Sterren van Morgen: Harm Vanhoucke

In het sportwereldje gaat het ontzettend snel. Wie vandaag de top is, kan morgen al vergeten zijn. Achter de schermen maken heel jonge sporters zich klaar om de sterren van morgen te worden.

Ik voetbalde eerst bij KFC Aalbeke Sport. Ik was een middenvelder. Veel lopen, hé. (glimlacht) Ik was een goeie loper en beschikte toen al over een redelijke conditie. Alleen ben je daar als voetballer niet zo heel veel mee. Toen ik dertien, veertien jaar was, ben ik met de fiets beginnen te rijden. Dat vond ik leuker en uiteindelijk ben ik op mijn zestiende met wielrennen in competitie gestart. Ergens was het een logische keuze. Mijn pa heeft vroeger ook gekoerst en mijn opa, die ik zelf nooit gekend heb, was een fervent wielertoerist. En volgens wat ik erover hoor, kon hij behoorlijk met de fiets rijden. (lacht) Ja, het zit dus in de familie..

In Harzé ontdekte ik dat ik kon klimmen. In die klimkoers kon ik, als eerstejaarsjunior in de zomer van 2014, voor het eerst tonen dat ik met een fiets kon rijden, zeker bergop. Ik reed de hele koers in de aanval met Pascal Eenkhoorn (de komende drie jaar als prof bij LottoNL-Jumbo aan het werk, red.). Ook voor mezelf was dat toen een verrassing. Plots besefte ik goed bergop te kunnen. Nog niet om prijs te rijden, maar ook de mensen rondom mij hadden het gezien en vanaf toen ben ik me er beginnen op toe te leggen. Door anders te trainen en een jaar sterker te zijn, presteerde ik in 2015 al veel beter.

In Annecy beklom ik mijn eerste cols. Ik moet een jaar of vijftien geweest zijn, toen ik met mijn ouders naar Annecy in de Franse Alpen op reis ging. Ik beklom er mijn eerste cols: de Col des Aravis, de Col des Saisies… Het grappige is dat ik die cols intussen ook in koers heb beklommen, tijdens de Tour des Pays de Savoie (waarin Harm in 2016 een bergrit won, red.). Of ik bepaalde dingen van vroeger nog herkende? (grijnst) Neen, dat zat al wat ver. En in koers zie je te veel af om nog van het landschap te kunnen genieten.

“Op 1 juli 2018 word ik prof bij Lotto-Soudal”

De Ronde van Lombardije zet ik op één. Dat is voor mij de voorlopig mooiste overwinning (Harm won de versie voor beloften in 2016, red.) uit mijn carrière. Als eerstejaarsbelofte was het niet vanzelfsprekend om zo’n klassieker te winnen. Bovendien kwam het onverwachts, want op het einde van het seizoen zit iedereen erdoor en had ik tot enkele weken ervoor evenmin het gevoel dat ik er nog zou presteren. Ik was trouwens de eerste Belg die er ooit kon triomferen. Nooit eerder had ik in een eendagskoers zo goed gepresteerd.

Ik kijk tevreden terug op 2017, ook al kende ik veel pech. Het voorbije seizoen telde heel wat hoogtepunten. Mijn zege in de Ardense Pijl blijft me bij, net als mijn overwinningen in de Ronde van Navarra en die bergrit in de Giro della Valle d’Aosta. Jammer genoeg was er ook een grote teleurstelling door mijn val in de Tour d’Alsace, eind juli. Ik brak er mijn sleutelbeen en vond daarna nooit meer mijn goede benen terug. Bovendien verloor ik door die pech ook de eindzege in WestSprint. Als je zo ruim aan de leiding staat en uiteindelijk door tegenslag toch verliest, is dat erg jammer. Misschien kan ik in 2018 revanche nemen, al blijf ik wel maar belofte tot eind juni. (glimlacht) Eenvoudig wordt het dus niet.

Op 1 juli 2018 word ik prof bij Lotto-Soudal. Ik heb al eens aan Marc Sergeant (manager, red.) gevraagd hoe mijn programma de eerste maanden er zal uitzien. Expliciet is het niet gezegd, maar het worden normaal enkele rittenkoersen, genre Ronde van Polen. In afwachting daarvan zal ik me in mijn laatste maanden als belofte toespitsen op de Ronde de l’Isard, de Vredeskoers en de Tour des Pays de Savoie. En misschien komt daar ook nog de Baby Giro bij.

Als coureur heb je tijd, maar veel thuis ben je niet. Zo had ik vorig jaar even een vriendin, maar intussen ben ik weer vrijgezel. Het is moeilijk. Als coureur ga je van koers naar koers en van stage naar stage. Neen, het is niet zo evident.