Voor wie vertrouwd is met de basketbalwereld zullen de namen Marc (57) en Joke (19) Willems ongetwijfeld een belletje doen rinkelen. Vader en dochter uit Kruishoutem zijn ieder weekend op de West-Vlaamse basketbalvelden terug te vinden om er als scheidsrechter een partij in goede banen te leiden.
Het basketbalverhaal ten huize Willems begon in 1998 toen Jonas en Jolien Willems, broer en zus van Joke, hun eerste stapjes op een terrein zetten. Het gezin woonde in Aartselaar, maar verhuisde twaalf jaar geleden naar Kruishoutem. “Ik kreeg ook de kriebels te pakken om een balletje te gooien”, opent Joke, laatstejaars studente verpleegkunde. “Ik begon op mijn vijfde bij BBC Schelle en passeerde de revue bij Aartselaar, Deinze, Waregem en Meetjesland. Nu zit ik weer bij DS Waregem, waar ik actief ben bij de Three in eerste provinciale. Mijn papa was als speler alleen aan de slag bij de veteranen van Aartselaar.”
Ondertussen beet zus Jolien de spits af als scheidsrechter. “Dat was in 2008 toen ze bij DS Waregem actief was”, vertelt Marc, een gepensioneerd rijkswachtofficier. “Ze volgde een cursus en een jaar later kreeg ik de smaak ook te pakken. Ondertussen ben ik aan mijn negende seizoen bezig. Ikzelf ben aangesloten bij Tielt. Op een normaal seizoen werk ik minstens 150 wedstrijden af.”
Naar landelijke
Ook Joke kreeg zes jaar geleden de smaak als ref te pakken. “Mijn papa was daar altijd zo vol van en vertelde lange verhalen thuis”, pikt Joke in. “Ik ging soms mee naar zijn matchen en besloot om ook een cursus te volgen. De eerste maanden waren heus geen pretje, ik durfde niet te fluiten.” (lacht)
Maar op de benjaminsdagen, een tornooi, werd ze opgemerkt. “Vanaf dan ging het snel voor mij. Ondertussen ben ik als spelleider bij de heren in eerste provinciale actief.”
Om een stap hogerop te zetten, moet Joke zelf stoppen met basketten. Ze is actief bij DS Three, waar ze momenteel een sterkhouder is. “Een stap vooruit is naar landelijke. Momenteel kan ik mij niet zoveel opgeven om wedstrijden te leiden, omdat ik zelf nog speel. Ik amuseer me enorm bij mijn ploeg. Het zal pijn doen, maar ik wil de stap hogerop zetten dus is dit mijn laatste seizoen als speelster.”
“Als we samen op het terrein staan, begrijpen we elkaar in een oogopslag”
“Persoonlijk vind ik het nog te vroeg om te stoppen”, neemt Marc over. “Maar ik begrijp de bond. Het is een doelstelling om meer dames in te schakelen als scheidsrechter. Sinds vorig jaar is ze betrokken bij een project met Vlaamse en Waalse refs. Vier scheidsrechters uit beide landsdelen maken daar deel van uit.”
Joke is een van de meest talentvolle jongeren. Vorig seizoen stond ze al op het veld tijdens de finale van de West-Vlaamse beker bij de heren. “Ze voelt zich als een vis in het water”, glundert Marc. “De manier waarop ze alles met een kwinkslag doet, spreekt boekdelen. Ze lost alles op haar manier op en krijgt maar zelden kritiek te verwerken.”
“We zijn voor ons project naar wedstrijden in Namen en Braine gaan kijken”, gaat Joke verder. “Daar kregen we allerlei instructies en werden we bijgestuurd. Ik ben ook betrokken bij de ‘young potentials’ in West-Vlaanderen. Het is dus de bedoeling om landelijk te gaan fluiten.”
De voorkeur bij vader en dochter gaat uit naar een herenwedstrijd. “Het spel verloopt er veel sneller en vlotter”, meent Joke. “Mannen kunnen ook veel vlugger een fout toegeven en brengen mooier basket.”
“Ze lost alles met een kwinkslag op en krijgt maar zelden kritiek te verwerken”
“Dat geldt ook voor mij”, treedt Marc zijn dochter bij. “We staan niet veel wedstrijden samen op het veld, maar doen dat wel heel graag. Misschien bescherm ik haar nog te veel. Althans dat denken ze.” (lacht)
“Het voelt alvast heerlijk aan om met papa op het terrein te staan”, zegt Joke. “We weten wat we aan elkaar hebben en begrijpen elkaar in een oogopslag.”
Onze passie
Marc is nog maar enkele weken terug van een langdurige vakantie in Spanje. “Als gepensioneerde kan je al eens langer van een vakantie genieten, dus was ik er elf weken tussenuit. Het is de bedoeling om dat in de toekomst meer te doen met mijn vrouw Chantal. Zij was trouwens ook een drietal jaar scheidsrechter, maar besloot te stoppen. Het was niet helemaal haar ding ondanks de positieve commentaren. Niettegenstaande ik er een tijdje tussenuit was, had ik in augustus al 44 wedstrijden op mijn teller staan. In een gemiddeld weekend fluit ik een zestal matchen, soms meer. Bij Joke varieert dat meer. Soms zijn er geen, soms vijf. Een ding is zeker: dit is echt onze passie”, besluit Marc Willems.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier