Hendrik Reubens, een Canadese ex-prof in Sijsele

Hendrik Reubens (61) werd geboren in een Passendaals gezin in Roeselare op 14 juni 1956, maar negen maanden later emigreerde hij met zijn ouders naar Vancouver aan de Oostkust van Canada, British Columbia. Vandaag, 61 jaar later, kun je Hendrik nog dagelijks tegenkomen in fietsenwinkel New Reubens Sport van zijn zoon Jan die de zaak enkele jaren geleden overnam van zijn pa. In die lange periode stond er bij de familie Reubens één iets altijd op de voorgrond en dat was de fiets.

Tiende op tien minuten

“Ik ben opgegroeid in Vancouver in Canada en daar was fietsen niet zo vanzelfsprekend”, vertelt Hendrik. “Mijn interesse werd gewekt door een tekening van een coureur in een fietswinkel waar ik per toeval langskwam. Het was de aankondiging van een wedstrijd in de streek en daar mocht ik natuurlijk niet ontbreken. Het enige wat ik had, was een paar koersschoenen. Uitgedost in een T-shirt met turnbroek en lange witte sokken was ik klaar om de wedstrijd van mijn leven te rijden.”

“Ik ben maar twee jaar prof geweest. Ik was gewoon niet goed genoeg”

“Dit draaide enigszins anders uit. We kwamen aan de start met een tiental renners voor ongeveer 35 kilometer. De laatste keer dat ik mijn tegenstrevers zag, was bij het startschot. Iedereen vertrok als een pijl uit een boog. Alleen de mijne stond niet zo goed gespannen. Ik werd tiende op tien minuten van de uiteindelijk winnaar. Het was duidelijk dat ik het over een andere boeg moest gooien, wilde ik wielrenner worden.”

Winst in tweede koers

Enkele dagen later vond Hendrik een boekje dat zijn sportleven zou bepalen. “Het was een boekje van Jean Robic, een Franse renner die furore maakte in de jaren 50 en ook de uitvinder was van de lederen worstenvalhelm, waar later in het peloton nog jaren mee gereden is. In dat boek beschreef Jean zijn trainingsmethodes en enkele adviezen over voeding. Na het debacle van mijn eerste optreden als wielrenner had ik mij voorgenomen om gedurende een tweetal maanden deze trainingsmethodes te volgen en mij niet te laten zien in de lokale wedstrijden. Via een paar kennissen had ik ook een paar tubes op de kop kunnen tikken en een zevental weken later stond ik weer aan de start aan een wedstrijd. Vanaf het startschot sprong ik weg en de 15 anderen hebben me nooit meer teruggezien”, lacht Hendrik.

Geen Olympische Spelen

De wielercarrière van Hendrik was meteen gelanceerd. “Ik had wel gehoopt om in 1976 voor het Canadese team geselecteerd te worden voor de Olympische Spelen in Montreal. Maar helaas, ik was er niet bij en dat was toch wel een ontgoocheling voor mij. Mijn vader, die vroeger ook nog gekoerst had, raadde mij aan om weer naar België te keren en daar de stiel te leren. Ik kwam eerst terecht bij de familie Devos in Wielsbeke en ging later inwonen bij een tante in Ruddervoorde-Baliebrugge. Bij de amateurs liep alles op wieltjes en in 1979 werd ik prof bij Fangio, de ploeg van Guido Reybrouck. Ondertussen werkte ik ook al tijdelijk bij Guido, in zijn magazijn waar ik de stiel van fietsenmaker leerde.”

“Sinds twee jaar kun je me ook weer terugvinden in het peloton van de WAOD en OVWF. Het is opnieuw leuk om weer eens diep te gaan”

Zijn carrière in het profpeloton werd geen succes voor Hendrik. “Ik heb bij wijze van spreken geen platte prijs gereden”, lacht hij. “Ik ben trouwens maar een tweetal jaar prof geweest en op mijn 25ste heb ik de knoop doorgehakt en ben ik gestopt. Mentaal was ik moe. Ik kon niet voldoen aan mijn eigen verwachtingen. Als alles verloopt zoals gepland, is er geen vuiltje aan de lucht, maar dat was niet het geval bij mij. Ik was gewoon niet goed genoeg. In 1982 ben ik mijn zaak gestart en sindsdien heb ik nog geen greintje spijt gehad van mijn beslissing. Ondertussen heeft mijn zoon Jan de zaak overgenomen en kun je mij hier soms nog eens treffen als ik aan een fiets sta te sleutelen.”

30 jaar geen fiets

Hendrik heeft 30 jaar niet op een fiets gezeten en legde zich volledig toe op zijn zaak. Tot een paar jaar geleden. “Toen begon het opnieuw te kriebelen”, lacht hij. “Ik heb mijn levensstijl omgegooid, ben gestopt met roken en ga nu wekelijks op woensdag een ritje maken. Sinds twee jaar kun je me ook weer terugvinden in het peloton van de WAOD en OVWF. Het is opnieuw leuk om weer eens diep te gaan. Het is vooral het vroegere roken dat zijn tol eist, maar gelukkig ben ik daar vanaf.” Een definitieve terugkeer naar Canada zit er voor Hendrik niet in. “Ik hou te veel van de warmte, want ginds kan het heel koud zijn hoor. Met de feestdagen keer ik wel nog jaarlijks terug, naar mijn pa die er nu 82 is, mijn broer en drie zussen. Maar het is beter voor mijn gewrichten dat ik zo veel mogelijk de warmte opzoek”, besluit Hendrik met een kwinkslag.