Wie zal centen blijven pompen in onze clubs?

Het amateurvoetbal – alles wat zich onder het profvoetbal bevindt, van eerste amateurklasse tot vierde provinciale – heeft het verre van gemakkelijk. Dat is nog eufemistisch uitgedrukt. De toeschouwersaantallen blijven teruglopen, koken kost steeds meer geld en ook de bestuursequipes zijn danig aan het vergrijzen. Uiteraard zijn er uitzonderingen, maar de alarmkreten klinken luider dan de schaarse hoera-berichten. Waar zullen we over tien jaar staan? Niemand die er een antwoord op weet, maar er is één zekerheid: er moet iets gebeuren. Wij legden de pijnpunten even bloot, bezochten enkele clubleiders en lieten hen hun verhaal doen.

Al enkele jaren wordt door de kleine clubs met de vinger naar het profvoetbal in België gewezen. Steevast worden toppers in eerste klasse op zondagnamiddag geprogrammeerd, net wanneer over heel Vlaanderen in provinciale gevoetbald wordt. Walter Lava, zelf voorzitter van het provinciaal comité en verbonden aan KFC Meulebeke: “Club Brugge heeft in onze provincie nu eenmaal een aanzuigeffect. We hebben dit al meermaals gesignaleerd. Bij de Pro League beroepen ze zich op de tv-rechten. Wel, dan mogen die voor een stuk naar het lager niveau van het voetbal vloeien. Zeker als ze ons rechtstreeks concurrentie aan doen. Er zijn genoeg andere momenten in het weekend om te spelen.”

Onze mening: Dat Club Brugge, waar toch ruim 20.000 fans in de tribune zitten, vaak op zondagmiddag speelt, staat als een paal boven water. Na Nieuwjaar speelde blauwzwart al thuis tegen Charleroi, op KV Oostende en thuis tegen AA Gent, telkens om 14.30 uur. Komend weekend is er Cercle-Club om … 14.30 uur en je raadt het al: de toppers thuis tegen RC Genk en op RSC Anderlecht staan straks geprogrammeerd op zondag om … 14.30 uur. Dat is natuurlijk niet de enige reden voor het teruglopende aantal toeschouwers in provinciale. De vrijetijdsbesteding is de jongste decennia bijvoorbeeld heel erg veranderd.

Het Bosman-arrest dateert van 1995 en ook op het amateurvoetbal had dat een grote invloed. Plots waren de spelers vrij en transfersommen, die ook in de provinciale reeksen betaald moesten worden, vielen weg. Op die manier vloeide ook geld terug van profclubs naar de lagere regionen, een soort opleidingsvergoeding. Al was enig gemarchandeer veel lokale voetbalbobo’s in die periode ook niet vreemd. De koopmanskunst was toen een vereiste voor een goede clubbestuurder.

Onze mening: Toen Jean-Marc Bosman zijn grote gelijk haalde, dachten velen dat het geld uit het voetbal (op lager niveau) zou verdwijnen. Integendeel. Het geld circuleert nu niet meer tussen de clubs onderling, maar gaat nu louter naar spelerslonen. De budgetten die men daarvoor moet samenrapen, zijn niet min. Een speler in derde provinciale die 250 euro voor een zege krijgt, is geen uitzondering. Weinig clubs zijn open over hun boekhouding, maar iedereen geeft off the record toe dat daar het schoentje wringt. Clubspelers die een heel voetballeven hun team trouw blijven, zijn een unicum geworden. Sommige spelers verkassen van ploeg voor 10 euro extra per punt. De spelerslonen, waarvan ooit gedacht werd dat die een bovengrens zouden bereiken, blijven maar stijgen. Sommige clubleiders doen hier ook een oproep om die spelerslonen per reeks te begrenzen.

Voetbalclubs zien vaak dat de gemiddelde leeftijd van hun bestuur een stuk boven de 60 jaar uitstijgt. Onderschat ook de verantwoordelijkheid niet. Wie een blauwe kaart ondertekent, is ook financieel mee aansprakelijk. Door de budgetten die er in het wereldje omgaan en de kans dat je persoonlijk mee de pot mag uitlikken als het financieel misloopt, is het niet onbegrijpelijk dat mensen afhaken. En waar je 25 jaar geleden met enkele trainers je jeugdwerking draaiende kon houden, moet je nu – gezien het grotere aantal ploegjes – veel meer trainers hebben. Het liefst mensen met een diploma, maar ook dat kost weer (meer) geld.

Onze mening: De tijd dat postbodes en leraars op woensdagnamiddag het gros van het jeugdtrainersgild uitmaakten, is achter de rug. Een gediplomeerde trainer wordt deftig vergoed. Een TVJO (een technisch verantwoordelijke jeugd, vroeger kortweg jeugdcoördinator, red.) kan al een ferme vergoeding vragen, temeer de clubs zo iemand nodig hebben om op een bepaald niveau met hun jeugd te gaan spelen. Ook wie in de kantine staat of de truitjes wast, doet dat vaak niet langer onbezoldigd. Alles wordt echter doorgerekend. Het beste bewijs daarvan zijn de lidgelden bij de jeugd. Die zijn een veelvoud van enkele jaren terug, maar dat is ook nodig om de jeugdwerkingen zelfbedruipend te houden.

We weten wat de bedreigingen en uitdagingen zijn in het West-Vlaamse amateurvoetbal. We trokken de provincie rond op zoek naar oplossingen bij onderstaande clubleiders. René Houtsager van KVV Coxyde bijt de spits af, misschien wel het schoolvoorbeeld van hoe een mooi sportief verhaal vooralsnog het einde van een club kan betekenen.

Sportief succes. Het was het begin van het einde voor KVV Coxyde. De promotie naar tweede klasse bleek een vergiftigd geschenk. Hoewel de clubbestuurders zich niet aan grote financiële risico’s bezondigden, werden ze genekt door extra kosten, geraamde inkomsten die plots wegvielen en uiteindelijk een hoofdsponsor die afhaakte. Resultaat: na de promotie medio 2015 naar tweede klasse en een jaartje in eerste amateurklasse volgde een sabbatjaar en een doorstart in vierde provinciale. Tot een nieuwe RSZ-aanslag in de bus viel…

Rene Houtsaeger ontvangt ons in B&B Het Schaliënhof in Eggewaartskapelle, een landelijke deelgemeente van Veurne. “Mijn vrouw runt hier de zaak en ik mag wat meehelpen”, zegt hij met guitige oogjes. Rene Houtsaeger is al sinds 1970 lid van KVV Coxyde. Hij is er nu voorzitter.

Zijn club KVV Coxyde staat momenteel laatste in vierde provinciale A. Met acht punten. Het contrast met de succesjaren kan niet groter zijn. “We spelen nog met onze truitjes uit tweede klasse.” Rene Houtsaeger vertelt het wat gelaten. Ondertussen duiken de slapeloze nachten echter weer op.

“Weet je, we hebben hier nu van de RSZ een achterstallige rekening gekregen van duizenden euro’s. Van meer dan vijf jaar geleden! Wij hebben altijd met een sociaal bureau gewerkt. Alles was ook aangegeven. We dachten dus 100 procent in regel te zijn. Maar dat hangt ons dus nu ook weer boven het hoofd…”

Eerst even terug naar de steile opgang van KVV Coxyde. Rene Houtsaegher was speler toen de club in derde en tweede provinciale speelde. Toen hij met voetballen gestopt was, werd hij snel richting het bestuur geloodst. “Mijn pa Henri – naar wie het stadion genoemd is – werd voorzitter.” De club stootte door naar eerste provinciale, speelde daar vaak de eindronde, maar het was telkens net niet. Tot in het seizoen 2007-2008 de titel in eerste provinciale werd gepakt.

Overlijden van Trainer

KVV Coxyde kwam in het nationaal voetbal terecht en zat in de goede flow. Over steun van de gemeente had de club nooit te klagen. Op het tweede terrein werd een tennishal neergepoot en in ruil kreeg KVV een gloednieuw kunstgrasterrein. Het eerste seizoen in bevordering (2008-2009) pakte het meteen de titel, al betaalde men onderweg wel een prijs. Op 5 april 2009 overleed Jan Merlevede aan een hartfalen. Enkele weken later pakte zijn spelersgroep de titel. Het was een mooi ultiem eerbetoon.

KVV Coxyde streed in derde klasse altijd mee in de voorste regionen. Tot het seizoen 2014-2015, toen topfavoriet KMSK Deinze zich door de kustploeg liet ringeloren. KVV Coxyde was kampioen in derde klasse. Van een stunt gesproken. “We konden ook verzaken aan de promotie en hebben er toen in ons bestuur over gestemd. Drie man was tegen de promotie, maar met acht wilden we de sprong wel wagen. We waren ook een gezonde club, hadden geen schulden…”

We mochten om veiligheidsredenen niet thuis spelen en moesten uitwijken naar Schiervelde in Roeselare. Opnieuw kostte ons dat handenvol geld…

Maar uiteindelijk zou de promotie toch tot de ondergang van de club leiden. “We wilden ons doelbewust niet verbranden, maar kenden dat seizoen ook wat tegenslagen. Zo wilde Club Brugge – ze moesten het openingsduel van de competitie op het kunstgras van Stayen gaan spelen – bij ons komen oefenen. Wij hebben immers dezelfde kunstgrasmat en dus klonk dat als muziek in de oren. Minstens 3.000 fans, 15 euro toegangsgeld en met wat geluk tientallen vaten bier. Dat zou ons minstens 60.000 euro hebben opgeleverd, maar om organisatorisch redenen – de politie is in de zomer aan de kust al onderbemand – moesten we die wedstrijd laten schieten. Nog zo’n publiekstrekker – de match in tweede klasse tegen Antwerp – werd ons ook deels door de neus geboord. We mochten om veiligheidsredenen niet thuis spelen en moesten uitwijken naar Schiervelde in Roeselare. Opnieuw kostte ons dat handenvol geld…”

Daarnaast was er de kostprijs om het stadion aan de de eisen van tweede klasse te laten voldoen. “Dat we een ticketingmachine van 7.000 euro moesten kopen, dat wisten we. We kregen van de bond echter ook te horen dat we niet alle investeringen moesten doen en we als promovendus wat respijt kregen. Tot de mensen van de veiligheid op bezoek kwamen… Het terrein moest helemaal omheind worden, met poorten die open konden om te evacueren. Er moesten ook camera’s langs het veld komen: weer tienduizenden euro’s. We moesten stewards hebben, maar soms stonden we daar met tien mensen voor twaalf supporters van Virton.”

De bond verplichtte ons tot zotte kosten

Het jaar dat KVV Coxyde in tweede klasse speelde – de club zou uiteindelijk op de 17de plaats eindigen – was het seizoen voor de competitiehervorming. “Enkel de eerste acht gingen naar 1B, de rest van tweede klasse kwam in de nieuwe eerste amateurklasse terecht”, vertelt Houtsaeger. “Wij waren als kleine club eigenlijk voorbestemd om daar bij te zijn. Kortom: de bond verplichtte ons tot zotte kosten.”

Van nul herbeginnen

Niettemin stond de kern van KVV Coxyde na dat jaartje in tweede nationale klaar voor een seizoen in eerste amateurklasse, het niveau waarop R. Knokke FC nu speelt. Tot een grote sponsor afhaakte. “Die werd ons door een tussenpersoon aangereikt, maar toen die boter op het hoofd bleek te hebben, waren we onze sponsor kwijt. Idem voor buur WS Adinkerke, dat op een bepaald moment naar vierde klasse was gepromoveerd en intussen net als ons in vierde provinciale herbegonnen is.”

“Toen hebben we onze spelersgroep de kans gegeven om nog elders te gaan, want wij konden niet garanderen dat ons budget groot genoeg was om het seizoen rond te maken. Uiteindelijk hebben we via een Franse makelaar met heel wat werkloze, Franse voetballers een team kunnen maken dat het vrij aardig deed. Maar na dat seizoen besloten we een jaar zonder eerste ploeg te spelen.”

Nu speelt KVV Coxyde dus in vierde provinciale, net als buur WS Adinkerke. “We moeten van nul herbeginnen, maar nu is er tenminste opnieuw voetbal op de gemeente”, geeft Houtsaeger aan. “Makkelijk is het niet. Waar je vroeger in de hoogdagen vlot sponsoring kreeg, klinkt het nu wel eens verwijtend dat we maar niet de stap naar tweede klasse geweigerd moesten hebben. Die klok kunnen we echter niet niet meer terugdraaien. Op de koop toe is er nu die RSZ-rekening. Hopelijk betekent dit niet het einde van deze mooie club.”

Situatie club: In 2008 werd FC Gullegem opgericht, zes jaar eerder was SK Gullegem opgegaan in een fusie met buur Wevelgem. De club was meteen een sensatie en pakte drie titels op rij. Na een jaartje oponthoud in eerste provinciale werden weer twee titels op rij gepakt en promoveerde de club naar derde klasse, ondertussen de tweede amateurklasse.

Mooiste seizoen als voorzitter? Het eerste! In vierde provinciale

Gesprekspartner: Rudy Vandemoortele (63), die al 30 jaar een speciaalzaak in groenten, fruit en kaas heeft in Gullegem, is al elf jaar voorzitter van FC Gullegem, zolang de club bestaat dus. Hij is al een tijdje ontslagnemend, deed er nog een jaartje bij, maar wil na dit seizoen sowieso een opvolger. “Het is tijd voor een nieuwe wind. Gelukkig hebben we net drie jongere gasten aan onze raad van bestuur kunnen toevoegen.”

SOS amateurvoetbal: “We doen het met enkele hoofdsponsors en veel kleinere sponsors. Wij zijn gestopt met het opbod dat aan de gang was. Op ons niveau moet je een speler al deftig vergoeden, maar wij hebben onszelf een plafond opgelegd. Uiteraard moet je een onkostenvergoeding neertellen. Bij ons stappen we echter zoveel mogelijk af van de maandgelden. Premies zijn er uiteraard wel, maar die hoef je ook enkel te betalen als er gepresteerd wordt.”

“Onze nieuwe aanpak valt niet in dovemansoren. Bijna het hele team heeft al bijgetekend. We konden met Jeroen Doornaert ook een speler inlijven die bij RC Harelbeke toch een vaste waarde is én in Gullegem woont. Zo hopen we wat meer fans naar het stadion te krijgen. Ja, ik heb soms heimwee naar die eerste jaren. Het was elke week feest met een volle vip. Met jongens uit de eigen streek konden we van vierde naar eerste provinciale doorstoten. Maar hoe hoger we gingen spelen, hoe minder fans. Een fusie? Niet aan de orde.”

Situatie club: Winkel Sport staat aan de leiding in de tweede amateurklasse. De dorpsclub heeft zijn zinnen gezet op de promotie naar eerste amateurklasse.

Mijn kinderen houden van voetbal, maar zullen dit niet verder zetten

Gesprekspartner: Geert Cool (68), startte zijn eigen voetbalcarrière bij Sleihage en beëindigde die op bijna 40-jarige leeftijd bij Winkel Sport, toen een derdeprovincialer. “Ik werd er speler-trainer-sponsor.” Zijn bedrijf NV Defrancq kende de jongste decennia een serieuze expansie. DF is gespecialiseerd in dakbedekking en alles wat erbij komt kijken. In België zijn er 20 filialen, in Nederland twee. De hoofdzetel is in Roeselare. Het bedrijf draagt de naam van Rina Defrancq, de echtgenote van Cool.

SOS amateurvoetbal: “Toen ik er bijna 30 jaar geleden mee startte, moesten we ons nog hoeden voor degradatie naar vierde provinciale. Het budget van toen was een fractie van wat het nu is. Vier promoties later spelen we in de tweede amateurklasse. Zolang de gezondheid het toelaat, doe ik verder. Ook KSV Roeselare – waar we nog altijd sponsoren – trok enkele keren ferm aan de mouw, maar we blijven Winkel trouw. Ik hou van het dorp, van de mensen, van de club, de gezelligheid… Maar ik geef toe dat ik veel geld voor die gezelligheid moet betalen.”

“Als we naar eerste amateurklasse promoveren, moet het budget richting een half miljoen euro. Een pak geld, te veel geld eigenlijk. Wat als ik stop? Mijn kinderen – ze zijn nochtans voetbalminded – zullen het niet verder zetten. Maar Winkel is ondertussen gestart met een B-ploeg. Het voortbestaan van de club is sowieso gegarandeerd, maar als ik ermee kap, is het op dit niveau gedaan. Dat beseft iedereen in Winkel. Maar eerst willen we nog eens de titel vieren.”

Situatie club: in het seizoen 2017-2018 moest SK Oostnieuwkerke zijn meerdere erkennen in SKV Zwevezele in de strijd om de titel in eerste provinciale. Plots barstte echter de bom toen het gerecht binnenviel in het bedrijf van voorzitter Kurt Gevaert, die meteen ook ontslag neemt als preses. SKO moest de contracten opnieuw onderhandelen, maar kon het gros van de kern samen houden. Nu staat de club op kop in eerste provinciale, maar met de titel voor het grijpen, vertrekken straks hee wat sleutelspelers.

Straks hopelijk een reeks hoger, maar budget zal zeker lager zijn

Gesprekspartner: Philip Eeckhout is de zoon van Eric, ooit voorzitter van SK Oostnieuwkerke. Hij runt het bedrijf Erogal, al sinds 1969 – 50 jaar dus – sponsor van de club. Philip Eeckhout is beheerraadslid en voert ook mee de besprekingen met de spelers. De club heeft momenteel geen voorzitter.

SOS amateurvoetbal: “Eigenlijk zijn we een club die in eerste provinciale thuis hoort. Maar als je daar de top ambieert, weet je dat je wel eens kunt promoveren. Dat zullen we zeker niet laten liggen. We tellen nu al 48 punten en zullen dus een duur jaar hebben. Volgend jaar moet er dus wat ingeleverd worden. Daar gaan we niet flauw over doen. Bepaalde spelers vertrekken, maar we zullen die leegte invullen met jonge gasten.”

“We willen vooral een club blijven waar het leuk voetballen is. De meeste spelers geven tijdens de contractbesprekingen ook aan dat ze zich hier erg amuseren, maar om zich te amuseren willen ze wel flink betaald worden. Wij zullen ons echter niet vergalopperen en de toekomst van de club in gevaar brengen. Als we volgend jaar in derde amateurklasse spelen, zal dat inderdaad met een lager budget zijn.”

Situatie club: KSV De Ruiter was jarenlang een vierdeprovincialer die wel eens een promotie vierde, maar gedoemd leek in de laagste regionen zijn ding te blijven doen. Tot sponsor Peter Van Poucke – met steun van Kurt Gevaert (zie SK Oostnieuwkerke) – bij de club neerstreek. Eind april 2014 vocht KSV De Ruiter in eerste provinciale op de slotspeeldag op het veld van Knokke een rechtstreeks duel uit om de promotie. Knokke haalde het en speelt enkele promoties later ondertussen in de eerste amateurklasse. Van Poucke nam kort daarna ontslag, KSV De Ruiter moest een nieuwe ploeg bouwen. En nu herhaalt de geschiedenis zich.

Enkel onze tweede doelman wilde blijven aan lagere voorwaarden

Gesprekspartner: Gino Vanhaelewyn, sportief verantwoordelijke en al 29 jaar actief bij KSV De Ruiter. “We weten wat herbeginnen is. Mijn telefoon staat roodgloeiend, maar dat deert me niet. “

SOS amateurvoetbal: “We staan met KSV De Ruiter op een mooie plaats in de subtop van tweede provinciale A. De spelersgroep werd voor de contractbesprekingen ingelicht dat er collectief moest worden ingeleverd. Resultaat: enkel de tweede doelman blijft en de club moet op zoek naar een compleet nieuwe selectie, maar die zou komende week al rond moeten zijn. Destijds zijn we na het vertrek van onze sponsor moeten herbeginnen in eerste provinciale. We deden dat toen met jonge gasten van naburige belofteploegen. Die gasten zijn nu allemaal doorgegroeid en ons blijkbaar ook ontgroeid. Of toch zeker financieel. Maar wij hebben ook 200 jeugdspelers en gaan met onze eerste ploeg verder in tweede provinciale. Met een nieuwe trainer en een compleet nieuw team.”

Situatie club: KFC Meulebeke pendelt de jongste jaren tussen eerste en tweede provinciale. Vorig jaar werd overtuigend de titel gepakt: de club won de drie periodekampioenschappen. Dit jaar bleek eerste provinciale wat te zwaar. De club staat laatste en de kloof met een veilige stek lijkt nu al onoverbrugbaar.

Gesprekspartner: Walter Lava is voorzitter van het provinciaal comité (PC), daarvoor was hij voorzitter van KFC Meulebeke. Die functie legde hij naast zich neer om zich volledig op het PC te kunnen richten, maar Walter blijft wel actief bij Meulebeke.

SOS amateurvoetbal: “Als voorzitter van het PC zie ik jaarlijks dat clubs zich in de problemen werken. Meestal is het al net na Nieuwjaar duidelijk. Bepaalde clubs kunnen dan de overeenkomsten met de spelers niet meer honoreren. Een vorm van competitievervalsing, vind ik persoonlijk. Met KFC Meulebeke hadden we vorig jaar ook een plafond ingebouwd, met die afspraak dat de spelers mits promotie alles uitbetaald kregen. Het seizoen ervoor was immers ook al niet goedkoop geweest.”

Degradatie onafwendbaar, maar we blijven filosofie trouw

“Wij blijven binnen onze budgettaire grenzen. Zo moesten we onze topschutter Jari Bourgeois naar VK Dadizele laten gaan. Maar volgend seizoen keert hij terug en intussen heeft de hele kern al bijgetekend voor volgend seizoen. Dat zegt toch ook wel iets. Kurt Declerck, die mij opvolgde als voorzitter, hoopt van de club ooit een stabiele eersteprovincialer te maken, maar we zullen ons daarvoor nooit aan financiële risicio’s onderwerpen. Ondertussen moesten we ook op zoek naar een nieuwe trainer. RC Harelbeke kwam onze coach Bruno Derveaux halen, enkel jammer dat het ons niet even contacteerde. Bruno werkte hier al acht jaar en was een beetje familie geworden. Met Chris Van den Broucke vonden we intussen wel al een vervanger.”

Situatie club: RC Harelbeke speelde ooit op het hoogste niveau, maar kende de jongste jaren wat ups-and-downs. Dit jaar hoopte men een vooraanstaande rol in tweede amateurklasse te spelen, maar nu moet het zelfs enkele zeges behalen om uit het degradatiemoeras te geraken. Trainer Didier Degomme verlaat na dit seizoen de club.

Gesprekspartner: Christian Pattyn (66) speelde ooit nog bij SV Waregem en was jarenlang voorzitter bij Eendracht Wervik. Tot hij vorig jaar werd weggehaald om bij RC Harelbeke dezelfde functie te vervullen. De naar eigen zeggen flamboyante voorzitter zit momenteel temidden contractbesprekingen.

Ik betaal geen 20.000 euro per seizoen voor een speler

SOS amateurvoetbal: “Ik krijg hier nu spelers over de vloer. We bereiken een overeenkomst tot blijkt dat de makelaar daar ook nog eens een ferme vergoeding moet voor krijgen. Voor mij hoeft het dan niet meer. Jongens van 17, 18 jaar die hier met een makelaar neerstrijken… Waarvoor is dat eigenlijk nodig? Eerst je op het veld bewijzen en pas daarna mag je volgens mij eisen beginnen te stellen. Nu is het omgekeerd. Ik klink misschien nostalgisch, maar in onze tijd was het anders. Toen was er ook nog zoiets als clubliefde. Nu trekt de speler naar de hoogste biedende. Wij hebben ons budget en houden ons daaraan. Ik ga een speler geen 20.000 euro per seizoen betalen. Iemand vroeg ook of hij een wagen van de club bij kon krijgen. Wij draaien momenteel geen al te best seizoen, maar als je met de spelers gaat spreken, ligt het aan niemand van hen. Niemand komt spontaan zeggen dat hij wil inleveren. We moeten alle zeilen bij zetten om ons budget rond te krijgen, maar straks hebben we nog enkele grote events.”

Situatie club: VK Dadizele is niet langer de eeuwige vierdeprovincialer. De club kreeg met Bart Allossery als voorzitter ook een nieuw elan, speelt nu in eerste provinciale en slaat daar geen mal figuur. De accommodatie – VK legde met eigen financiering een kustgrasveld aan – kan echter niet volgen.

Gesprekspartner: Bart Allossery (44) is afkomstig uit Moorsele, waar hij nog gevoetbald heeft. Door zijn echtgenote kwam Bart, die in Menen een boekhoudkantoor heeft, in Dadizele terecht. Bij de club was hij eerst shirtsponsor. Ondertussen is hij al acht jaar voorzitter.

Uitblijven nieuwe accommodatie beperkt onze verdere groei

SOS amateurvoetbal: “We hebben een goed uitgebouwde sponsorportefeuille. Heel wat mensen zetten daar mee hun schouders onder. Makkelijk is het nooit, maar daarover hoor je ons niet klagen. Ons probleem situeert zich in eerste instantie bij de accommodatie. Kantine en kleedkamers zijn dringend aan een update toe, maar het is niet makkelijk om daar de juiste vergunningen voor te krijgen. We weten dat we hier – in de Oliekotstraat – op termijn niet kunnen blijven. Maar zolang er geen definitieve oplossing is, zouden we graag met een tijdelijke constructie werken. De gemeente volgt ons daarin, maar het is nu nog wachten op groen licht van hogere instanties. Tot dan kunnen we niet verder groeien, want we kunnen – tegenstanders of zelfs sponsors – niet op een ordentelijke manier ontvangen. Een tweede teer punt is de publieke opkomst. We hebben een trouwe aanhang. Daarover mogen we niet klagen. Maar als Club Brugge op zondagmiddag thuis speelt, voel je dat gewoon aan je recette. Die ploeg heeft een aanzuigeffect in de hele provincie.”

Situatie club: SCT Menen promoveerde naar tweede amateurklasse, klopte er toppers als Mandel United en Winkel Sport, maar deelde in de klappen na 14 oktober. De politieke aardverschuiving zorgde ervoor dat Pierre Vandeputte zijn sponsoring terugtrekt. Ook voorzitter Benoit Deny was al ontslagnemen, maar zet nog mee zijn schouders onder de doorstart van de club.

Gesprekspartner: Menenaan Bernard Rollé is gepokt en gemazeld in het voetbal. Hij was tien jaar jeugdvoorzitter en drie jaar clubvoorzitter. Ook hij zorgt er mee voor dat de club verder kan blijven bestaan.

We kunnen toch moeilijk jeugd in de kou laten staan

SOS amateurvoetbal: “Eerst en vooral is er onze eigen specifieke situatie. Men heeft hier een monstercoalitie gesloten tegen onze vorige burgemeester (Martine Fournier, levenspartner van Pierre Vandeputte (Galloo), red. ) en daarop heeft de zaakvoerder van Galloo zijn centen teruggetrokken uit heel wat sportclubs. Voor ons een heel zware aderlating, ook voor de volleybalclub. We hebben teruggevochten uit tweede proviniciale. Toen oordeelde de Menenaar dat de stad eigenlijk een ploeg in derde of vierde klasse (de huidige tweede of derde amateurklasse) verdiende. Maar we zien zo weinig volk. Weet je dat vorig jaar tijdens de wedstrijd tegen Wetteren er geen toegangsgeld werd gevraagd. We maakten ook nog veel reclame, maar we hadden niet meer supporters. Veel heeft ook te maken natuurlijk met het voetbal op tv. Wij spelen op zondagmiddag, meestal staat er dan een topper in eerste klasse gepland. Je kan nu vanuit je fauteuil van vrijdag- tot maandagavond competitievoetbal in binnen- en buitenland bekijken. Waarom zou je nog de kou trotseren. En ook de spelers zullen stilaan mogen beseffen dat ze eigenlijk te veel centen verdienen om hun hobby uit te oefenen. Er moeten daar maatregelen komen, anders is het over en uit.”