Jean-Pierre Dubois, 25 jaar na zijn zege als neoprof in Bessèges

Jean-Pierre Dubois was twaalf jaar aan de slag als bondscoach van de Belgische beloften, maar werd deze winter aan de deur gezet. "Maar mijn gedrevenheid is intact gebleven en uit mijn ontslag heb ik ook mijn wijze lessen getrokken", aldus Dubois. © BELGA
Redactie KW

Op 7 februari zal het al een kwarteeuw geleden zijn dat Jean-Pierre Dubois (48) zijn profdebuut verzilverde met een dagzege in de slotrit van de 23ste Ster van Bessèges. Samen met de Henegouwer, die veel affiniteit met West-Vlaanderen heeft, blikken we terug op zijn carrière als wielrenner en bondscoach.

Een betere intrede als contractrenner kon Jean-Pierre Dubois – in Bessèges zelf haalde hij het van de onbekend gebleven Spanjaard Francisco San Roman en de meer bekende Fransen Ronan Pensec, Pascal Chanteur en Eddy Seigneur – zich 25 jaar geleden bezwaarlijk indenken. Toch zou het zijn enige overwinning zijn als contractrenner, want op het eind van datzelfde 1994 kreeg hij zowaar de buitenwacht van Jean-Luc Vandenbroucke.

Fatale herkansing

Jean-Pierre gooide de handdoek niet doch vermande zich en werd van lieverlede weer liefhebber. Walter Coucke en Willy Van Keirsbulck boden hem een ideaal herlanceerplatform bij KSV Deerlijk. Maar toen sloeg het noodlot toe. “Ik kwam heel zwaar ten val tijdens de Ronde van Vlaanderen waarbij drie ruggenwervels werden verhakkeld en ook een arm heel zwaar geraakt werd”, zucht Jean-Pierre. “Er wachtte mij een revalidatie van zeven maanden. Op kerstavond 1994 kreeg ik een bevrijdend telefoontje van Didier Paindaveine die voor mij een plaatsje had voorbehouden in zijn opstartend team, Ville de Charleroi. Tijdens de donkerste dagen van het jaar klaarde mijn wereld een beetje uit. Ik was hemels blij met die bescheiden kans, die ik helaas niet kon benutten. In de lente van 1995 liep het voor geen meter en na het Circuit des Frontières, begin mei in Templeuve, kon ik niet anders dan het definitief en onomkeerbaar voor gezien houden. En dat twee maanden voor mijn 26ste verjaardag!”

Giro Delle Regione

Laat er vooral geen twijfel over bestaan dat Jean-Pierre Dubois de intrinsieke kwaliteiten in zich droeg om te ontwikkelen tot een meer dan degelijke contractrenner. Nog mooier maar minder geruchtmakend dan zijn spraakmakend debuut in Bessèges was er de dagzege die hij in de internationale Giro delle Regione (Italië) van 1991 behaalde. In Perugia liet hij onder meer Alessandro Bertolini, Davide Rebellin en Francesco Casagrande achter zich. “Op dat moment had ik het zalige gevoel dat ik het als coureur zou maken en daar ben ik trouwens nog altijd van overtuigd maar het noodlot wilde het anders.”

Dubois, hier in 2011 met belofte Menenaar Arthur Vanoverberghe en Kevin Dejonghe op het WK in Kopenhagen. (Foto Belga)
Dubois, hier in 2011 met belofte Menenaar Arthur Vanoverberghe en Kevin Dejonghe op het WK in Kopenhagen. (Foto Belga)© BELGA

Vijf jaar later liep het inderdaad helemaal anders. “Daarna bouwde ik een carrière uit in de financiële wereld en in de verzekeringssector, die ik tijdens mijn revalidatieperiode had voorbereid, en die ik in 2011 afsloot”, geeft Dubois aan.

12 jaar bondscoach

Vijf jaar eerder was Jean-Pierre aan een veel boeiender bestaan begonnen: als bondscoach van de Belgische beloften, een periode waar elf jaar later, na de voorbije wereldkampioenschappen in het Noorse Bergen, in november 2017 een abrupt einde aan kwam. “Neen, ik had het niet zien aankomen”, weerlegt Jean-Pierre, “Maar goed… Als Jos Smets, de directeur van de wielerbond, vindt dat we niet meer op dezelfde golflengte zaten, is dat maar zo, al weet ik nog steeds niet wat hij daar precies mee bedoelt. Allicht zal ik het nooit weten. Dat hoeft ook niet meer.”

“Ik had het gevoel dat ik het als renner kon maken en daar ben ik nog altijd van overtuigd”

“Mijn werk was niet af”, voegt Jean-Pierre eraan toe. “Dat zou pas het geval zijn geweest na het WK van dit jaar in Innsbruck, waar ik hoge slaagkansen zag voor Bjorg Lambrecht en Harm Vanhoucke. Maar oké, we moeten verder en dus maak ik mij vandaag de dag nuttig als personal coach voor mensen van binnen en buiten de sport die mij verzoeken om hun fysieke en mentale conditie te optimaliseren. Aan hun dankbaarheid beleef ik enorm veel genoegen.”

Nichtje van Monseré

Jean-Pierre Dubois is de wielersport oneindig dankbaar voor alles wat het hem heeft opgeleverd en te beurt viel. Het heeft zelfs zijn familiaal leven geschraagd. Tijdens de wereldkampioenschappen in Bergamo in 1987 leerde hij zijn aanstaande echtgenote Veronique kennen. Zij is de dochter van Marie-Claire, zus van wijlen Jean-Pierre Monseré. “Veronique was daar met de supportersbus van de geselecteerde Roeselarenaar Didier Priem“, lacht Jean-Pierre. “Van dan af hebben we mekaar niet meer uit het oog verloren. Er sproot een koningswens uit voort: Guillaume (°1994) die als schrijnwerker aan de kost komt, en Anaïs (1996) die hogere studies lichamelijke opvoeding en bewegingswetenschappen volgt. Ik kom familiaal nog minstens één keer per maand in West-Vlaanderen, waar ik toch 160 km. vandaan woon in Pont-à-Celles nabij Nivelles.”

Terug in 2019?

“De wielersport is voor mij zeker geen afgesloten hoofdstuk, dat zou pas erg zijn”, beklemtoont Jean-Pierre. “Het ogenblik van mijn ontslag was slecht getimed, in die zin dat alle ploegen en clubs al klaar waren met hun bezetting voor 2018. Dat weerhoudt er mij toch niet van om dit jaar nog wedstrijden van beloften bij te wonen en in contact te blijven met de discipelen die ik kende als bondscoach. Je weet nooit waartoe dat leidt. Sneller dan verwacht kan er links of rechts een plaats vrijkomen. Ik zal graag elk attractief aanbod overwegen, want mijn gedrevenheid is intact gebleven en uit mijn ontslag heb ik ook mijn wijze lessen getrokken.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier