Met Inge Clement, Robert Vandewalle en Jean-Marie Dedecker leverde Oostende al heel wat toppers in het judo. Ook nu leeft de sport nog steeds aan de kust. Bewijs is internationaal topscheidsrechter Val Van Neste, die al dertig jaar lid is van Ostend JC.
“Ik ben 39, gehuwd met Christel Gerres, vader van twee dochters Lente en Jade en kinesist van opleiding”, stelt Val Van Neste zich beknopt voor. “Ik was ooit actief bij KV Oostende, maar werk nu al 12 jaar voor een Amerikaanse firma met Europese zetel, ConMet. Van in mijn jeugd, ik was amper zes, ben ik lid van Ostend Judo Club en dat ben ik nu dus al meer dan 30 jaar. Ik ben trotse eigenaar van een zwarte gordel derde dan. Ik won regionale, provinciale en nationale medailles, maar internationaal heb ik nooit uitgeblonken.”
“In 1997 was er het EK in Oostende met Inge Clement, Harry Van Barneveld en Jean-Marie Dedecker als absolute vedetten. Na het EK ben graag ingegaan op het voorstel van de club om scheidsrechter te worden. Ik heb regionale, provinciale en nationale examens afgelegd en kon opklimmen in de wereld van de scheidsrechters. Tot op zeker niveau kon ik dat combineren met mijn judokampen, maar uiteindelijk heb ik moeten kiezen. In 2010 ben ik continentaal, West-Europees referee geworden en dan was het wachten tot ik, op uitnodiging van de internationale judofederatie, de kans zou krijgen om ook internationaal aan te treden. Ik werd twee dagen gevolgd tijdens en internationaal tornooi en kreeg een positieve beoordeling. Sinds twee maanden mag ik me internationaal wereldjudoreferee noemen. Zo zijn er maar vijf in België. Ik deel die eer onder meer met Thierry Clauw uit Zerkegem.”
Net als in voetbal en vele andere sporten is de referee in judo heel belangrijk. “Soms gaat het om details”, vervolgt Val Van Neste. “Sinds zes jaar zijn er bij internationale tornooien of kampioenschappen twee refs extra naast de mat actief. We wisselen elkaar af met technologische ondersteuning. Op internationaal vlak zal ik gemiddeld tien keer per jaar naar het buitenland moeten afreizen. In augustus ga ik naar Minsk, Wit-Rusland en op het einde van 2018 zijn er nog een aantal WK’s. Scheidsrechter zijn is een passie, maar je kunt er niet van leven. Ik moet vrijaf nemen op mijn werk. Zelf investeren moet ik niet, maar rijk ga ik er niet van worden, wel gelukkig en trots. Ik hoop dat ik de sportmicrobe kan doorgeven aan onze dochters.” (FRO)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier