Jurgen Van de Walle: langdurige rijping, mooie vrucht

Op 28 mei 1995 zag ondergetekende Jurgen Van de Walle, bijna een kwarteeuw na neo-liefhebber Freddy Maertens, in datzelfde Nandrin kampioen van België worden als tweedejaarsjunior.

Sven Boonen (de oudere broer van Tom) werd er elfde en Björn Leukemans 19de. Jurgen deed in dat gezegende jaar meer dan kampioen van België worden, hij behoorde tot de besten van zijn lichting en werd derde in 1994 en tweede (na Leif Hoste) in 1995 op het BK tijdrijden. Nagels met koppen! Die jongen leek aan een steile klim naar de beroepscategorie begonnen en toch duurde het nog tot 2006 eer hij van een topteam deel uitmaakte. Paniek ging daar niet mee gepaard. Zijn testen bij het toenmalige BOIC stelden hem gerust: in het fietsen was Jurgen top in België, maar hij vernam gelijk dat zijn spierstelsel meer ontwikkelingstijd zou nodig hebben. Jurgen wist meteen dat hij een traag- maar bovenal een langbloeier zou zijn en de juiste mensen rond hem aanvaardden dat. Het verwonderde mij in die dagen dat hij met die schranderheid en inzet geen hogere studie had gevolgd. Ik verweet het hem bijna, maar hij wist wel beter als een jongen met een uitgekiend plan.

Traagbloeier

“Ik had inderdaad meer tijd en meer bescheiden teams nodig om te ontwikkelen tot een internationale coureur”, bevestigt Jurgen. “Zelfs tijdens mijn beste seizoenen kwam ik als een diesel op gang en was juni meermaals mijn beste maand, waarin ik mij via de Dauphiné of Zwitserland klaarstoomde voor de Tour. In het verlengde van die voorbereiding won ik vanaf 2009 tweemaal op een rij Halle-Ingooigem en dat maakte mij, als zeldzame winnaar, enorm blij.”

“Ik ben blij dat ik er in 2013 dat laatste seizoen toch nog heb bijgenomen”

Jurgen is inmiddels al vijf jaar coureur af na 14 campagnes, en grandeur afgesloten bij Quick.Step en vervolgens Lotto. “Uiteraard waren dat mijn mooiste koersjaren. Het gaf mij een kick om een medestander te zijn van coryfeeën als Paolo Bettini, Tom Boonen en Philippe Gilbert. Ook aan mijn negen deelnames aan de drie grote ronden (drie keer de Giro, vier keer de Tour en twee keer de Vuelta, red.) bewaar ik betere herinneringen, ook al haalde ik in de meeste ervan niet eens de finish. Het zat mij niet mee. Valpartijen met veel averij dwarsboomden mij. Het is evenwel vooral daar dat je coureur wordt én voelt.”

Rampzalig 2012

“Tijdens mijn laatste anderhalf seizoen werd ik gekweld door een bacteriële infectie op de ingewanden die mijn prestatievermogen aantastte en waartegen antibiotica aanvankelijk weinig vermocht”, vervolgt Jurgen. “Ik wilde al na mijn rampzalig 2012 (amper 35 koersdagen, red.) de handdoek gooien, maar ik kwam daarop terug met de achterliggende gedachte dat ik een waardiger afscheid aan het peloton wilde krijgen.”

“Het gaf mij een kick om een ploegmaat te zijn van coryfeeën als Paolo Bettini, Tom Boonen en Philippe Gilbert”

“Ik ben blij dat ik er dat laatste seizoen, waarin ik qua koersdagen weer mijn langjarige gemiddelde haalde en dus nuttig was voor het team, heb bijgenomen. Het stoomde mij klaar voor een rimpelloze uitstap en ik wist al hoe ik mijn professioneel leven zou vervolgen: als vertegenwoordiger bij Bioracer. Ik amuseer mij ook op ernstige wijze als koersdirecteur van de Driedaagse Brugge-De Panne. Ik hoop dat de UCI en Belgian Cycling hun belofte nakomen en deze mooie koers upgraden tot een manche van de WorldTour. Niets minder komt deze gepassioneerde wielerfreaks toe.”

Trotse papa

Jurgen Van de Walle is bovenal de papa van de tweeling Bélem, genoemd naar een mooie toren in Lissabon, en Ruben. Ze zijn inmiddels negen jaar en leven zich uit in atletiek en judo. Vooral het meisje lijkt als judoka het recreatieve niveau te willen overstijgen. Papa Jurgen weet als geen ander hoe hij dat in goede banen moet leiden.