals ik, die er voor een groot stuk zijn profiel op gebouwd heeft. Aan de andere kant ben ik wel blij dat er geen sociale media bestonden toen ik jonger was. Voor de foto’s alleen al… Maar ook inhoudelijk: wat ik allemaal verteld heb voor mijn 45ste. 90% van wat ik toen beweerde was totaal verkeerd. Ik ben dus blij dat ik daar nu niet mee kan geconfronteerd worden. Maar ik ben zot van sociale media. Bloggen is mijn ding, en die combineer ik dan met Twitter.”
Dominique: “De man die het bloggen heeft uitgevonden, Seth Godin, is ooit bij mij op bezoek geweest. De man kwam spreken in Antwerpen, maar hij is veganist en dus vonden ze niet onmiddellijk een restaurant. We hebben mijn winkel in Antwerpen toen omgebouwd tot restaurant, the Flemish Primitives hebben er toen voor hem gekookt. Hij vertelde me dat de toekomst aan de kunstenaars, de creatievelingen is. Dankzij social media kan je in een week tijd een superster worden.”
© Benny Proot
Frank: “Toen ik studeerde, wisten mijn ouders niets van mij. Ze konden mij niet contacteren want ik had geen telefoon, gsm’s bestonden nog niet. Ik kon alles doen en werd niet gecontroleerd. Een groot voordeel. Het nadeel is dat ik pas heel laat gevonden heb wat mijn talenten zijn. Als je iets op Twitter zet, krijg je onmiddellijk feedback. Leer je welke ideeën goed zijn en welke niet. Pas op mijn vijftigste wist ik dat ik een ondernemer ben, terwijl ik gewoon nadat ik afgestudeerd was een bedrijf had moeten beginnen. Maar mijn afkomst – ik ben een arbeiderszoon uit Zerkegem – leidde me daar niet naartoe.”
Tatoeages
Dominique: “Mensen vragen me soms of ik blij ben wat ik bereikt heb, terwijl ik daar eigenlijk niet echt bij stilsta. Dat is ook de reden waarom ik mijn tatoeages heb: als ik ‘s morgens mijn tanden poets en in de spiegel kijk, zie ik op mijn lijf wat ik gerealiseerd heb: ik heb een superzoon, ben getrouwd met een toffe madam, The Rolling Stones, Michelin… Het is echt een pepmiddel. Al denkt mijn mama daar wel anders over.”
Frank: “Ik heb geen tatoeages want ik ben ongelofelijk laf op lichamelijk vlak…”
Dominique: “Het doet wel inderdaad wel pijn… It’s all about the pain, the inkt is just a souvenir.”
Frank: “Mijn pepmiddel zijn mijn vrienden. Mensen die ik al 30-40 jaar ken, waar ik mee gestudeerd heb, dingen mee gedaan heb, die me ook durven zeggen dat ik slecht bezig ben. Ik hou hen dicht bij mij.”
De liefde
Dominique: “Ik heb een supermadam. Zelf ben ik de slechtste zakenman in de wereld, het is Fabienne die alles rechthoudt. Als ik weer met een zot idee thuiskomt, is zij het die zegt van ‘weet je wel hoeveel dat kost?’ Ik hou me daar niet mee bezig.”
Frank: “Ik ben een kind van de sixties. Drugs heb ik nooit genomen – net zoals ik bang ben voor tattoos ben ik bang voor drugs – maar voor de rest was het rock-‘n-roll. Daar heb ik geleerd dat rondneuken bullshit is, net zoals love the one you’re with bullshit is. Het enige wat telt is dat je een ongelofelijke relatie hebt met je soulsister, of met je soulbrother. Anneke is even sterk als ik, zij begrijpt me totaal. Zonder haar zou ik niet doen wat ik nu doe.”
De NMBS
Frank: “De NMBS was mijn droomjob niet, het was niet iets wat ik per se wilde doen – de VRT leiden daarentegen is een droom van mij – maar ik ben een civil servant. En als de ministers je dan opbellen omdat ze helemaal vastzitten en in jou dé oplossing zien, dan zeg je niet nee. En toen werd ik ziek. Ik dacht dat ik nog een jaar te leven had, gelukkig bleek later dat dat niet zo was.”
Superfans
Dominique: “Heb jij dat ook, van die superfans. Wat ik via sociale media binnenkrijg… Foto’s van madammen in hun bloot gat, rare mails… Ik vind het toch wel… brrrrrrr”
Frank: “Ook mannen kunnen trouwens in beate bewondering staan, het zijn niet alleen vrouwen. Terwijl ik nog altijd gewoon dat jongetje van Zerkegem ben… En die vrouwen, in real life is dat vlug opgelost: dan begin ik na drie seconden over mijn Anneke. Dan is het vlug gedaan. Al stappen er soms vrouwen op me af waarvan je denkt: waar zat je toen ik 17 jaar was. Ze komen altijd te laat…” (schatert)
(SRA)
Lees het interview met Dominique Persoone en Frank Van Massenhove deze week in Krant van West-Vlaanderen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier