Zondag 30 maart 1958… De 42ste Ronde van Vlaanderen draait uit op een streekduel tussen Germain Derycke uit Bellegem en Willy Truye uit Zwevegem.
Germain Derycke had al Paris-Roubaix (1953), Milaan-Sanremo (1955) en Luik-Bastenaken-Luik (1957) gewonnen. Enkel de Ronde van Vlaanderen ontbrak om net als Walter Godefroot, Sean Kelly en Hennie Kuiper na hem vier van de vijf monumenten op zijn palmares te hebben. Enkel Rik Van Looy, Eddy Merckx en Roger De Vlaeminck deden nog beter door ook in Lombardije te winnen. Daar bleef Germain steken op de 67ste plaats in 1954, het jaar dat hij de Waalse Pijl won. Enfin, ‘won’; hij werd tot winnaar uitgeroepen na de diskwalificatie van Ferdi Kübler, die hem met een elleboog in het decor had gestoten. De Zwitser smeekte de Belg om geen klacht in te dienen. Germain, wetende dat Ferdi sowieso gedeclasseerd zou worden, stemde in en Kübler zorgde dat Derycke aan de goed betaalde Zwitserse criteriums kon deelnemen.
Wereldkampioenschap
In 1953 werd Derycke (na de ongenaakbare Fausto Coppi) tweede op het wereldkampioenschap in Lugano, waar hij als enige de uitbrekende Fausto kon volgen. Daar hield het echter op, waarbij Germain de wijsheid if you can’t beat him, join him toepaste. Dat legde hem geen windeieren. Twee jaar later werd hij derde op het WK in Frascati. “Germain werd er meer door Bruno Monti dan door Stan Ockers geklopt”, herinnert Deryckes weduwe Yvonne Van Glabeke zich. “Als inwoner van Frascati werd Bruno, met Ockers in zijn spoor, gegangmaakt door drie motards die de onoverbrugbare kloof hielpen dichten. Toen ze er bijna bij waren, moest Monti de rol lossen. Ockers speelde wel haasje over met de bijgehaalde vluchters. Enkel Germain en Jempi Schmitz konden volgen. Ockers en de Luxemburger speelden onder één hoedje. Germain porde Schmitz aan, maar die hield ten opzichte van Ockers zijn woord. Germain moest Stan als landgenoot ontzien en zo als beste man in koers een wenkende kans op de regenboogtrui laten varen.”
“De ochtend van die Ronde is Germain ontwaakt met een euforisch gevoel dat ik nog aanwakkerde door te zeggen dat hij zou winnen”
“Mijn man had een te zacht karakter om in zo’n situatie het eigenbelang voorop te stellen”, zucht Yvonne, 84 inmiddels en een sterke vrouw die begin 1977 al weduwe werd nadat Germain op 48-jarige leeftijd overleed.
Ook op het WK in 1957 in Waregem maakte Derycke deel uit van de beslissende ontsnapping, maar hij reed diep in de finale lek en moest zich aan de meet vergenoegen met de achtste plaats.
Zevende keer
In 1958 ontbrak op Germain Deryckes palmares nog de Ronde van Vlaanderen, de klassieker waarin hij het meest aan zet was geweest. Vanaf 1952 was hij achtereenvolgens als 15de, 26ste, 31ste, negende, zesde en 13de gefinisht. “Hij is die morgen ontwaakt met een euforisch gevoel dat ik nog aanwakkerde door te zeggen dat hij zou winnen”, lacht Yvonne haar tanden bloot. “Hij kende een superdag.”
Inderdaad, de overlevering leert dat Germain in mild lenteweer al op 85 kilometer van de finish versnelde. Raymond Impanis (die zou achterblijven op de sterk hellende Kloosterstraat) en Marcel Janssens (tweede in de Tour 1957) schoven mee. In Kwatrecht sloten Angelo Conterno, Armand Desmet, Briek Schotte, Willy Truye en in Wetteren zelf ook Pino Cerami, Nino Defilippis en Yvo Molenaers aan bij het duo Derycke-Janssens. Rik Van Looy, elf dagen eerder winnaar van Milano-Sanremo, ontbrak door een kaderbreuk die hem langdurig ophield. Germain toonde zich de snelste voor de net geen 24-jarige en verbazingwekkende streekgenoot Willy Truye uit Bellegem.
Discrete Willy Truye
Die Willy Truye had vier jaar eerder in de driekleur de Ronde van Vlaanderen voor onafhankelijken een tweede keer op rij gewonnen. Hij werd beroepsrenner bij het grote Mercier-BP-Hutchinson, maar een hoogstandje als in 1958 zou hij niet meer herhalen. Hij herstelde niet helemaal van een complexe schouderbreuk, opgelopen bij een val tijdens de kermiskoers van Nazareth in 1962. Op zijn 28ste hield hij dan ook liever de eer aan zichzelf en bleef niet aanmodderen. Willy werd de kastelein van Café De Zwaan en runde daarna Truye Sport, een zaak voor fietsen en sportkledij. “Over zijn koerstijd zweeg hij langdurig in alle talen, maar de jongste jaren is hij binnen de familie helemaal opengebloeid”, verrast Willy’s dochter Caroline Truye. “Hij bewaarde een uitmuntende parcourskennis die hij feilloos doorgeeft aan zijn kleinzonen Baptiste, Edward en Emiel Planckaert.”
“Voor de buitenwereld is hij een teruggetrokken iemand, maar niet voor ons”, looft Caroline haar papa. “Papa heeft meerdere slechte ervaringen aan de koers overgehouden, maar meer wil ik er niet over kwijt.” Wat zij wel kwijt wil, is dat zij op 18 maart 1961 geboren werd, daags voor Milaan-Sanremo, verrassend gewonnen door Raymond Poulidor en waarin Truye 107de werd. Willy vernam de geboorte van Caroline pas bij zijn thuiskomst, want eerder kreeg men geen verbinding.
Ook vervroegd gestopt
Ook Germain Deryckes carrière eindigde beduidend vroeger dan gepland. Eind 1958, bij zijn terugkeer van een lonend criterium in Bretagne, raakte hij met zijn streekgenoot Julien Schepens (Anzegem) betrokken in een zwaar verkeersongeval, waar een knieschijf versplinterd en een quadriceps verlamd werd. Een langdurige revalidatie kon niet baten: het was letterlijk koersen op één been, waardoor Germain al op zijn 29ste ermee stopte.
‘Parochianenduel’
Die respectievelijke rampspoed overkwam Derycke en Truye te kort na 30 maart 1958, de bestaanshoogdag uit de sportgeschiedenis van Zwevegem. Germain Derycke was van Bellegem, maar woonde van 1954 tot en met 1957 in … Zwevegem. Als twee parochiegenoten stonden Germain en Willy op het podium van de 42ste Ronde van Vlaanderen. Die dag speelde Zwevegem Sport kampioen in eerste provinciale en diezelfde namiddag werd de nieuwe pastoor ingehuldigd: niet E.H. Derycke, maar wel E.H. Deryckere.
Profwielrennen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier