Martijn Degreve behoorde, als tweedejaarsjunior in 2011, niet enkel in eigen land tot de besten van het bouwjaar 1993 maar ook ver daarbuiten. Zes jaar later is de Bruggeling, voorbestemd om in het profpeloton mee het mooie weer te maken, geen wielrenner meer. Maar een verloren tijd was Degreves periode als coureur niet. Integendeel…
Op 24 september 2011 rondde Martijn Degreve zijn seizoen grand cru af met de tweede plaats op het wereldkampioenschap op de weg in Kopenhagen. Eerder dat jaar had hij ook al de Ronde van Vlaanderen en de Niedersachsen-Rundfahrt (Duitsland) gewonnen. Jammer dat Martijn geen wereldkampioen werd. Daarmee had hij alvast de vloek van de regenboogtrui ontlopen, maar kennelijk niet de ban van de zilveren medaille. Van de aspiranten tot en met de juniores had hij geen noemenswaardige tegenslagen gekend, maar daar kwam vanaf de beloften grondig verandering in. Een tsunami van pech overspoelde hem. De calamiteit te veel, die Martijn abrupt de handdoek deed gooien, overkwam hem op de nationale feestdag van 2016 tijdens de Ronde van Luik in Verlaine, waar hij in de val van een andere renner meegesleurd werd met gebroken en gekneusde ribben maar bovenal een ei zo na geperforeerde nier opliep. Dat was het breekpunt. Je kunt Murphy niet blijven uitdagen, zelfs al werden Martijns valpartijen stuk voor stuk door anderen veroorzaakt.
Generatie 1993
Het gesternte van 1993 was niet enkel voor Martijn ongunstig. Ook Mike De Bie, Rob Leemans, Paco Ghistelinck, Boris Vallée, Joachim Vanreyten… waren veelbelovend, maar bleken gedateerd. En wat er met Daan Myngheer gebeurde, was nog veel erger!
Jasper De Buyst vormt de gelukkige uitzondering op die regel. Benjamin Declercq en Jonas Rickaert kunnen het alsnog worden. Internationaal zijn Dylan Groenewegen (Nederland) en Stefan Küng (Zwitserland) zowat de enige toppers die geboren werden in het, volgens de Chinese astrologie, tiende Jaar van de Haan.
Het falende bouwjaar 1993 trok zich dus internationaal door. Pierre-Henri Lecuisinier, die Martijn Degreve in Kopenhagen van de wereldtitel hield, bakte er als contractrenner bij Europcar en FDJ helemaal niets van en gaf er na 2016 wijselijk de brui aan. Ook Steven Lammertink en Rick (zoon van Erik) Zabel, derde respectievelijk vijfde in de uitslag van dat WK, slepen zich voort in de beroepscategorie. Dan houd je beter de eer aan jezelf, zoals Martijn Degreve deed, wat hem leidde naar een veel boeiender bestaan dan hij als coureur gehad kon hebben. Niet dat Martijn daarom nu neerkijkt op het wielrennen, maar hij heeft het helemaal losgelaten. Hij heeft er immers geen tijd meer voor.
“Koersen was geen verloren tijd, want het is daar dat ze hun incasseringsvermogen en volharding verworven hebben”
Personal trainer
Wanneer we bij zijn ouders aankomen, toont vader Bart op zijn smartphone waarmee zijn oudste telg bezig is: na een opleiding als personal trainer werkt hij in één van de betere buurten van … Londen. Eigenlijk is dat voor zijn doen dicht bij huis, want bij vorige gelegenheden vertoefde Martijn helemaal aan de andere kant van de wereld, inzonderheid in San Diego, waar hij aan de International Language Centers-Study Abroad studeerde.. Eind 2017 zet hij een punt achter zijn tijdelijk Londens contract en brengt hij de eindejaarsperiode bij zijn ouders door. Daarna wijkt hij, met zijn bloedmooie Colombiaanse vriendin Valentina Caballero Garcia (een scenarioschrijfster), uit naar Lyon om er samen hun Frans te optimaliseren. Ook daar zal Martijn zich ook verder nuttig maken als personal trainer. “Sport was mijn ding en zal het altijd blijven”, voegt Martijn er fijntjes aan toe. “Er zijn enkele kilootjes bijgekomen maar de meeste daarvan zette ik om in spiermassa.”
Inzake globetrobben is zijn twee jaar jongere broer Florian, die ook koerste maar veel bescheidener dan Martijn, hem voorgegaan en heeft hij als het ware de spurt aangetrokken voor Martijn. Als wereldburger is hij nog straffer dan Martijn, want na heel Europa en New York hij liep er stage als bedrijfsmanager vertoeft Florian momenteel in Bali en ziet het er sterk naar uit dat hij zich daar langduriger of zelfs definitief zal vestigen.
Martijn en Florian genieten alle faciliteiten om hun avontuurlijke weg te vinden, heel ver van huis, maar liever dat dan er gepamperde fils à papa van te maken! Goed dat skype er is om hen virtueel dicht bij mekaar te houden. Waar hun mooie schip uiteindelijk aanmeert, is op dit moment niet aan de orde. “Koersen was geen verloren tijd”, beklemtoont mama Carina. “Want het is daar dat ze hun incasseringsvermogen en volharding verworven hebben. En Martijns beproevingen hebben hem nog sterker gemaakt. Ik stond erop dat hij zijn wereld verruimde en kijk eens waartoe dat leidde. Wij zijn apetrots op onze zonen, van wie wij het laatste nog lang niet gezien hebben. Ze zijn tenslotte nog maar jonge twintigers.”
Zaak van ouders
Eén en ander kan voor Bart en Carina wel voor gevolg hebben dat hun bloeiende meubelzaal Artfurniture aan het Brugse Waggelwater onslosmakelijk aan hen zal verbonden blijven. “Wij zullen met veel arbeidsvreugde nog wat langer verder doen, we zijn nog lang niet aan een burn-out toe”, zeggen Carina en Bart in koor.
Bart, inmiddels 55 jaar en afkomstig uit Beveren-Leie, koerste ook en behaalde zelfs 18 regionale overwinningen maar kon naar eigen zeggen inzake talent hoegenaamd niet tippen aan zijn oudste zoon Martijn. “Je weet maar nooit of er zich een coup de théâtre voltrekt en één van de twee, na langdurige en verre escapades, vindt dat hij ook hier kan gedijen”, klinkt Bart ergens hoopvol. “En ergens heb ik ook het gevoel dat het nog zal gebeuren. Dan zou de cirkel mooi rond zijn en het plaatje perfect gevuld. Maar bovenal: zowel Martijn en Florian moeten datgene blijven doen waar zij zich het best in en het gelukkigst bij voelen. Hun ouders hebben dat ook gedaan.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier