Lucien Storme won op zijn 21ste Paris-Roubaix en werd op zijn 28ste in Duitsland neergeschoten

Exact 80 jaar geleden won Lucien Storme op zijn 21ste Paris-Roubaix. Een jaar later won de Nieuwkerkenaar een rit in de Tour, maar een vervolg kwam er niet. Op het einde van de Tweede Wereldoorlog werd Storme doodgeschoten. Per vergissing…

Op Paasdag 17 april 1938 werd de 39ste Paris-Roubaix verreden, een koers die letterlijk bol stond van een stormachtige noordenwind en een natuurlijke bondgenoot bleek voor Lucien Storme, een kakelverse prof van 21 jaar. Marcel Kint, die op 5 september in Valkenburg, wereldkampioen zou worden, lanceerde de koers op 50 kilometer van de finish. De demarrage van Louis Hardiquest in Seclin had meer draagkracht. Enkel Lucien Storme, die het in Carvin al zelf geprobeerd had, kon nog naar hem toe. Storme en Hardiquest veronachtzaamden de slagbomen om ook Robert Oubron, de absolute pionier van het veldrijden, te oversteken. Voor Lucien kwam de wenkende zege toch nog in het gedrang door een lekke band op acht kilometer van de finish. Hij was evenwel onoverwinnelijk, haalde Hardiquest alsnog weer bij en stak hem op de valreep voorbij. Le Miroir des Sports besteedde zijn hele voorpagina aan zijn foto en Nieuwkerke stond op zijn kop om zijn held te vieren.

Eénmalige Tour

Lucien Storme debuteerde het jaar daarop in de Tour met een vroege ritzege in La Rochelle. Hij had zijn selectie afgedwongen tijdens het voorjaar met podiumplaatsen in Paris-Tours (tweede) en Parijs-Brussel (derde). Drie dagen na zijn dagzege hield hij het al voor gezien tijdens de zware en in apocalyptische weersomstandigheden verreden bergrit van Pau naar Toulouse. Storme was een man van dagen, niet van perioden. Bovendien waren de zware hoogtemeters niet besteed aan zijn lichaam van Flandrien.

fatale Epiloog oorlog

In de Tour zou men hem niet meer terugzien, want toen die in 1947 hernam, behoorde hij niet meer tot de levenden. Van koersen kwam er in de vroege jaren 40 nog bitter weinig in huis, want er waren amper organisaties. Lucien zat met te weinig inkomen en moest dus iets anders verzinnen om zijn levenskwaliteit staande te houden. Zoals veel anderen begaf hij zich op de smokkelroute, tot hij in december 1942 door de Duitsers werd aangehouden. Hij was liever riskante Lucien dan gevangen Lucien.

Storme was een man van dagen, niet van perioden. Bovendien waren de zware hoogtemeters niet besteed aan zijn lichaam van Flandrien

Bij het verlaten van het gerechtsgebouw gaf hij een Duits officier een klap om te kunnen ontsnappen. Hij werd verbannen naar een werkkamp in Siegen (Duitsland) en (over)leefde er in erbarmelijke omstandigheden tot de geallieerden hem in Siegburg aan het bevrijden waren en hij in de complete chaos een voortvarende beweging maakte en per vergissing door een nerveuze … Amerikaanse militair werd neergeschoten. Zijn stoffelijk overschot werd pas twee jaar later gerepatrieerd naar Nieuwkerke, zijn thuishaven waar hij zes jaar eerder als een held werd gevierd en van wie men dan al op zijn 28ste afscheid moest nemen. Zijn ouders, overmand door verdriet, waren inmiddels overleden.

Buitenbeentje

Lucien Storme was een atypische coureur in dat tijdvak. Hij was van (boeren)huis uit tamelijk welstellend, was de enige van acht kinderen die in Ieper school mocht lopen, hij at behoorlijk en speelde bariton, waarmee hij menige vrouw charmeerde. Hij was evenwel nog meer bezeten van de fiets, waarvan hij een exemplaar kreeg toegespeeld van nonkel Albert, die hij had gewonnen in een biljartwedstrijd. Of hoe een koe een haas vangt …

Slechte verliezer

Een overwinning in zijn allereerste koers in Dikkebus zette de toon. Hij raakte door het winnen verwend en was een slecht verliezer, een karakteristiek van de echte kampioenen. Hoe slechter het weer, hoe liever Lucien het had. hij kon er zijn concurrenten mee tempeesten, zoals in Paris-Roubaix 1938, een half jaar na de vervulling van zijn militaire dienstplicht in Zellik bij het 1.Regiment Grenadiers, een antitankeenheid.

Hoe slechter het weer, hoe liever Storme het had, hij kon er zijn concurrenten mee tempeesten

Na zijn triomf in Roubaix keerde het tij voor Lucien. Hij rolde van de ene tegenslag in de andere, zo ook in Paris-Roubaix 1939, waarin hij zijn titel verdedigde. Op 30 km van de finish reed hij lek en er was niemand in de buurt om hem te depanneren. Een dichte ereplaats wenkte, want hij had zich één van de besten getoond.

In het prijzenswaardige boek Top 1000 wordt hij door Jacques Sys opgevoerd als een jongeheer van rang en stand, van wie men het laatste nog lang niet gezien had. Als dertiger zou hij zijn palmares na de Tweede Wereldoorlog inderdaad nog ferm aangedikt hebben. (Bernard Callens)