Op 17 maart zal het al tien jaar geleden zijn dat Tom Stubbe op zijn 26ste een tiende plaats behaalde in Tirreno-Adriatico, tussen illustere namen als Fabian Cancellara, Filippo Pozzato, Ryder Hesjedal en Alessandro Ballan. Drie jaar later was de Blankenbergenaar echter geen prof meer.
In de voorlaatste rit van Tirreno-Adriateco 2008 maakte Tom tussen Civitanova Marche en Castelfidardo, met in de finale een col met onmogelijke stijgingspercentages, deel uit van de tot 44 koppen uitgedunde hoofdgroep met onder meer ritwinnaar Oscar Freire, FilippoPozzato, Danilo Di Luca, Giovanni Visconti, klassementsleider Fabian Cancellara, Ryder Hesjedal, Alessandro Ballan en George Hincapie. Stubbe werd tiende in de eindstand, een knalprestatie die hem even met de ogen deed knipperen. Niet voor lang echter… Vier dagen na Tirreno-Adriatico 2008 werd Tom Stubbe, in dienst van zijn kopman Philippe Gilbert (die derde werd), 148ste in Milaan-Sanremo. Hij leek vertrokken voor een lucratieve tijd als modelhelper, maar het was hem niet gegund.
“Ik had beter naar mijn lichaam moeten luisteren, dan was ik veel langer modelhelper gebleven”
miserie VANAF 2008
Nadat hij enkele weken later in de Amstel Gold Race deel uitmaakte van de ontsnapping van de dag, bracht hij zijn lek gereden kopman nog terug bij het Drielandenpunt, waarna hij door een pedaal werd aangetikt en een kwalijke ontsteking aan het scheenbeen opliep. Tom verbeet zijn helse pijnen, gaf wel verstek voor de Waalse Pijl (die hij als training reed door één uur voor de officiële start op pad te gaan) maar niet voor Luik-Bastenaken-Luik, waarin hij andermaal deel uitmaakte van de vroege ontsnapping. Hij had beter zijn tijd voor herstel genomen, maar neen, hij voelde zich in conditie en wilde zich ten allen prijs bewijzen. Dat had hij dus beter niet gedaan, want met zijn aanslepende blessure ging het van kwaad naar erger.
STERK BK IN KNOKKE-HEIST
Tom begon zelfs met een groot hart aan de Giro d’Italia grote ronden rijden was Toms ultieme uitdaging maar na vijf dagen kon hij onmogelijk verder. Hij zou nog één perfecte dag kennen: in het hem nabije Knokke-Heist, locatie van het kampioenschap van België, reed hij zich de ziel uit het lijf voor Philippe Gilbert, maar het was Jürgen Roelandts die na een massaspurt de verrassende kampioen werd. Toms opmars viel evenwel niet enkel in blindemansogen, maar ook in de klare kijkers van MarcCoucke, die in de viptent niet uitgepraat over die met de witte Française des Jeux-trui en die Marc Sergeant aanmaande om de krijgshaftige Blankenbergenaar voor Silence-Lotto te solliciteren. “Ik moest geen twee keer nadenken om daarop in te gaan”, valt Tom in. “Het voelde aan als thuiskomen na een nochtans ook mooie tijd in Frankrijk. Jammer genoeg heb ik mij niet kunnen bewijzen, anders zat ik daar voor jaren gebeiteld.”
“Ik wilde hard zijn voor mezelf, maar ook ik ben door te koersen een sterkere mens geworden”
Niet dus, want daarna was het opnieuw harken van de ene opgave naar de andere. Goed dat hij zijn schaapjes voor de volgende twee jaar al op het droge had. Eind 2010 was zijn verhaal als prof echter helemaal voorbij.
GEEN KOERSFIETS MEER
“En het was ook helemaal op, én fysiek én mentaal”, vervolgt Tom. “De pijn aan de hamstring is trouwens nog steeds niet helemaal geweken en het is mede daardoor dat ik nog maar bitter weinig affiniteit behield met de koersfiets. Ik heb voor mijn sport alles gedaan en er nog meer voor gelaten.”
“Als het te herdoen was, zou ik beter naar mijn lichaam luisteren”, zucht Tom. “Achteraf is het evenwel gemakkelijk praten. Ik wilde hard zijn voor mezelf en ook ik ben door te koersen inderdaad een sterkere mens geworden. Het is evenwel niet omdat ik beroepsrenner geweest ben dat ik al twee weken na mijn afscheid als coureur al aan de slag kon bij Diapal in Jabbeke. Ik heb er mij opgewerkt tot het centraal meldpunt van de afdeling planning.”
DE ZEVENDE HEMEL
Tom Stubbe is een zeldzame kustjongen die het statuut van contractrenner afdwong. Met zijn papa Rudy als inspirator koos hij vanaf zijn 15de voor de juiste opleiding: niet flaneren in het regionale circuit, maar de limieten aftasten in de mooiste koersen. Na een behoedzame aanloop bij Brugse Velosport werd hij, tot grote ergernis van Willy Van Neste, door Dirk Dewolf opgevorderd voor diens teams die een internationaal programma afwerkten. Dat ging Tom bijzonder goed af. “Mijn mooiste herinnering betreft de eindzege (voor Nicolas Roche) in de Tour-de-Loir-et-Cher 2004″, herinnert Tom zich maar al te graag. “Die schat ik nog hoger in dan mijn derde eindplaats (na Moises Duenas en Robert Gesink, red.) in de Tour de l’Avenir (Ronde van de Toekomst, red.), die ook perspectieven opende; net als mijn derde eindplaats na een dagzege in de Triptyque Ardennais én in de Triptyque des Barrages.”
naar club brugge
Als tiener ging er één en ander aan vooraf. Als nieuweling behaalde Tom een dagzege en de vierde eindplaats in de Jugend Tour van Oostenrijk en ook de Ardense hoogtemeters (met als favoriete plek Herbeumont) en in het tijdrijden (derde op het Belgisch kampioenschap 2004) behoorde hij tot de absolute bovenlaag. Als junior trok Tom de fraaie lijn door met een spraakmakende zege in de loodzware Omloop van het Waalse Gewest van en naar Sombreffe. Het maakte hem gelukkig, maar realistisch als hij is, drukte Tom de droomtoets nooit al te hard in, zodat zijn gedwongen abdicatie al op zijn 29ste niet het einde van de wereld betekende. Koersen volgt hij nog, maar hij wordt almaar meer gecharmeerd door het voetbal van Club Brugge, waarnaar hij geregeld gaat kijken met zijn schoonvader Peter Van Wassenhove, een ware freak.
Profwielrennen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier