“Julie: te nemen of te laten”

Bij de Turkse Eurocup-deelnemer Istanbul Üniversitesi is Julie Vanloo (25, 1m68) de startende pointguard. De Belgian Cat, één vat vol energie en enthousiasme, speelt in een vierde land sinds ze in 2013 over de landsgrenzen stapte. Deze spontane spring-in-‘t-veld, geboren in de Vogelzang-wijk in Oostende, heeft een West-Vlaamse verleden dat haar naar Ieper, Geluveld en Waregem leidde.

Bij Voso Oostende, met Luk Ameloot als allereerste coach, leerde Julie Vanloo haar eerste basketdribbels. Bij Mario Lusyne volgde ze veel basketkampen. “Maar als enig meisje tussen de jongens basketten was niet altijd zo leuk. Ik was 7 of 8 jaar. We wonnen alle bekers. Eén ploeg maakte het ons altijd moeilijk, BBC Dames Ieper. Aan mijn ouders zei ik dat alleen daar wilde spelen.”

“Mijn ouders reden op en af naar Ieper waar ik opleiding volgde bij Philip Mestdagh, de huidige bondscoach. Snel nam het aantal trainingen van twee tot vier toe”, vertelt Julie Vanloo die ook van een andere sporttak hield. “Ik was goed bevriend met Laure, het nichtje van Philip Mestdagh. In de tuin voetbalde ik graag met de broer van Laura. Haar vader Johan Mestdagh zag dat en zei dat ze bij Blue Star Geluveld nog een man tekort hadden… Waarom niet? Ik stond in de spits maar in mijn eerste match liep ik voortdurend in buitenspel. Mijn voetenwerk heb ik vooral ontwikkeld door het voetbal. Ook leerde ik er hard zijn. Dat kweek je door te trainen met jongens. Dat een meisje hen zou dribbelen? Dat was over hun lijk! Super was dat. Op woensdag volgde de voetbaltraining na de baskettraining.”

“Van Ieper krijg ik nog de tranen in de ogen, aanpassing aan Waregem was groot”

Hartelijk denkt Julie Vanloo aan die jeugdjaren terug. “Op vrijdag vertrokken we na de schooluren naar ons appartement in Ieper waar we tot maandagochtend bleven. Elk weekeinde baskette ik er drie matchen: met de pupillen, miniemen en benjamins. Ook wou ik de match van de eerste ploeg op zondagnamiddag bekijken”, zegt Julie Vanloo die veel goede basketherinneringen aan de Kattestad heeft. “Samen wonnen we het kampioenschap in eerste landelijke. Daarna heb ik hen echt in eerste klasse gehouden. Ik was dat seizoen niet normaal, twintig punten per match. Ieper is mijn tweede thuis. Ik krijg nog de tranen in mijn ogen wanneer ik er kom.”

School van mijn hart

Na dat ene jaar in de hoogste afdeling ging Julie Vanloo, inmiddels op haar vijftiende al in de nationale senioresploeg, graag op een aanbod van DS Waregem in. Ze had trouwens geen zin om met Ieper opnieuw te strijden tegen de degradatie. De keuze voor Waregem hield ook twee andere ingrijpende wijzigingen in: verhuizen van een huis in Oostende naar een appartement in Waregem en het Sint-Andreasinstituut verlaten voor de twee laatste jaren van het middelbaar in het college van Waregem. “Het Sint-Andreasinstituut van Oostende is de school van mijn hart.”

Maar er was natuurlijk het basketbal. Bij DS Waregem tekende ze als zestienjarige een semi-profcontract. “Van een familieclub als Ieper zette ik de stap naar een professionele club als Waregem”, zegt Julie die het aanvankelijk heel moeilijk had. “In Waregem was het basket op een hoger niveau, dagelijks, ook ‘s avonds laat en veel serieuzer. Dat was voor mij, een spring in-‘t-veld, een flinke aanpassing. In Ieper was het feest bij een zege. En een nederlaag? Dan was het maar zo hé”, lacht Van Loo die haar combinatie college-club in Waregem heel zwaar vond. “Van 8 uur tot 17 uur op het college, daarna je huiswerk maken en om 21 uur trainen. Het was een leuke maar harde periode waar ik tot over mijn oren in het werk zat.”

“Mijn Italiaanse straatkat Bella verhuisde met mij mee naar Istanbul”

Na haar middelbaar onderwijs greep Julie Van Loo op zucht naast een contract in Iowa State University bij de Big 12 in de USA. Ze bleef in Waregem basketten en vatte in Gent studies aan, maar die werkte ze niet af, want plots wenkte een eerste profcontract over de grens. Mondeville in Normandië is niet meteen de meest attractieve bestemming. “Het was slechts vier uur rijden van Oostende. Dat is overbrugbaar. In de eerste periode stuurde heimwee me na een match wel eens naar huis”, verklapt Julie Vanloo die nadien bij het Zweedse Lulea (“landskampioen spelen in het buitenland is big”) en het Siciliaanse Ragusa wel ten volle gelukkig leefde in het buitenland.

“Snel heb ik de balans gevonden tussen mentaal gezond zijn, blij zijn, het basket een beetje loslaten en het hard werken, de volledige focus leggen en de wil hebben om elke dag beter te worden”, benadrukt Julie Vanloo. “Door de jaren heen heb ik gemerkt waaraan ik belang moet hechten en waaraan niet. In mijn eerste jaar in Frankrijk wou ik iedereen plezieren. Nu, vier jaar later, kom ik ergens toe en ben ik gewoon mezelf. Te nemen of te laten. Heb je me graag, oké. Heb je me niet graag, dan is dat jouw probleem. Daarmee dwing je zoveel meer respect af. Niemand in mijn Italiaanse ploeg had een probleem met mijn karakter en mijn manier van doen. Iedereen had respect voor mij, gewoon omdat ik mezelf was. Van zodra je mijn vriendschap hebt, dan doe ik alles voor je! Mijn vrienden zijn mijn alles, mijn steun en mijn toeverlaat. In Ragusa op Sicilië heb ik dan ook naast het basketbal een topjaar beleefd. Maar ik kon me sportief en financieel verbeteren. De Turkse basketcompetitie is bovendien zoals de Russische basketcompetitie het van het. In Turkije spelen ook zoveel WNBA-speelsters.”

“Ze volgt me overal”

In Istanbul woont Julie Van Loo trouwens niet alleen. Ze nam haar straatkat uit Ragusa mee. “Ik deed de deur open van de zaal en daar was ze. Ze was helemaal uit gemergeld. Ze keek naar mij: help mij want dit is mijn laatste uur. Ik nam haar mee naar huis. Thuis sprong ze weg. Toen ik één keer haar riep, kwam ze terug. Ik wou haar gewoon een beetje eten geven. Maar die kat volgde me overal. Ik heb die kat dus bij me gehouden. Dit was de beste beslissing van mijn leven. Wij zijn twee handen en vier pootjes op één buik. Nu is die zalige kat de queen of the world. Haar naam? Bella! Natuurlijk een Italiaanse naam.”