Het begin van een nieuw tijdperk. Zo kan je de voorzitterswissel bij VT Kortrijk het best omschrijven. Na 30 jaar Dirk Vanantwerpen is Jurgen Demolie (48) de nieuwe voorzitter van VTK. Maar naast een gepassioneerd volleybalfanaat is Jurgen vooral familieman en supporter nummer één van zijn volleybaldochters Lieze (12), Lore (16) en Lotte (18).
‘Ah Jurgen, alles goed?’ Enkele VTK-supporters geven Jurgen Demolie een warm welkom in het Sport-K-fee, waar dit interview plaatsvindt. De kersverse voorzitter, beroepshalve medisch vertegenwoordiger, is een bekend gezicht in en rond sportcampus Lange Munte. De reden daarvoor hoef je niet ver te zoeken. Jurgen was twee seizoenen de pr-man van VT Kortrijk. “Eén van mijn hoofdtaken was en is nog altijd nieuwe sponsors aantrekken”, vertelt hij. “Geen gemakkelijke opdracht voor een volleybalclub. Toch is ons budget, mede dankzij ons beachtornooi, verdriedubbeld.”
Sinds dit seizoen is Jurgen Demolie ook voorzitter van VTK. “En wij hadden het daar heel moeilijk mee”, geeft zijn oudste dochter Lotte eerlijk toe.
Jullie stonden niet achter zijn keuze?
Lotte: “Nee, totaal niet. Het was een dubbel gevoel. Enerzijds waren we trots op hem, anderzijds waren we bang om hem niet meer te zien. Papa is vaak laat thuis door vergaderingen op het werk. Dat zou er door het voorzitterschap niet op verbeteren.”
Lore: “Maar we wisten ook hoe graag hij het wilde. En wie zijn wij om hem tegen te houden?”
Lotte: “Er is één groot voordeel. Nu hebben we de televisie voor ons alleen. (lacht) Dat is de ideale ontspanning na een avondje trainen of een zware match.”
Ik kan me voorstellen dat het ten huize Demolie vaak over volleybal gaat.
Lore: “Absoluut. Na de wedstrijd volgt altijd een matchbespreking. Soms al in de auto. Hij geeft heel graag zijn mening over onze prestaties.”
Jurgen: “Ik moet me inhouden tijdens hun wedstrijden. Ik heb een eigen visie op volleybal, maar mijn dochters zien het dikwijls anders. Ik durf al eens mijn stem te verheffen, maar probeer nooit over hun coach te gaan. Als ik zie dat ze ontgoocheld zijn, laat ik ze even met rust.”
“Toen papa voorzitter werd, waren we enerzijds trots, maar anderzijds vreesden we ook om hem niet meer te zien” – Lotte Demolie
Lotte: “En begint hij toch te zagen, dan laten we hem doen. (lacht) Maar papa is ook de eerste om complimentjes te geven als we een goede match spelen.”
Kregen jullie de volleybalgenen mee van jullie pa?
Lotte: “Absoluut! Al heeft papa ons nooit expliciet gepusht. Ik heb vroeger nog gedanst en gezwommen, maar door papa zo passioneel bezig te zien, kreeg ik ook de volleybalkriebels te pakken.”
Jurgen: “Ik volleybal al heel mijn leven. Eerst bij VTK, nadien bij Moorslede, waar ik tot mijn 35ste speelde. Ook vandaag sla ik nog elke week een balletje met vrienden.”
Lore: “Maar laten we eerlijk zijn: dat stelt niet veel voor hé.” (lacht)
Jurgen: “Of het nu competitief of recreatief is: de liefde voor volleybal zal er altijd zijn. Net omdat het zo’n sociale sport is. In tegenstelling tot bijvoorbeeld voetbal kan je niet in je eentje een wedstrijd beslissen. Je bent altijd afhankelijk van je ploegmaats. Krijg je geen goede pass, dan kan je als aanvaller niets doen.”
Lotte: “En soms leidt dat tot frustraties op het veld.”
Worden jullie tijdens wedstrijden vaak boos op elkaar?
Lotte: “Minder dan vroeger. Toen konden we elkaar in de haren vliegen bij een fout. Nu hebben we veel steun aan elkaar.”
Lore: “Als ik een goede wedstrijd heb gespeeld, maar Lore niet, dan kan ik niet helemaal van mijn prestatie genieten. Het is veel leuker om samen de pannen van het dak te spelen. Dan gaan we allebei met een goed gevoel naar huis.”
Jurgen: “En moet ik geen brandjes blussen achteraf.” (lacht)
Lore: “Als zussen durf je wel meer zeggen tegen elkaar. Tegen je teamgenoten zal je minder snel uitvliegen, maar denk je bij een domme fout wel van ‘wat was dat in godsnaam’?”
Volleybal neemt bijna heel jullie weekend in beslag. Blijft er nog familytime over?
Jurgen: “Te weinig soms. Maar we beleven volleybal met het hele gezin, ook met ons mama (Mieke Vanlerberghe, red.). Als ook Lieze in het weekend speelt, dan heerst er thuis een gezellige drukte. Maar ik geniet ervan om mijn dochters bezig te zien.”
Lotte: “Het is net leuk dat we met volleybal een gezamenlijke passie hebben. Als de Red Dragons of Yellow Tigers spelen, dan nestelen we ons met een zak chips voor de tv.”
Lore: “We gaan er dan altijd heel erg in op. Je zou ons eens moeten bezig zien…” (lacht)
Voorlopig spelen alleen Lore en Lotte in dezelfde ploeg. Is het voor jou een droom om alle drie je dochters samen op het veld te zien, Jurgen?
Jurgen: “Stiekem wel. Dat zou fantastisch zijn. En hetkan ook. Tussen Lieze en Lotte is er zes jaar verschil. Wie weet zie ik ze ooit samen in actie bij een damesploeg. Dan word ik sowieso supporter nummer één.”
Lotte: “Ik zal dan waarschijnlijk op de bank zitten, want mijn zussen hebben meer talent. Maar ik zou er alles aan doen om ze uit de ploeg te spelen.” (lacht)
(Jens Demets)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier