Op 100 dagen van het WK met ‘WK-babe’ Axelle: “Op het einde tellen alleen je familie en vrienden”

Kent u Axelle Despiegelaere nog? Nadat een persfotograaf de jonge West-Vlaamse in de tribunes van het Maracanãstadion in Rio had gespot, groeide ze vier jaar geleden uit tot dé Belgische ster op het WK voetbal in Brazilië. Honderd dagen voor het wereldkampioenschap in Rusland zochten we uit wat er geworden is van de intussen 21-jarige ‘WK-babe’ Axelle.

“Vier jaar geleden had ik pas het vijfde middelbaar achter de rug, nu sta ik op anderhalf jaar van mijn diploma”, vertelt Axelle Despiegelaere op haar kot in de schaduw van de Beurs in Brussel. “Niet in de rechten zoals toen het plan was, maar in de communicatie. Geïnspireerd door tv-programma’s als De Ridder en Suits wou ik rechten doen, maar na een maand had ik door dat de rechtenwereld niet zoals op televisie is… Het was mijn ding niet. Ik wil meer dan louter achter een bureau zitten. Ik moet contact hebben met mensen en ter plaatse kunnen gaan. Na een jaar stapte ik over naar de European Communication School (ECS) in Ukkel, waar ik kon starten met enkele vrijstellingen en meteen twee maanden stage kon volgen. Als ik in juni als bachelor afstudeer, zal ik met acht maanden stage – de voorbije maanden bij mediabedrijf RTL – kunnen pronken. Die studieswitch kwam er na het WK. Ik kreeg een modellencontract bij Ice-Watch en leerde de reclamewereld van binnenuit kennen. Ik kijk gráág naar reclame, vind het superinteressant om te zien hoe merken dat achter de schermen aanpakken. Die wereld wil ik straks instappen, mogelijk na een master in het buitenland. Altijd iets anders, elke week nieuwe uitdagingen. Door mijn WK-verhaal heb ik mezelf leren kennen, de weg in mijn studies gevonden en de wereld van de communicatie leren kennen.”

Laatste reis met papa

“Als ik de beelden van het vorige WK bekijk, zie ik vooral het moment dat we met het hele gezin samen waren. Het was de laatste grote reis die we samen met papa maakten. Het was zijn droom om met zijn allen naar Brazilië te gaan supporteren. Bij de thuiskomst vertelde papa dat hij pancreaskanker had. Dat had hij voor ons verzwegen zodat we volop konden genieten van Rio. Toen hij het ons vertelde, stonden we met de voeten aan de grond genageld. Een totale verrassing. De artsen gaven hem nog enkele maanden, we zijn blij dat we nog een jaar samen kregen. Papa was een vechter, hé. We hebben altijd gehoopt dat hij de eerste zou zijn die de ziekte zou overwinnen. Ooit moet iemand de eerste zijn, dus waarom papa niet? Jammer genoeg was het niet zo. Hij overleed in 2015, op amper 47 jaar. We zijn heel dankbaar dat we afscheid konden nemen. Intussen blijven we contact houden met de professor die papa behandelde en blijven we het onderzoek naar de ziekte steunen. Zo nam ik op de dag van de verjaardag van mijn papa met Marc Coucke – een van de beste vrienden van papa – deel aan een rally, waarvan de opbrengst naar kankeronderzoek ging. Elke dag denk ik aan papa. Zeker op de belangrijke momenten, zoals toen ik veranderde van studie. Wat zou mijn papa denken en doen? Mama heeft de zaak van mijn papa, die werkte als projectontwikkelaar, op zich genomen. Geregeld gaan we samen naar de projecten van papa kijken. Kijk, mijn papa heeft dit ook verwezenlijkt. Zo blijft hij in onze herinneringen. Een van de appartementen van zijn allereerste project, Casalena 1 op de dijk van Knokke-Heist, verkocht hij aan zijn schoonouders. Hij kon het goed uitleggen. (lacht) Wanneer ik op bezoek ben bij mijn grootouders, voelt het alsof papa bij ons is. Mijn mama en mijn broer willen straks naar het WK in Rusland. We kijken nog of het te combineren valt met mijn examens, die ook in juni plaatsvinden.”

Of ik naar het WK in Rusland ga? Als dat lukt met mijn examens…

Valse tanden

“De plotse bekendheid is me overkomen. Zoiets kan je niet plannen. Tijdens de wedstrijd wist ik nog van niets. Buiten het stadion wilde plots iedereen met me op de foto. Omdat ik met mijn hoorntjes en pompoms zo op en top Belgisch gekleed was, dacht ik. Eenmaal terug in het hotel ontplofte mijn gsm. Mijn foto was blijkbaar de wereld rondgegaan, de pers zocht wie ik was. Door het tijdsverschil werd ik midden in de nacht wakkergebeld door MNM om mijn verhaal te vertellen. Leuk, want ik wilde wel kwijt wat me overkomen was. En na een dag zou het allemaal wel eindigen, dacht ik.”

“Pas terug in België had ik de gevolgen van die foto’s door. Met vriendinnen aan zee werd ik bekeken: is zij het nu of niet? Toen besefte ik: dit is groter dan ik dacht. Het was mijn kinderdroom om een Hollywood-actrice te worden, maar nu weet ik: geef me maar mijn leventje, met mijn familie en vrienden in België. Zij zijn er altijd voor me geweest, hebben me altijd verdedigd. Ik besef nu dat je niet voor iedereen goed kan doen. Van de ene kreeg ik berichten dat ik zijn droomvrouw was, naar zijn land moest komen en met hem moest trouwen. Van anderen kreeg ik het verwijt dat ik valse tanden had laten steken. Ongelofelijk, ik was amper 17. Er doken ook valse profielen op en ik moest me verantwoorden voor foto’s en teksten die niet van mij kwamen…”

Noord-tribune van Club

“Dat er een keerzijde aan de medaille was, merkte ik toen iemand een oude jachtfoto van me opdiepte en verspreidde. Het beeld was genomen tijdens een familiereis naar Namibië. Ik vind jagen niet erg, het zit in de familie. Zo’n antilope is een mooi dier, maar zeker niet zeldzaam. Het staat daar op de menukaart, zoals een koe bij ons. Dankzij de jacht kunnen ze scholen, huizen en toiletten bouwen voor de lokale bevolking. Ook het geschoten vlees ging naar de mensen daar. Nooit heb ik gereageerd op de hetze, omdat de jacht een eindeloze discussie is. Je bent ervoor of je bent ertegen. Je kunt je niet verdedigen. Van positief ging het plots naar negatief, met opgeklopte verhalen dat ik ook olifanten gedood had of een contract bij L’Oréal was kwijtgespeeld. We hadden maar een overeenkomst voor een filmpje bij een kapper. Ik kreeg zelfs doodsbedreigingen. Jammer dat ik plots het etiket van moordenaar kreeg, terwijl het voor mij vooral was om een goed project te steunen. Vanaf toen wist ik: wat anderen van je denken maakt niets uit. Op het einde zijn het alleen je familie en je vrienden die tellen. Vroeger wilde ik voor iedereen goed doen. Nog altijd, maar als het niet goed is, dan is het maar zo. Sindsdien let ik veel meer op wat ik op sociale media post. Ik heb nu een professioneel Facebook-, Twitter- en Instagramaccount, mijn persoonlijke Facebookpagina en mijn Snapchat hou ik privé. Ik wil niet alles delen. Ik vind het ook niet leuk om álles over iemand te weten.”

Nadat die jachtfoto was opgedoken heb ik zelfs doodsbedreigingen gekregen

“Na de zomervakantie verminderde de aandacht. Omdat ik het zelf zo wou. Ik moest nog mijn zesde middelbaar doen en wou me daar volledig op focussen. Ik wilde niet alles laten vallen, wou zeker mijn diploma behalen. Nog steeds accepteer ik modellenopdrachten, maar enkel als ik me erin kan vinden en ze kan combineren met mijn studies. Toch houd ik alleen maar positieve gevoelens aan het verhaal over. Het heeft deuren geopend, ik heb nieuwe dingen leren ontdekken. Het is een super-ervaring geweest, waaruit ik veel heb geleerd. Er waren veel meer positieve dingen dan negatieve.”

“Toen ik terugkwam uit Brazilië, was ik zogezegd fan van Club Brugge én KV Oostende. Laat er geen twijfel over bestaan: het was en is altijd Club Brugge geweest. Nooit heb ik gezegd dat ik naar KV Oostende zou gaan. Ik heb wel sympathie voor de club, die onder Marc Coucke ferm gegroeid is. Maar het is Brugge, Brugge, Brugge. Mijn grootouders waren voor Club, mijn ouders, mijn broer… Van kleins af moest ik mee en dan rol je daar in… Met twaalf vrienden heb ik nog steeds een abonnement in de Noord-tribune, terwijl mijn mama een vaste plaats in de hoofdtribune heeft. Elke thuismatch zijn we op post. Voor ons staat zondag gelijk aan voetbal. Hoogstwaarschijnlijk mogen we straks een nieuwe titel vieren. Als we nu geen kampioen worden…”