Anthony Portier (35) houdt het voetbal voor bekeken

Anthony Portier debuteerde in eerste bij KV Oostende. Hier gaat hij in duel met Bosko Balaban van Club Brugge. (Foto Belga) © BELGA
Redactie KW

Zaterdag kwam plots een einde aan de mooie voetbalcarrière van Anthony Portier (35), die onder meer bij KV Oostende, Cercle Brugge, Union en Beerschot-Wilrijk speelde. Een nieuwe spierscheur in de hamstrings na een klein half uur spelen in de wedstrijd tussen VV Tielt en SK Spermalie was voor hem de druppel. Na de wedstrijd besloot hij, enorm teleurgesteld, de schoenen aan de haak te hangen. Hij wil na 30 jaar voetbal tijd maken voor andere zaken: zijn gezin met twee zonen en zijn job als zelfstandig loodgieter. Via Facebook bedankte hij zijn ouders Doreen en Alain, zijn zussen Pascale en Nathalie en uiteraard zijn vrouwtje Sara.

“Ik startte bij Gold Star Middelkerke en vanaf mijn twaalf jaar stapte ik over naar KV Oostende, waar ik als centrale verdediger veel leerde van jeugdtrainers als Danny Vandeput, Eddy Makelberge, Guy Ghysel en Freddy Peuteman. Ik nam ook twee keer deel aan het Internationaal Knapentornooi en speelde tegen Ajax en Feyenoord. Als 16-jarige mocht ik voor het eerst proeven van de eerste ploeg. Ik ben gestart met Leo Van der Elst als trainer en dan volgden Rudy Fort, Kenneth Brylle, Gilbert Bodart en Raoul Peeters, met wie we van derde naar eerste klasse stegen.”

Anthony Portier viert de zege van Cercle met Sergiy Serebrennikov en Oleg Iachtchouk. (Foto Belga)
Anthony Portier viert de zege van Cercle met Sergiy Serebrennikov en Oleg Iachtchouk. (Foto Belga)© BELGA

“Onvergetelijk was mijn eerste wedstrijd in eerste klasse. Ik was kapitein, scoorde en verloor een tand! Met Urbain Haesaert klikte het minder, want hij wilde me rechtsback zetten. Dat jaar zakten we naar tweede klasse en rond Nieuwjaar kreeg ik een aanbieding van Cercle Brugge, met Harm Van Veldhoven als trainer, die een bijkomende verdediger zocht. Ik werd bij hem aangeprezen door Franky Van der Elst. Het was een groot succes, want ik ben er negen seizoenen én 280 wedstrijden actief gebleven. Ik scoorde regelmatig met de kop, meestal op stilstaande fase. Met Glenn De Boeck en Bob Peeters haalden we de finale van de beker en speelden we Europees tegen Kopenhagen en Famagusta. Dat jaar zijn we jammer genoeg gezakt.”

“Ik zal het voetbal na 30 jaar missen, maar mijn gezin en job komen nu op de eerste plaats”

Naar Union en Beerschot

Anthony Portier gaat nu voluit voor zijn carrière als loodgieter. (Foto FRO)
Anthony Portier gaat nu voluit voor zijn carrière als loodgieter. (Foto FRO)

“Het laatste jaar bij Cercle kreeg ik een aanbieding van Ujpest Dozsa. Lorenzo Staelens heeft er een stokje voor gestoken. Misschien heb ik daar een beetje geluk gemist om ook een internationaal tintje te geven aan mijn carrière. Het jaar Union in derde nationale was er één om vlug te vergeten. De Waalse mentaliteit lag me niet. Gelukkig kreeg ik nog tijdens het seizoen een aanbieding van Beerschot-Wilrijk, met trainer Jean-Pierre Vande Velde. Daar ben ik gestart in vierde klasse en het eerste seizoen was fantastisch. Het tweede seizoen was al iets minder. Na vijf wedstrijden kreeg ik toch speelkansen en toen Dennis van Wijk overnam, werd ik direct eerste keuze. Na vier weken, op vrijdagavond thuis tegen Boom, sloeg het noodlot toe. Een tegenspeler viel in een kopduel op mijn knie en mijn kruisbanden scheurden. Ik liet me direct opereren, leverde formidabele inspanningen dagelijks reed ik naar Antwerpen om zo snel mogelijk te revalideren. In het tussenseizoen werd Van Wijk vervangen door Marc Brys en die wou geen risico nemen met mij. Ondanks een mondeling akkoord met het bestuur was er geen plaats meer voor mij.”

Naar SK Spermalie

Vader met de jonge Anthony. Toen al een groot talent. (Foto FRO)
Vader met de jonge Anthony. Toen al een groot talent. (Foto FRO)

Anthony wilde blijven voetballen, had met enkele clubs contact, maar koos uiteindelijk voor SK Spermalie, dicht bij huis. “De aanbiedingen uit vierde en derde klasse waren concreet, maar niet interessant genoeg. Het werd SK Spermalie, waar ik na nieuwe blessures vorig seizoen pas in november van start ging. De resultaten vielen tegen, er werd twee keer gewisseld van trainer. Ik ben van de ene blessure naar de andere gegaan. Veel steun heb ik niet gekregen en ook dit seizoen was ik nooit echt fit. De motivatie om verder te voetballen zonk in mijn schoenen en zaterdag, in Tielt, was ik alle ellende beu en ik heb er een streep onder getrokken. Mijn gezin en mijn job komen nu op de eerste plaats. Zeg nooit nooit, maar voorlopig denk ik er niet aan om ergens aan de slag te gaan als trainer. De tijd brengt raad, maar nu is het voor lange tijd over en uit. Ik zal het voetbal na 30 jaar wel ontzettend missen. Jammer, maar helaas!”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier