Marith Vanhove voor tweede keer in drie jaar kampioene van België in Liedekerke

Je moet het maar doen: voor de tweede keer in drie jaar tijd de Belgische titel veroveren in hetzelfde dorp. Marith Vanhove (15) deed het. “Liedekerke voelt stilaan aan als mijn tweede thuis als coureur.”

Marith Vanhove kwam, zag en overwon in het winderige Liedekerke al haar collega’s met een dot van een spurt, waarvan de foto iets pontificaals uitstraalt. “Neen, dat had ik zeker niet verwacht, wel verhoopt”, bekent ze ootmoedig. “De beste eerstejaars worden, dat lag wel in de lijn van mijn verwachtingen. Zelfs al was er geen apart maar wel een algemeen podium, waarop ik Julie De Wilde, de kampioene van België tijdrijden in Vresse-sur-Semois waar ik op ruim een minuut tweede werd, en Katrijn De Clercq, die op dat BK tijdrijden een fractie na mij eindigde, naast mij kreeg. Wat een genoegen!”

“Dit BK moet zowat de traagste koers van het seizoen geweest zijn”

“Het is zowaar mijn tweede nationale titel in … Liedekerke, waar ik twee jaar geleden op een verschillend parcours met iets meer hoogtemeters ook won”, glundert Marith. “Deze is ontegensprekelijk de mooiste van de twee, want ook behaald op concurrentes van één jaar ouder. Het is meteen ook de mooiste herinnering uit al mijn koersjaren.”

Geen hoogstaand BK

“Ik ben er mij nochtans van bewust dat dit kampioenschap geen hoogstandje was maar een makke en trage bedoening”, relativeert Marith haar succes. “De gemiddelde snelheid (32,558 km per uur, red.) lag beduidend lager dan deze in de andere wedstrijden. Dit moet zowat de traagste koers van het jaar geweest zijn. De inzet van de titel en de driekleur had een verlammend effect op het verloop. Als eerstejaars was het niet aan mij om de vlam in de pan te doen slaan. Bij andere gelegenheden koersen wij niet louter resultaat- maar evenzeer prestatiegericht. Maar op die bijzondere BK-dag telde enkel de eerste plaats en ik was de gelukkige, waarbij ik de kaap van tien overwinningen kon ronden. Océane Jonkers ging de spurt al aan voor het begin van de dranghekken, zodat ik haar dankbaar als springplank kon benutten. Ik kwam van relatief ver op kop, voelde Julie De Wilde geleidelijk naast mij schuiven, maar ik kon haar met een eindjump weerstaan. Ze was enorm ontgoocheld, maar ik denk dat ik iets explosiever ben, zoals ook bleek.”

“Graag zou ik in Mazenzele op zondag 23 september, in mijn Belgische driekleur, kampioene van Vlaanderen worden”

“Met Julie De Wilde, Katrijn De Clercq en Gloria Van Mechelen houd ik er een allerbeste verstandhouding op na”, vervolgt Marith. “Wij zijn er ons van bewust dat we nog een lange weg af te leggen hebben en dat we ons huidig niveau enkel kunnen opkrikken door onze koersen harder te maken. Vooral aan het optrekken en het aanhouden van onze snelheid hebben we nog een hele kluif. Dat kunnen we niet in het minst ook door geregeld deel te nemen aan de wedstrijden met de jongens. Dit seizoen deed ik dat al vijfmaal met een 17de plaats op 49 renners in mijn thuiskoers in Izegem als minst onaardige resultaat. Dit zal ik nog geregeld herhalen.”

Nu ook Vlaamse titel?

“Graag zou ik in Mazenzele op zondag 23 september, in mijn Belgische driekleur, kampioene van Vlaanderen worden”, blikt Marith nog verder vooruit. “Als nationale titelvoerster ben ik het een beetje aan mezelf verplicht, maar evident zal dat niet zijn. Ik krijg in de eerste plaats advies van mij ouders: mama Nathalie (Croubels, red.) en mijn papa, die als fervent wielertoerist de passie voor de koersfiets deed oplaaien.”

“Ik beëindigde zopas mijn studie humane wetenschappen aan het college van Izegem en zal nu verder studeren aan de Topsportschool in Gent. Zolang mogelijk studeren wordt mijn betrachting, omdat het niet enkel de algemene slaagkansen in het leven maar ook die als coureur bevordert.”