Na een ware administratieve lijdensweg kunnen Philippe Decavel (58) en zijn vrouw Chantal Debacker (56) opgelucht ademhalen nu hun drie pleegkinderen met Afrikaanse roots eindelijk hun Belgische identiteitskaart hebben. “Eindelijk zijn we zeker dat ze later ook een normaal leven gaan kunnen leiden in België”, aldus Philippe.
Toen Philippe en Chantal, zelf ouders van drie kinderen, zes jaar geleden beslisten om drie pleegkinderen in huis te halen, reageerden er velen met verbazing.
“Sommigen waren zelfs grof, vooral dan omdat onze pleegkinderen een zwarte huidskleur hebben”, zegt Philippe Decavel. “Het was eigenlijk Chantal die voorstelde om pleegouders te worden voor hen omdat ze in een hopeloze situatie verzeild geraakt waren. Dat ontdekten we per toeval kort voor ze nog maar eens in een instelling zouden terechtkomen. We moesten snel beslissen en we hebben niet geaarzeld. Veertien dagen later mochten ze van Pleegzorg al bij ons wonen.”
De drie meisjes zijn nu 14, 11 en 9. Ze waren dus nog heel jong toen ze eindelijk die veilige thuishaven vonden die voor hen alles ten goede veranderde. “Ze hadden toen al van alles meegemaakt, veel te veel voor kinderen van die leeftijd”, gaat Philippe verder. “Ze zijn geboren in Antwerpen. Hun ouders zijn allebei afkomstig uit Liberia en woonden toen in de Scheldestad. Hun vader had eerder de Nederlandse nationaliteit bekomen, maar hun moeder had nog geen asiel in ons land. De kinderen waren dus staatloos, maar dat wisten we toen nog niet. Op het ogenblik van de geboorte had er telkens een geboorte-attest moeten doorgestuurd worden naar Nederland zodat ze net als hun vader de Nederlandse nationaliteit zouden krijgen, maar dat is niet gebeurd.”
Bovendien kwam het voor de drie meisjes al snel tot een plaatsing. “De jeugdrechter achtte de situatie thuis niet veilig voor hen en dus haalde de politie ze daar weg. Ze kwamen uiteindelijk, na enkele verblijven in instellingen, nog in een ander pleeggezin terecht waar de politie hen opnieuw moest weghalen.”
Intussen zijn de kinderen, alle drie perfect Nederlandstalig, al goed geïntegreerd in Beveren-Leie. “Daar heeft Chantal een grote rol ingespeeld”, zegt Philippe. “Ze gaan hier naar school en volgen ook muziek en dictie. Ze zijn ook lid van de turn- en trampolineclub Lenig en Vlug waar Chantal en ik al heel lang actief in zijn.”
Toppers op de trampoline
In de trampolineclub zijn de oudste twee uitgegroeid tot Belgische toppers. “Eentje heeft al twee titels behaald van Belgisch kampioen, de andere behoort tot de Belgische top drie”, zegt Philippe, bezieler van de club. “Ze hebben een groot atletisch vermogen.”
Het was uiteindelijk ook door de trampolinesport dat Philippe ontdekte dat hun drie pleegkinderen staatloos waren. “We kregen tot mijn verbazing geen internationale licentie voor de oudste om deel te nemen aan een internationale wedstrijd in Engeland. Haar papieren waren niet in orde. Een blaam voor onze justitie en pleegzorg die kinderen toewijzen aan gezinnen zonder eerst voor de nodige papieren te zorgen. We zijn toen meteen werk beginnen te maken van een procedure om hen alle drie de Belgische nationaliteit te geven.”
Dat werd een echte calvarietocht waarbij het uithoudingsvermogen van het koppel ernstig op de proef gesteld werd. “Normaal krijgen kinderen die hier staatloos geboren zijn volgens de wet automatisch de Belgische nationaliteit. Dit was niet gebeurd en dus moesten we een hele procedure volgen om dit geregeld te krijgen. Het eerste wat we nodig hadden was een geboorteakte van de stad Antwerpen. Daarna moesten we ook het bewijs kunnen leveren dat ze noch de Nederlandse noch de Liberiaanse nationaliteit hadden.”
Met Nederland was dat snel geregeld, maar met de Liberiaanse ambassade bleek dat een ander paar mouwen. “We zijn ongelofelijk aan het lijntje gehouden”, aldus Philippe. “Zes maanden heeft dat aangesleept. We zijn verschillende keren naar de ambassade gegaan in Brussel omdat we voelden dat het niet vooruit ging. Op zeker ogenblik moesten we ook 100 euro per kind betalen om tot een regeling te komen. Corruptie tot in de hoogste rangen blijkt in die landen nog altijd heel normaal. Dan nog bleef het aanslepen en ben ik mails moeten blijven versturen om druk op de ketel te houden.”
Enkele weken geleden kregen Philippe en Chantal dan eindelijk toch de paspoorten in handen, na een procedureslag van anderhalf jaar. “De bevolkingsdienst van de stad Waregem heeft ons daar goed bij geholpen. Wij weten nu dat ze later een normaal leven gaan kunnen leiden.” Overigens kregen ze de identiteitskaarten maar net op tijd om de oudste te laten deelnemen aan het Europees kampioenschap trampoline in Bakoe (Azerbeidzjan). “Het zou mentaal een zoveelste klap geweest zijn voor haar mocht ze niet hebben kunnen deelnemen. Ze heeft daar trouwens goed gepresteerd”, besluit Philippe. (Freddy Vermoere)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier