Bruggeling Henk Vanhee is niet alleen frontman van Cowboys&Aliens en Mother Jumps The Gun, zijn bloed kleurt ook blauw-zwart.
Van kindsbeen af werd ik opgevoed met alles wat blauw-zwart en Club Brugge was. Gevoederd, zeg maar. Of opgegoten. Het is maar hoe je het bekijkt. Bij ons gingen de gesprekken aan de tafel ook wel eens over het schoolrapport, maar algauw schakelden we over op de orde van de dag: de prestaties van “de Club”. Moeder, vader, broer en zus deelden die passie, de één al meer dan de ander (de mannelijke lijn -hoeft het gezegd- had de microbe het stevigst te pakken). Het heeft mijn verdere leven getekend. Tot op de dag van vandaag heb ik het bijzonder moeilijk om sommige dingen te relativeren, als het over mijn Club gaat.
14de keer
Toch, met het ouder worden, heb ik de stress in aanloop naar belangrijke afspraken voor blauw-zwart leren beperken tot de match zélf. Er is altijd wel iets wat je focus vraagt: je professioneel leven, mijn bands…een repetitie links, een showtje rechts…Ik probeer gewoon niét te denken aan wat straks kan gebeuren: Club voor de veertiende keer kampioen van België. Na 11, laat ons eerlijk zijn, vooral barre voetbaljaren. Met veel ontgoochelingen en getreiter van diegenen die ons geen warm hart toedragen. Een periode ook met veel pech en menselijk drama. Op 8 mei 2008 (we waren toen al 3 jaar titelloos), gebeurde het meest onwezenlijke: publieke chou-chou bij uitstek François Sterchele, een volksjongen uit het Luikse die ondertussen voor Club speelde, had een dodelijk ongeval met zijn wagen waardoor de complete Club-familie met een gebroken hart zat en in inktzwarte rouw werd gedompeld.
Ik zwoer een dure eed: ik draag dit stukje textiel niet eerder dan op de dag dat we de titel weer kunnen pakken
Het was warm, de dag van zijn begrafenis. Ik had verlof genomen en met mijn goeie vriend Kris reden we naar de plaats van het ongeval en later ook naar de kerkelijke dienst. Toen we terug in Brugge kwamen was ik erg geëmotioneerd, stapte de Club shop binnen en liet zijn magische nummer 23 en zijn naam op mijn Clubshirt zetten, zoals zoveel andere fans ook al hadden gedaan. Thuisgekomen echter nam ik een doos, plooide het truitje netjes op en zwoer een dure eed: Ik draag dit stukje textiel niet eerder dan op de dag dat we de titel weer kunnen pakken.
Zondag 15 mei 2016, 8 jaar na die tragische gebeurtenissen, kan het zover zijn. Een overwinning tegen de grootste rivaal van het land moet ons de titel opnieuw schenken. Ik heb lang getwijfeld, maar heb deze week mijn koffer geopend, het doosje opengegooid en het truitje uitgehaald. De jaren zijn vrij vriendelijk voor me geweest. Het past me nog perfect, dat éne schichtig vetrolletje niet te na gesproken. Straks voeg ik me samen met het legioen fans van Club Brugge in de stoet richting het Jan Breydelstadion. In mijn François Sterchele-truitje, hopend dat hij ons 8 jaar na datum alsnog kampioen zal maken.
Tot straks, Clubvrienden!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier