Jan Denuwelaere, vijf jaar na Essen: “Ik had mijn doel bereikt. Dat volstond”

Jan Denuwelaere: "Modder was mijn ding. Maar nu zijn de parcoursen veranderd en kom ik maar twee, drie keer per jaar aan mijn trekken." (Foto Belga) © BELGA
Tom Vandenbussche

Het is wat het is: laat de naam Jan Denuwelaere (29) vallen en menig crossliefhebber zal prompt de wenkbrauwen fronsen. Akkoord, zijn profcarrière was geen lang leven beschoren, maar het minste wat je over Denuwelaere kunt zeggen, is dat hij een blijvende indruk heeft nagelaten. Met als absolute summum zaterdag 22 december 2012, de dag waarop de Woestenaar de Essense modderpoel stoer naar zijn hand zette en noch Niels Albert, noch Sven Nys, noch kamikazepiloot Zdenek Stybar hem konden stoppen.

Als zaterdag in het Hemelrijk in Essen om 15 uur de lichten op groen springen, zal Jan Denuwelaere aandachtig voor zijn televisiescherm gekluisterd zitten. Het is te zeggen: als hij tenminste thuis is. Denuwelaere moet er spontaan om glimlachen. “Ik moet eerlijk toegeven dat ik de laatste tijd al meer naar de cross gekeken heb dan ik ooit gedaan heb. Maar neen, missen doe ik het niet. Voor de jaren 70 en 80 was ik een ideale crosser. Modder was mijn ding. Maar nu zijn de parcoursen veranderd en kwam ik nog hooguit twee, drie keer per jaar aan mijn trekken. Daar kon ik het niet meer voor opbrengen.”

zoeken naar motivatie

Het hoge woord is gevallen: Denuwelaere kon het niet meer opbrengen. “Ik heb het nog een paar jaar geprobeerd, maar het was zoeken naar motivatie. Ja, een beetje tegen mijn zin zelfs. Dit jaar heb ik gezegd: ik stop. Met als resultaat dat ik me nu weer amuseer. Met downhill en enduro op de mountainbike, tijdens de zomer. Echt fun. Ik moet me er niet voor opladen.” Je zou jezelf haast afvragen hoe Denuwelaere terugkijkt op zijn korte, maar krachtige carrière in het veld. Een korte stilte volgt. “Neen, langer kon ik het niet trekken. Bekijk het zo: iemand die zijn job niet graag doet, zal het ook niet volhouden, hé.”

Vijf jaar na datum blijkt het hoogtepunt in Denuwelaeres carrière zijn memorabele triomf in Essen ook een keerpunt te zijn geweest. Hij knikt. “Ik heb daarna nooit meer getraind zoals ervoor en moest me echt oppeppen. Ik had toen het doel bereikt dat ik voor ogen had en na die zege was dat doel weg. Ik had getraind om iets te bekomen. Voor mij was dat genoeg. Het is nu ook niet dat ik niet zonder een fiets kan leven. Fietsen op de weg heb ik bijvoorbeeld nooit graag gedaan, dus doe ik dat dan ook nu niet meer.”

buitenbeentje

Al vanaf dag één was Denuwelaere een buitenbeentje in het kleine veldritwereldje. Als gewezen motorcrosser nam hij pas op 19-jarige leeftijd aan zijn eerste cyclocross deel. Bij de Landelijke Renners en Crossers, in het spoor van broer Bram. Op 2 februari 2008 kroonde hij zich in Pittem zelfs tot wereldkampioen bij die nevenbond. Denuwelaere grijnst eens als we hem eraan herinneren. “Ik trainde daar niet voor en reed enkel mee, omdat mijn broer dat ook deed. Het was crossen voor de fun.”

“Met Essen had ik het doel bereikt dat ik voor ogen had. Ik had getraind om iets te bekomen en voor mij was dat genoeg”

Minder dan een jaar later, op 24 januari 2009 won Denuwelaere de Kasteelcross in Zonnebeke. Tussen de profs. “Misschien wel mijn mooiste zege ooit. Omdat het de minst verwachte was. Echt eentje uit het niets. Maar als je de jaren erna bekijkt, stel je vast dat ik elke winter wel goed was voor zo’n zege uit het niets. Zoals in Bredene, een jaar voor Essen. Ik versloeg er Zdenek Stybar, toch de regerende wereldkampioen. Ook die overwinning voelde heel speciaal aan. Oké, ik geef toe dat ik een man van uitschieters was. Maar die uitschieters hebben er wel voor gezorgd dat er over mij gesproken werd.”

in de dranghekken

En gesproken, dat werd er over Denuwelaere gedaan. Met Essen 2012 als een climax van jewelste. Een korte flashback voor de leek: in een ware modderpoel won Denuwelaere toen zijn eerste (en meteen ook laatste) grote cross, nadat Zdenek Stybar hem in een tumultueuze sprint met twee in de dranghekken had gereden en gedeclasseerd werd. De beelden van een treurende Denuwelaere, die op dat moment uiteraard nog niet tot winnaar was uitgeroepen, gingen de (cross)wereld rond. “Ik had al een paar keer gemerkt dat ik in één modderstrook tien meter op de toppers kon goedmaken en plots kreeg ik daar in Essen een cross met één lange modderstrook van begin tot einde voorgeschoteld. (blaast) Ik had op sommige stroken zoveel power en kon maar niet geloven dat de anderen niet konden volgen. Stybar, Albert, Nys… Op dat moment stond ik er niet echt bij stil, achteraf natuurlijk wel: amai!”

Essen, december 2012. De memorabele sprint tussen Zdenek Stybar en Jan Denuwelaere deed heel wat stof opwaaien. De Tsjech werd later gedeclasseerd en dus ging de zege naar de Woestenaar. (Foto Belga)
Essen, december 2012. De memorabele sprint tussen Zdenek Stybar en Jan Denuwelaere deed heel wat stof opwaaien. De Tsjech werd later gedeclasseerd en dus ging de zege naar de Woestenaar. (Foto Belga)© BELGA

Vijf winters na datum kijkt de inmiddels bijna 30-jarige Woestenaar met gemengde gevoelens terug op de dag die zijn leven voor een deel heeft veranderd. “Het is dubbel. Aan de ene kant zou jij me nu niet opgebeld hebben, aan de andere kant had ik al mijn opofferingen daarvoor gedaan en ontsierde die val dat moment een beetje, ook al heb ik na afloop toch nog gekregen waar ik recht op had. Essen bleek achteraf ook de wedstrijd van mijn leven te zijn geweest, want nog geen jaar later ben ik gestopt.”

trainer

Op 1 november 2013 kondigde Jan Denuwelaere zijn afscheid als crosser aan en beëindigde hij zelf zijn profcontract bij Style & Concept. Een half jaar later maakte hij een comeback. Als elite zonder contract weliswaar. Denuwelaere werd in 2015 nog Belgisch kampioen in Erpe-Mere in de modder, of wat dacht u? maar een rentree door de grote poort kwam er niet. Het hoefde ook niet meer. Denuwelaere focuste zich op zijn nieuwe rol als trainer. Werken met de jeugd is helemaal zijn dada. “Techniektrainingen, privésessies, lactaattesten afnemen en trainingsschema’s opstellen… En dat aangevuld met nevenactiviteiten, zoals mijn werk in fietsenwinkel De Cyclist in Poperinge.”

knallend afscheid

Op woensdag 22 februari 2017 reed Denuwelaere zijn laatste cross, de Cyclocross Masters in Waregem. Het werd, zoals het zijn reputatie betaamt, een afscheid met een knaller. Met een jump over 80 centimeter verbrak hij immers het oude record van Tom Meeusen. Of om het op zijn Denuwelaeres te zeggen: “Een beetje springen, een beetje amusement… Het was een uitdaging en vooral geestig om op die manier mijn carrière te beëindigen.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier