Stefan Morjean, sidekick van Claude Criquielion:”Alleen jammer dat het niet wat langer mocht duren”

De inmiddels 57-jarige Stefan Morjean zette 30 jaar geleden aan in de Tour en kon die – derde keer, goede keer – ook voltooien. Stefan zou in het huidige peloton tot de beter verloonde modelhelpers behoren. 30 jaar geleden viel hem dat, alle verhoudingen in acht genomen, ook al te beurt als sidekick van Claude Criquielion. “Elke keer dat ik deelachtig was geweest aan een groot succes, kwam Claudy ‘s anderendaags langs voor een zogezegde vroege training, maar dat was vooral om een deugddoende extra op mijn ontbijttafel te leggen.”

Stefan Morjean stond voor betrouwbare degelijkheid. Hij was vanaf 1983 een 23-jarige late(re) roeping. Winnen was zijn regel niet, tot hij dat jaar geregeld zegevierde in het grensgebied Oost-Vlaanderen-Henegouwen en zich liet opmerken in de betere koersen, gekruid met een dagzege in de Ronde van West-Vlaanderen en een zesde plek in de Ardense Pijl.

Neoprof in 1984

Meer moest dat niet zijn om door Edward Wouters zaliger in de armen te worden gesloten voor zijn opstartend profteam Tönissteiner. Stefan stelde als neofiet niet teleur. Hij mocht zich, in nadrukkelijke dienst van Benny Vanbrabant en Ludwig Wijnants, meteen bewijzen op de internationale bühne en won ei zo na – tweede na streekrenner Gery Verlinden – de Schaal Sels.

In 1985 stak Stefan een tandje bij en ging hij mee op in de flow van Tönissteiner-Torhout-Werchter, dat zowaar een selectie voor de Tour afdwong en in Nancy zelfs een dagzege behaalde met Ludwig Wijnants. Stefan deelde evenwel niet in die euforie, want daags voordien had hij bij een zware val een polsbreuk opgelopen.

De vaardigheden van Stefan Morjean belandden niet enkel in blindemansogen, maar ook in de klare kijkers van zijn idool Claude Criquielion die hem vanaf 1986 engageerde bij Hitachi-Marc-Splendor. “Dat waren ontegensprekelijk mijn mooiste jaren“, blikt Stefan vol heimwee terug. “Ik was nauw betrokken bij zijn successen in Frankrijk, zijn opgang in de Tour en zijn triomf in de Waalse Pijl in 1989. Jammer dat het niet mocht bleef duren.”

Over and out op 29ste

Vallen en opstaan liep als een rode draad door zijn carrière. Behalve in de Tour van 1985 werd hij ook in de Vuelta 1984 (verzwikte pols) pechvol uitgeschakeld. En na de Tour 1989 was het helemaal over and out. Hij was amper 29 jaar.

“Tijdens een snelle afdaling werd ik meegesleurd in de val van een niet uitkijkende Spanjaard. Ik heb daarbij het geluk van Ritchie Porte gekend, belandde vol met de rug op een vangrail die een 100 meter diepe ravijn afsloot. De discussen van de wervelkolom werden geraakt en dat straalde uit naar het linkerbeen, waarmee ik nog slechts 40 procent macht kon ontwikkelen.”

“Door die zware val startte ik mijn eigen fietsenzaak vijf jaar vroeger op dan voorzien was”

“Ik kon er mij aan laten opereren, maar deed het wijselijk niet, in tegenstelling tot een Nederlandse amateur, die onomkeerbaar in een rolstoel belandde. In plaats van met Claudy een volgende episode bij Lotto te beginnen, werd het de vervroegde opstart van een eigen fietsenzaak. Zo kon ik vijf jaar voorsprong nemen en het waren de betere tijden van een sector die nu slabakt door de e-commerce.”

Moment de gloire

Stefan Morjean boekte één enkel persoonlijk succes, maar wel één die kon tellen: de Trophée des Grimpeurs/Polymultipliée in 1988, waarin hij het haalde van ronkende namen als Fabrice Philipot, Luc Leblanc, Martial Gayant, Pedro Delgado, Charly Mottet… Het absolute bewijs dat deze langbloeier zich aan de vooravond van zijn beste jaren bevond.

“Wanneer ik een vehikel onder handen neem, moet het juste zijn”

Stefan Morjean is een volbloed Belg en een letterlijk grensgeval. Hij werd geboren in Zwevegem en runt Cycles Morjean in Mont-de-l’Enclus. Begeeft hij zich als Henegouwer een kilometer naar links, dan belandt hij in West-Vlaanderen en een kilometer naar rechts in Oost-Vlaanderen. In die glooiende contreien legde hij zijn basis als wielrenner.

Met zijn echtgenote Claudia Dewaele (de dochter van de secretaris van de Wielerclub van Orroir) heeft hij een zoon Pedro, die best aardig voetbalde bij Deux-Acren in bevordering. “Behalve fietsenverkoper ben ik ook hersteller, de beste formule om aan klantenbinding te doen. En wanneer ik een vehikel onder handen neem, moet het juste zijn. Wie mij vraagt om de achterremmen bij te stellen maar de voorremen ongemoeid te laten, is bij mij aan het verkeerde adres. Een repair moet voor mij af zijn tot in de puntjes. Het is voor mijn klanten de beste inspiratiebron om hen geregeld terug te zien. Wie weet voor een aankoop die ze dan in het volste vertrouwen doen.”

(Bernard Callens)