De Ronde van Vlaanderen laat West-Vlaanderen voortaan links liggen. Op een hoekje Avelgem na. Dat de Ronde haar bakermat zomaar ruilt voor wat extra centen, hoeven wij, West-Vlamingen, niet zo maar te nemen. Het verraad van de Ronde treft ons in onze ziel.
Het zat er aan te komen, zeggen ze nu. Maar wij hebben het niet gezien. Blind waren we. Verblind. We hebben haar gekoesterd, we hebben haar alles gegeven wat ze vroeg. Ja, ze mocht ons op kosten jagen. Niets was ons te veel. We serveerden haar alles wat ze wou. Feestjes, straten lang, dorpen vol. En herinneringen. We schreven haar geschiedenis, we verdroegen al haar nukkigheden, we gaven haar koosnaampjes, ze was van ons en wij van haar. We waren – en we geven het grif toe – zot van haar. Ze liet ons boven onszelf uitstijgen, ze liet ons dingen doen waarnaar we zelf verstomd en verbaasd omkeken. Ze was ons monument, ze had ons hart en we gaven haar onze ziel.
Maar ze heeft ons gedumpt. Koudweg. Kil en koel.
Het ligt niet aan ons, zegt ze nu. We hoeven onszelf niets te verwijten. Ach, we kennen dat. Het is de goedkoopste zalf waarmee ze de dolk, die ze in onze rug stak, insmeerde. Ze heeft ons verraden.
Geld, dat is het. Niet meer en niet minder. Of nee, veel meer. Geld en macht. Daar heeft ze voor gekozen.
We dachten, blind en doof, dat ze een monument was. Dat is ze dus niet. Monumenten zijn niet te koop. Zij wel. De Ronde is van ons, schreeuwde ze. We hadden het toen al kunnen weten: liefde schreeuwt niet, liefde fluistert. Ze was niet van ons en ze zal het nooit meer zijn, de Ronde van Vlaanderen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier