We beginnen straks aan de zomer van de sportvrouw. Drie nationale damesteams spelen in 2017 een Europees kampioenschap in een mondiale teamsport en dat is ongetwijfeld uniek. Bovendien heeft West-Vlaanderen in elke ploeg een sterkhouder die straks het verschil kan maken. Emma Meesseman vecht verbeten duels uit bij de Belgian Cats, Tessa Wullaert scoort aan de lopende band bij de Red Flames en Charlotte Leys is al jarenlang kapitein bij de Yellow Tigers. Onze krant bracht deze drie kleppers samen in de provincie van hun hart.
“Het mag toch eens benadrukt worden dat jullie ontzettend sterke dames zijn. Jullie krijgen nu misschien al eens eerder aandacht in de media en worden ook wel gesteund door een partner of ouders, maar je moet het toch vooral zelf doen. Helemaal alleen in het buitenland, dat is verre van evident.” Een waarheid als een koe, uitgesproken door voormalig basketinternational Sonja Tankrey (57), die dochter Emma Meesseman vergezelt naar het interview. Ze heeft het niet alleen over haar eigen dochter, maar ook over Charlotte Leys en Tessa Wullaert.
Een voorstelling zou eigenlijk niet nodig mogen zijn, maar voor de vorm doen we het toch even. Basketbalspeelster Emma Meesseman (24)is de gedoodverfde opvolgster van Ann Wauters bij de Belgian Cats. Ze groeide op in Ieper, maar verdedigt tegenwoordig de kleuren van het Russische Jekaterinenburg en het Amerikaanse Washington. De absolute wereldtop dus.
Leeftijdgenote Tessa Wullaert (24) is afkomstig uit Sint-Baafs-Vijve, een deelgemeente van Wielsbeke, maar schaaft momenteel haar Duits bij als voetbalspeelster bij Wolfsburg. Tessa won in onze land de allereerste vrouwelijke Gouden Schoen, speelde al in de finale van de Champions League en is de topscoorder aller tijden in het nationale team. Zelfs voor de Rode Duivels scoorde geen enkele speler meer goals.
Ten slotte schuift ook volleybalster Charlotte Leys (28) uit Poperinge aan. ‘Charlie’, zoals ze haar bij de Yellow Tigers noemen, speelde vijf jaar in de Poolse competitie en groeide daar uit tot een absolute topspeelster. Charlotte, die sinds 2009 kapitein is van het nationale team en in 2013 al brons pakte op het EK, kwam de voorbije twee jaar uit voor het Turkse Galatasaray en verhuist straks naar concurrent Bursa.
Jullie spelen alle drie bij buitenlandse topclubs, maar wat doen jullie daar in de vrije tijd?
Emma Meesseman: “Op een heel jaar ben ik hoogstens een maand thuis in Ieper. In Amerika zijn we redelijk vrij, je moet gewoon op de trainingen en matchen zijn. Daar probeer ik de steden waarin we spelen wel te verkennen. In Rusland speel ik in de winter, dan is het daarvoor veel te koud. Soms zelfs tot -35 graden, dan kan je gewoon niet lang buiten komen. In het buitenland trek ik vaak op met teamgenoten, zij hebben uiteindelijk hetzelfde schema. Als ik alleen ben, teken ik graag mooie foto’s na en kijk ik bijvoorbeeld wat televisie. Ik moet Thuis toch kunnen volgen hé.”
Charlotte Leys: “Thuis kijken, dat is bij mij ook het geval! Van september tot mei zit ik in het buitenland en dan is er in de zomer de nationale ploeg. Vaak zie je op zo’n verplaatsingen enkel de sporthal en het hotel, maar niet zoveel anders.”
Tessa Wullaert: “Geen Thuis voor mij, wel Temptation Island. Wij trainen één of twee keer per dag, voor de rest ben ik thuis. In Wolfsburg is er niet superveel te doen, maar ik denk dat ik vaker in België ben dan Charlotte en Emma. Dat gebeurt toch ongeveer één keer per maand, vaak door afspraken bij de nationale ploeg. In Duitsland speel ik vaak Playstation – mijn vriend zegt dat ik verslaafd ben, maar dat is omdat ik beter ben dan hij – en ga ik soms uit eten.”
Een partner heb ik niet. Ik ben dan ook nooit in België en wil helemaal geen Rus of Amerikaan
Spreken jullie de plaatselijke taal?
Emma: “Gelukkig is de voertaal Engels! Russische baskettaal begrijp ik wel, maar er komt toch wat gebarentaal aan te pas. Een menu kan ik lezen, dat is pas belangrijk.”
Charlotte: “Ik heb wel wat Pools moeten leren, anders verstond ik destijds niets op training. In die taal kan ik me nu wel uitdrukken, maar Turks is echt wel moeilijk. De trainingen verlopen in het Engels, dus heb ik het eigenlijk nog niet gestudeerd.”
Tessa: “Bij mij lag dat natuurlijk anders. Duits is minder moeilijk en heb ik wel snel opgepikt. Er is trouwens een Poolse speelster in mijn ploeg, die geen Duits of Engels kan. Met haar kunnen we eigenlijk niet echt communiceren.”
Mensen associëren topsport met grote geldsommen, hoe zit dat bij jullie?
Charlotte: “In de Turkse competitie is het niveau echt wel hoog en dan stijgen de prijzen toch wel, al spreken we dan niet over sommen zoals in het mannenvoetbal. Bij de nationale ploeg doe je het daar niet voor, uiteindelijk wil je vooral je sport op de kaart zetten in je land. Bij ons is er overigens weinig tot geen verschil tussen de vergoedingen voor de mannen en vrouwen.”
Tessa: “Bij ons is er niet echt frustratie over het feit dat de mannen meer krijgen, anders loop je iedere dag gefrustreerd rond. Ik ben ook van mening dat je er iets voor moet krijgen, maar dat je toch vooral bij je club geld moet verdienen. Naar het buitenland zou ik dan ook nooit gaan om gewoon break-even te draaien. Ik ben blij met de huidige situatie.”
Emma: “Wij liggen daar alvast niet wakker van, ik merk dat onze mening hierover hetzelfde is. De nationale ploeg is vooral om de eer van je land te verdedigen. Wij zijn trots dat we mogen spelen bij de Cats.”
Voelen jullie je altijd veilig in het buitenland en is het niet eenzaam?
Charlotte: “Begin dit jaar is er in Istanboel een aanslag geweest, dan denk je daar wel eens over na. De situatie met Erdogan bracht wel wat spanningen met zich mee, maar sportief voel je daar weinig van. Ik ben drie jaar geleden overigens getrouwd, mijn man moet dus ook veel opofferingen doen. Dat is niet zo vanzelfsprekend als iedereen denkt. Mijn man is een jaar mee gegaan en volgde er enkele cursussen. Het oorspronkelijke plan was om daar een job te vinden, maar dat bleek niet simpel. Er was een beetje druk van buitenaf, van de ouders. ‘Het kan toch niet dat de man niet werkt’, klonk het cliché. Het afgelopen jaar werkte hij dus opnieuw in België, maar dat valt een beetje tegen. Voor volgend seizoen hebben we nog niet beslist hoe we het aanpakken. Ik vind het wel een cliché dat de vrouw gerust mee mag met de man en niet werkt, maar omgekeerd niet. Nu komt hij bijna om de twee weken in het weekend, maar dan moet je eerst naar Charleroi rijden en dan nog 3,5 uur op het vliegtuig. Dat is toch wel lastig.”
Tessa: “Naar Wolfsburg is het ruim zes uur rijden met de auto en ik ben ook vaker in België, dus zie ik mijn vriend Mathias nog regelmatig. Er zijn echter plannen dat hij bij mij zou komen wonen na zijn studies. De situatie is nu twee jaar zo en het wordt toch moeilijker en moeilijker.”
Emma: “Zelf heb ik nog geen partner. Ik ben dan ook nooit in België en wil helemaal geen Rus of Amerikaan.” (lacht)
“Met de veiligheid heb ik nog nooit problemen gehad. Onlangs moest ik mijn nieuw visum voor de Verenigde Staten aanvragen en dan vreesde ik even dat ze moeilijk zouden doen, omdat ik toch maanden in Rusland verbleef. Ik kreeg echter geen vragen.”
Na Wolfsburg wil ik naar de Engelse competitie en Barcelona, om daarna uit te bollen in China
Houden jullie ook een diploma of ander B-plan achter de hand?
Emma: “Ik was 18 of 19 toen ik naar het buitenland ging. Toen studeerde ik LO aan de VUB, maar het was niet voorzien dat ik naar Amerika zou gaan. Die studie heb ik dus op pauze gezet. Eigenlijk wil ik later kinesist worden, net zoals mijn vader. Het was destijds toch geen evidente keuze, want we hadden thuis altijd gezegd dat school voorrang had. In de basketbalwereld zie ik mezelf later niet blijven. Of het zou als kinesist moeten zijn, zeker niet als coach. In eerste instantie hoop ik nog lang te basketten. Ooit zou ik bijvoorbeeld graag eens in China spelen, het lijkt me leuk om die cultuur te leren kennen.”
Tessa: “Voor ik naar het buitenland ging, wou ik graag een diploma halen. Ik heb hier eerst een bachelor toerisme gehaald, maar dat is puur als back-up. Later zou ik toch liefst iets in de voetbalwereld doen, ik heb dan ook al een beetje trainersopleiding en scouting gedaan. Het toekomstplan is in mijn hoofd al behoorlijk uitgetekend. Nu heb ik nog een jaar bijgetekend, daarna zou ik graag naar de groeiende Engelse competitie trekken. Daarna wil ik graag nog naar Barcelona, ook voor de stad, om uiteindelijk uit te bollen in China.”
Charlotte: “Sowieso speel ik tot en met 2018 met de nationale ploeg. Voor vier jaar leg ik mijn engagement voorlopig niet vast, want het vraagt fysiek en mentaal toch veel. Zelf had ik eigenlijk nooit gedacht om van mijn hobby mijn beroep te maken. Ik heb mijn LO-diploma gehaald en moest dan kiezen of ik de combinatie zou maken van volleybal en werken of toch mijn kans zou wagen in het buitenland. In overleg met de bondscoach heb ik het gedaan. ‘Bevalt het niet, kan je altijd terugkeren’, zei hij. Na mijn carrière wil ik wel graag iets doen in de sport, maar niet als coach. Ik zou het bijvoorbeeld interessant vinden om dingen te organiseren, al wil ik ook graag les geven.”
Hebben jullie als sterkhouders ook een leidersrol op het veld?
Emma: “De meeste speelsters bij de Belgian Cats hebben ongeveer mijn leeftijd, met Ann Wauters die veruit het meest ervaring heeft. In mijn clubs ben ik zelf meer de speelster die luistert, hier ben ik één van de speelsters die het voortouw moet nemen. Aan die rol moet ik wat wennen.”
Charlotte: “Dat moet een beetje in je karakter zitten. Ik ben al van 2009 kapitein bij de Yellow Tigers, omdat de speelsters uit het buitenland toen niet wilden aantreden. Jonge meisjes begeleiden, dat doe ik graag. Op het terrein kan ik wel eens kwaad overkomen, maar ze snappen mijn goede bedoelingen. Als persoon ben ik helemaal anders op of naast het veld. In het buitenland zou ik trouwens niet zo roepen, dat is een groot verschil. Ze zouden dat niet appreciëren.”
Emma: “In mijn clubs zijn mijn ploeggenoten wereldtop, dat zou ik ook niet kunnen maken. Roepen ligt sowieso niet in mijn aard, kapitein zijn is dan ook niets voor mij. Ik leid liever op mijn eigen, stille manier.”
Tessa: “In Wolfsburg is dat hetzelfde verhaal, maar in België zeg ik wel meer mijn gedacht. Ik heb destijds het aanbod om kapitein te zijn bij de Red Flames afgeslagen, omdat ik nog te jong was. Aline Zeler is tien jaar ouder en heeft altijd voor mij gezorgd toen ik jonger was, dus mede uit respect voor haar deed ik dat niet.”
Emma kreeg net voor dit interview een blauw oog aangesmeerd in een oefenmatch. Jullie moeten dus wel iets kunnen verdragen?
Emma: “Dat is inderdaad een souvenirtje van de laatste partij, al heb ik wel vaker eens blauwe plekken. Ze zeggen dat basket geen contactsport is, maar er wordt toch redelijk wat geduwd. Er zijn ook vuile speelsters, die bijvoorbeeld hun nagels gebruiken. Die speelsters staan daarvoor bekend, maar dan hopen we dat de ref correct fluit.”
Tessa: “Bij ons gebeuren er weinig erg vuile fouten. Er werd wel eens aan mijn haar getrokken, maar ik denk zelfs dat het per ongeluk was. Er wordt weinig gediscussieerd en in vergelijking met de mannen is het erg fair. Als je een blessure hebt, dan is het wel belangrijk dat de tegenpartij dat niet weet. Op de Cyprus Cup enkele maanden geleden had ik tape op mijn knie en dan hebben ze dat beige gemaakt zodat je het bijna niet ziet. Anders word je aangepakt.”
Charlotte: “Wij spelen geen contactsport, dus kan ik daar niet echt over mee spreken. Er wordt wel eens iets onder het net gezegd of na een punt kan je de tegenstander eens blijven aankijken, maar dan krijg je al meteen een waarschuwing van de scheidsrechter. Veel kan je niet doen in het volleybal.”
Onze ouders vonden het niet kunnen dat mijn man niet werkte, dat is toch een beetje cliché
Jullie clubs hebben een behoorlijke achterban, voelen jullie dat ook?
Tessa: “Het meeste toeschouwers dat ik al eens meemaakte was bij de Champions League-finale, toen waren er 35.000. De meeste Red Flames speelden echter nog niet in zo’n grote stadions. Op het EK spelen we bijvoorbeeld in Nederland tegen de thuisploeg…. Ik ben benieuwd.”
Charlotte: “Wij waren al blij met de 3.000 supporters tijdens de recente WK-kwalificatiewedstrijden in Kortrijk. Het publiek zit er heel dicht bij het veld, waardoor het echt leuk om te spelen is. Bij Galatasaray is het afhankelijk van wat de voetbalploeg doet. Als zij goed presteren, wordt er ook in de andere sporttakken meer gesupporterd. Dat zijn dan echte voetbalfans, die staan te roepen met hun rug naar het terrein. De ambiance is er wel. In derby’s is er wel politiebegeleiding in de zaal nodig, anders loopt het niet goed af. Bij ons is het normaal dat we eens een halfuur naar de kleedkamer moeten en daarna opnieuw opwarmen.”
Emma: “Mijn Russische ploeg is van een fabriek en de vaste fans moéten wel gaan. Dat zijn dus altijd dezelfde mensen die op dezelfde stoelen zitten. Als ze niet goed genoeg supporteren, mogen ze bijvoorbeeld niet meer in de spionkop zitten. Bij thuismatchen zijn dat toch een 4.000-tal mensen, dat is uitzonderlijk in Rusland. Bij ploegen in Moskou zit er soms maar dertig man. In Amerika zijn de zalen dan weer dusdanig groot dat het lijkt alsof er niemand zit, ook al zijn er 5.000 supporters. De mensen zijn er wel helemaal zot van sport. Als je op straat loopt en ze zien dat je groot bent, vragen ze of je sport en willen ze op de foto met je.”
Eerste foto in KW
Charlotte Leys: 1 maart 2002
In Het Wekelijks Nieuws West van 1 maart 2002 stond de C-jeugd van Beaphar Poperinge, met Charlotte Leys als nummer acht. Opvallend is dat ook Lise De Valkeneer, die volgend seizoen bij Hermes Oostende in Liga A speelt, van die jonge succesploeg deel uitmaakte.
Emma Meesseman: 3 juni 2005
Geen basketbalfoto voor haar KW-debuut, want Emma Meesseman stond op 3 juni 2005 in Het Wekelijks Nieuws West met haar klas 6C in de Vrije Basisschool Caucienenstraat. “Er ligt nog een hele stapel artikels te wachten voor mijn toekomstig plakboek”, beseft Emma.
Tessa Wullaert: 5 november 1999
‘Het zwakke geslacht?!’, luidt de bijdrage uit De Weekbode Tielt van 5 november 1999. Volgens de reporter kon ze toen al het niveau van de jongens aan. Tessa (uiterst rechts) is in deze periode speelster bij KFC Wakken. “Mijn oma houdt de krantenknipsels nog steeds bij”, klinkt het.
Belgian Cats
EK basketbal in Tsjechië.
Speelschema:
Vrijdag 16 juni om 12.30 uur: België – Montenegro
Zaterdag 17 juni om 15 uur: Rusland – België
Maandag 19 juni om 12.30 uur: Letland – België
West-Vlamingen in de selectie: Emma Meesseman, Kim en Hanne Mestdagh, Julie Vanloo, Kyara Linskens en Serena-Lynn Geldof.
Ambitie Emma Meesseman: “Rusland is de favoriet, maar als wij een perfecte match spelen, dan is winst mogelijk. Ik ken de speelsters en coach van Rusland goed, zij hebben ook hun zwakheden. Voor de meesten is dit het eerste EK, dus de ambitie is moeilijk in te schatten. Zelf wil ik toch de kwartfinale halen. Er is trouwens geen sprake van een West-Vlaamse kliek in onze ploeg, maar door de vele West-Vlamingen begrijpt iedereen nu wel ons dialect.”
Red Flames
EK voetbal in Nederland.
Speelschema:
Zondag 16 juli om 20.45 uur: Denemarken België
Donderdag 20 juli om 18 uur: Noorwegen België
Maandag 24 juli om 20.45 uur: België Nederland
West-Vlamingen in de (brede) selectie: Tessa Wullaert, Heleen Jaques, Diede Lemey, Nicky Van den Abbeele, Jody Vangheluwe en Jana Coryn.
Ambitie Tessa Wullaert: “Het is de eerste keer dat we deelnemen en op papier zijn de tegenstanders sterker, wij zijn dus de underdog.”
Yellow Tigers
EK volleybal in Azerbeidzjan en Georgië.
Speelschema:
Vrijdag 22 september om 20 uur: Nederland België
Zaterdag 23 september om 17 uur: Tsjechië België
Zondag 24 september om 17 uur: Servië België
West-Vlamingen in de (brede) selectie: Charlotte Leys en Els Vandesteene.
Ambitie Charlotte Leys: “We hebben geen geluk met onze loting. Servië was tweede op de Olympische Spelen en Nederland vierde. Normaal moeten we van Tsjechië winnen en dan hopen op een stunt. Als we de eerste ronde overleven, zal het goed zijn. Na het brons in 2013 verwacht iedereen steeds meer, maar eigenlijk is onze plaats in de top acht.”