Geslaagde gok, volksfeestje in de catacomben van het Nouveau Stade, toevallige ontmoeting met de Meense burgemeester Martine Fournier en Kortrijkzanen onderweg met een veel te krappe caravan: impressies en kanttekeningen na een waanzinnig voetbalweekend in Bordeaux.
Het was ergens halverwege januari toen ik me met een goede kameraad door het EK-speelschema van de Belgen en het ingewikkelde ticketbestelsysteem ploeterde. Italië: linke wedstrijd tegen de immer uitgekookte Azzurri. Zweden: een verre (auto)verplaatsing naar Nice, midden in de week dan nog: dat zou ons te veel vakantiedagen kosten. Ierland daar tussenin: dat zou wel eens een wedstrijd van kapitaal belang kunnen worden. En een uitgelaten bende Ieren, da’s altijd fun, toch?
Nog maar eens het speelschema overlopen. Waarom ook geen kaarten bestellen voor een eventuele kwartfinale in onze achtertuin Rijsel genaamd? Vanuit onze redenering dat de Italianen een betere tornooiploeg zijn dan de Rode Duivels, in het vooruitzicht van een eventueel duel tegen Engeland – ha, daar komt onze voorliefde voor het Angelsaksische voetbal weer piepen – en vanuit de overtuiging dat we toch wel voor één wedstrijd tickets zouden hebben als we er voor twee bestelden…
Vandaag kan niemand ontkennen dat België-Ierland in Bordeaux een meer dan geslaagde gok is gebleken. De catacomben van het Nouveau Stade in Bordeaux daverden vooral aan Belgische zijde op hun grondvesten. Fans van Cercle en Club Brugge, van Zulte Waregem en KV Kortrijk – kortom: supporters die elkaars bloed tussen eind juli en eind mei gewoon kunnen drinken – zongen en dansten broederlijk met elkaar. Zelfs de Meense burgemeester Martine Fournnier was naar Bordeaux overgevlogen. Zaterdag maakte ze deel uit van het feestgedruis in Bordeaux, zondag van dat tijdens de Rekkemse Breughelkermis. Geslaagd timemanagement. En met een beetje geluk hoeft ze op vrijdagavond 1 juli net als wij maar ‘de skreeve’ over te steken voor België-Engeland. Martine Fournier kan alleen maar hopen dat de tafels en stoelen dan niet tot in haar stad vliegen.
Hoe dan ook hebben wij geen messentrekkende of op aanslagen broedende ‘fans’ van eender welke nationaliteit bespeurd. De veiligheidsmaatregelen die zowel aan de fanzones en de stadions worden genomen zijn dan ook draconisch. Alhoewel. Mocht u zich afvragen hoe het komt dat er deze tijden toch nog rookbommen of vuurpijlen op het veld belanden, dan kennen wij het mogelijke antwoord. Steek een aansteker in je broekzak en je bent hem gegarandeerd kwijt. Steek diezelfde aansteker in een trui die rond je heupen hangt en je komt er gehaaid mee weg. Met onze eigen ogen gezien.
Zaterdag regeerde in Bordeaux vooral vredelievendheid verpakt in een Vlaamse kermis overgoten met een Keltisch sausje. Eén Ier vatte zijn gevoel en dat van zijn duizenden landgenoten die Frankrijk hebben ingepalmd perfect samen: ‘We lost 3-0, but we don’t care’. Dat mag je wel zeggen. Kort na het verlies tegen de Belgen verplaatsen de Ieren zich alweer ‘en masse’ richting stadscentrum, waar de Irish pubs gouden zaken deden. Geen voetbal te bespeuren op hun grote schermen, wel rugby, een sport waarin het land van Saint Patrick zich veel meer met de wereldtop kan meten. Ook daar geen winst voor de groene armada in een testwedstrijd tegen Zuid-Afrika. Voor de Ieren zat er niet veel anders meer op dan het in de drank te gooien. Menige ‘Boy in Green’ zette gewoon een fles rode wijn aan de lippen. De enige ‘culturele’ ervaring van de trip, allicht. Zijn ze toch nog voor íéts in Bordeaux geweest.
Op de terugweg naar de camping waar we overnachtten kwamen we aan een groot tankstation alweer een buslading in groen uitgedoste en uit de kluiten gewassen voetbalfans tegen. We durven denken dat ze nog niet thuis zijn. Al deden de meeste Belgen niet onder. “We zouden de Rode Duivels beter eens wat foto’s van ons ‘getsjool’ sturen, dat ze eens zien wat wij voor hen overhebben”, merkte mijn kameraad meermaals op. Niet ten onrechte: we zagen tientallen Belgische personenwagens, campers en minibusjes op de Franse autosnelwegen, volgestouwd en van alles en nog wat. Bijna terug in Rijsel kruiste een auto met vijf jongeren uit de regio Kortrijk ons pad. Dat leek ons minstens eentje te veel voor de kleine caravan die hen op dat moment al zowat 800 kilometer was achterna gehold. “Mijn maten sliepen in de caravan, ik heb drie nachten in de auto geslapen”, zei een van de passagiers niet zonder enige trots.
Negen uur en langer onderweg voor twee keer 45 minuten voetbal en dan nog als een kreupele zombie thuiskomen… “Goed zot”, pleegt mijn vrouw te zeggen. Het zijn die zotten die momenteel de getormenteerde Franse economie doen draaien.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier