Bjorn Delaire verkoopt kalenders voor To Walk Again: “Zwaar ongeval knaagt niet aan mijn levenslust”

Bjorn Delaire wil met zijn kalenders To Walk Again steunen. "Dankzij hen kan ik wekelijks een uurtje rechtop staan en zelfs enkele stappen zetten. Dat betekent erg veel voor me." © Foto Frank
Philippe Verhaest

Nu Music For Life met rasse schreden nadert, schieten honderden acties als paddenstoelen uit de grond. Maar wat de van Kortrijk afkomstige Bjorn Delaire doet, springt er toch uit. De 38-jarige man geraakte verlamd na een zwaar ongeval en verkoopt nu voor To Walk Again ‘Kalenders for Life’. Dit weekend is hij te gast op Eule Mart.

We schrijven 28 juli 2012. Bjorn Delaire is net terug van een deugddoende trip naar de Ardennen en moet ‘s avonds nog naar een huwelijksfeest. Hij besluit om eerst nog een ritje met zijn Yamaha R8 te doen, maar op de R8 rond Kortrijk loopt het fout. “Het licht sprong voor mij op groen, dus vertrok ik opnieuw“, blikt Bjorn terug. “Maar een automobilist negeerde mijn voorrang…”

De gevolgen waren loodzwaar: een dubbele schedelbreuk, een tiental ribben gebroken, twee klaplongen, een tiendelige bekkenbreuk, zes gebroken rugwervels… “En mijn ruggenmerg was versplinterd. Daardoor raakten mijn beide benen verlamd. Maar het is een wonder dat ik het ongeval overleefd heb. De dokters hebben me gezegd dat mijn sportief lichaam me gered heeft.”

Wat herinner je je nog van het ongeval?

“Niks. Ik weet nog dat ik aan de verkeerslichten vertrok, maar daarna is het licht uitgegaan. In het ziekenhuis in Kortrijk werd ik een tweetal weken in kunstmatige coma gehouden om de pijn te verzachten en toen ik wakker werd, wist ik niet waar ik was en wat er gebeurd was. En toen volgde het nieuws van de artsen: ik zou nooit meer kunnen lopen.”

Hoe reageerde je daarop?

“Met weinig emotie, vertellen ze me. Het enige waar ik toen aan kon denken, was dat ik mijn leven weer zo goed mogelijk wilde maken. Maar wat ik al vijf jaar wél erg jammer vind, is dat de aanrijder me nooit komen opzoeken is. Telkens er een onbekende mijn ziekenhuiskamer binnenkwam, dacht ik dat het die persoon was. Helaas. En nu, al die jaren later, hoeft die ook niet meer langs te komen. De rechtszaak is lopende, we zien wel wat er van komt. Echt wrok koester ik niet, maar ik heb me toch al honderden keren de vraag gesteld hoe mijn leven er zou uitgezien hebben mocht ik vijf minuten eerder of later aan dat kruispunt gepasseerd zijn. Ik was toen 33 jaar, had plannen om als zelfstandig dakdekker te starten… Maar die paar seconden zorgden voor een ongeziene ommezwaai. Het lot? Ik weet het niet.”

“Ik weiger aan zelfbeklag te doen. Wie elke dag klaagt en zaagt, jaagt de mensen rond zich weg”

Je revalideerde bijna een jaar lang.

“Waarvan acht maanden in het UZ Gent. Zo had ik ook weinig tijd om na te denken. En gelukkig kon ik op de steun van een pak vrienden en familie rekenen. Zij hebben me door die moeilijke periode gesleurd en ik kan nog altijd op hen rekenen. Het peper en zout van mijn leven, noem ik ze. Je moet weten dat ik het jaar na mijn ongeval van 85 naar 60 kilogram ben gegaan…”

Na je ongeval bleek het ook niet mogelijk om in je thuisstad Kortrijk te blijven.

“Neen. Ik moest op zoek naar een stek waar alles op de gelijkvloerse verdieping te vinden is. In de Zuidstraat in Ingelmunster heb ik gelukkig de perfecte woonst gevonden. Ik amuseer me hier en probeer zo goed mogelijk weer vooruit te kijken. Aan zelfbeklag weiger ik te doen. Wat heb je aan een mens die de hele dag klaagt en zaagt? Daar loop je toch van weg? Dat wil ik niet. Maar dat betekent niet dat ik geen lastige momenten heb. Het kan wel eens malen in mijn hoofd en wanneer het slecht weer is, heb ik opmerkelijk meer fysieke ongemakken. Maar nogmaals: ik klaag niet.”

Het grote publiek leerde je deze zomer kennen als de man die elke dag in een ander zwembad wilde zwemmen.

(lacht) Voor mijn ongeval was ik al iemand die van gekke stoten hield en dat is nog niet veranderd. Ik heb in totaal honderd privézwembaden mogen gebruiken om mijn baantjes te trekken. Ik ben bij gewone mensen langs geweest die zo’n typisch blauw plastic zwembad in de tuin hadden, maar evengoed bij welgestelde families met een ‘kast’ van een zwembad in de tuin. Maar overal werd ik met open armen ontvangen. Ik geniet nog altijd na van die periode. Ik zorgde ook zelf voor een glimlach bij de mensen waar ik op bezoek ging, want elke keer opnieuw was ik verkleed. Ik wilde positivisme uitstralen, want zo steek ik zelf in elkaar.”

Met de vele foto’s van je zwembadtripjes heb je nu een kalender gemaakt.

“”En die heet Be positive, zoals ikzelf. Op de kalender zie je een pak foto’s van mijn zwembadavonturen, maar je vindt er evengoed beelden op terug van de Bjorn voor het ongeval. Zelfs de foto’s van de aanrijding prijken op de kalender. Ik toon er elk aspect van mijn leven. De voorbije weken heb ik de kalender verspreid over verschillende handelszaken in de regio en op zaterdag 2 december verkoop ik ze op Eule Mart, een maandelijkse markt in de oude fabriek van De Meestere de Stijn Streuvelslaan Heule. De organisatoren doen eveneens hun duit hun in het zakje voor mijn goede doel To Walk Again. Ze schenken ook 5 euro per standhouder én 1 euro per verkochte drankkaart. Iedereen is welkom.”

De opbrengst schenk je integraal aan To Walk Again, de organisatie van Marc Herremans. Waarom?

“Omdat ik één keer per week naar hun nieuw centrum in Herentals trek om er een uurtje rechtop te staan – en zelfs wat te kunnen stappen – dankzij een speciale staprobot. Ik ben telkens bijna een hele dag onderweg, maar dat ene uurtje betekent erg veel voor me. Even rechtop staan is onder andere goed voor mijn bloedsomloop en darmflora, maar doet ook mentaal veel met me. Het is telkens een erg intens moment. Ik zou het niet meer kunnen missen. To Walk Again is echter niet gesubsidieerd en dus volledig afhankelijk van giften en acties. Net daarom wil ik dit steunen.”

Het ongeval ligt ondertussen al vijf jaar achter ons. Heb je het een plaats gegeven?

“Ondertussen wel. Wat gebeurd is, kan je niet meer veranderen. Of ik hoop ooit weer zelfstandig te kunnen lopen? Die kans is zéér, zéér klein. Ik ben realistisch genoeg dat de rolstoel deel zal uitmaken van de rest van mijn leven. Maar ik voel me wel echt gelukkig. Ik heb met Sophia Vanryckeghem een schitterende vriendin, veel vrienden rond me heen… Dat is nog altijd het allerbelangrijkste. Het ongeval heeft helemaal niet aan mijn levenslust geknaagd, integendeel.”

De kalender kost 10 euro en is onder andere te koop tijdens Eule Mart op 2 december. Eule Markt zelf doet ook een duit in het zakje. Ze schenken 5 euro per standhouder en 1 euro per verkochte drankkaart aan de actie van Tom

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier