Dood van zijn mama heeft de carrière van Peter Peys geblokkeerd

Het gaat uitstekend met de inmiddels 45-jarige Peter Peys. Het woelwater van weleer werd twee jaar geleden, tot zijn grote verbazing, meteen verkozen als ABVV-vakbondsafgevaardigde in Case New Holland, waar hij met vaardige handen ook functioneert als repairman.

Op 1 maart zal het al 20 jaar geleden zijn dat Peter in apocalyptische omstandigheden (regen, hagel, sneeuw, donder en bliksem) Gent-Staden helemaal naar zijn pedalen zette, ondanks de aanwezigheid van een sterke afvaardiging Lombarden, die hij op een hoopje veegde. “Ik ondervond op één van mijn beste dagen als coureur nog het meest tegenstand van het Nederlandse duo Arthur Fahrenhout en Jurgen de Jong van het befaamde AGU team”, herinnert Peter zich haarfijn.

“De vlakke etappes in de rittenkoersen zijn het aankijken nauwelijks nog waard”

“Na de Steenstraat dunde de hoofdgroep uit tot 40 koppen. Bij de eerste passage van Stadenberg trok ik een eerste keer door en bleven we nog met elf over, onder wie Jan Mattheus en Stefaan Vermeersch. In de finale konden enkel Benny De Ly en de al genoemde twee Nederlanders mij volgen. Na de ultieme Stadenberg kon enkel Fahrenhout zich in mijn spoor handhaven. Arthur kon of wilde niet meer overnemen wegens de wenkende terugkeer van De Jong, die ik afblokte met een strak tempo. In een spurt met twee bracht de aanklamper mij niet in verlegenheid.”

Merckx

“Andere hoogtepunten uit mijn te korte wielercarrière waren de Gouden Merckx Fiets als nieuweling in 1988, winst op het BK omnium, het PK tijdrijden en de WK-selectierit in Wortegem-Petegem in 1991.” Vooral zijn triomf in de Gouden Fiets was al beklijvend op zich, maar leverde ook nog deze extra’s op: een jarenlange vriendschap met Axel Merckx en een opname in de Eddy MerckxBoys. Peter vond het een grote eer om in de kleuren van zijn eeuwige idool te mogen koersen. In die zalige omgeving leerde hij zelfs beperkte hoogtemeters te bedwingen. “Ik verraste ik met een derde plaats (na Dario Pieri en Roberto Sgambelluri, red.) in een rit van de Triptuque Ardennais 1996, die ik had kunnen of zelfs moeten winnen. Ik maakte deel uit van de beslissende vlucht tot we door een gesloten overweg werden opgehouden. Het peloton werd niet geneutraliseerd en mijn bonus ging verloren. In plaats van leider te worden in de tussenstand, viel ik terug naar de elfde eindplaats.”

Peter Peys had ontegensprekelijk de intrinsieke capaciteiten om een vaste waarde te worden in de beroepscategorie. Hij werd evenwel pas in 1999 op zijn 26ste contractrenner bij het Spar-RDM van Gaspard Van Peteghem. “De vroege dood van mijn mama heeft de veer gebroken en de focus afgezwakt”, zucht hij. “Daarna is het met mij als coureur nooit meer helemaal goedgekomen, zodat ik al op mijn 27ste de handdoek gooide.”

Geen sociale media

“Omdat ik bitter weinig affiniteit heb noch wil hebben met de sociale media, is het contact met Axel Merckx helemaal uitgedoofd. Jammer maar helaas. Het huidige wielrennen volg ik zeker nog op de voet. Het gaat er veel zuiverder en betrouwbaarder aan toe dan 20 jaar geleden. Helaas is het ook veel meer voorspelbaar. De vlakke etappes in de rittenkoersen zijn het aankijken nauwelijks nog waard. Men moet daar dringend wat aan doen, anders zullen die kijkcijfers op een ramkoers afgaan. In het huidige peloton heb ik geen idool, niemand kan – wat dat betreft – Eddy Merckx, mijn all time favorite verdringen.”

“Ik ben een overgelukkige 45-jarige”, jubelt Peter. “Ik ben inmiddels bijna 20 jaar gehuwd met Hilde Simoen, de dochter van Jan, de goalgetter van weleer die scoorde in alle reeksen (van vierde provinciale tot en met de Europabeker, red.). We hebben een wolk van een dochter, Ellen, die uitblinkt in het tennis. Zo werd ze kampioene van West-Vlaanderen en met TC Duinbergen vicekampioene van België. Veel meer moet dat niet zijn om elke dag blijgezind op te staan.”

(Bernard Callens)