De vredewake in de Sint-Pauluskerk zorgde voor beklijvende getuigenissen van jongeren die niet kozen voor haat maar voor verzoening.
Naar aanleiding van 100 jaar Groote Oorlog worden van 2014 tot 2018 12 vredeswakes georganiseerd. In deze editie getuigden jongeren in een volgelopen Sint-Pauluskerk over de lange weg naar verzoening, maar een noodzakelijke stap naar vrede. Symbolisch was de begingeneriek een filmfragment van het Kerstbestand in Ploegsteert. Engelse en Duitse soldaten die elkaar de handen schudden.
Een jonge dame getuigde over haar afgelegde weg met depressie. Een vrouw en moeder die leeft met de gevolgen van een hersenstaminfarct die het moeilijk vond om het woord verzoening in de mond te nemen, maar heel dankbaar is om wat haar man, kinderen en omgeving betekenen. Of Oona Wyns, jongerenambassadeur voor de vrede, liet zich opmerken met een Facebookcampagne tegen pesten, na de zelfdoding van een 13-jarige jongen.
Kwetsbare verhalen ook van Yigal Elhanan en Arab Aramin die beiden een zus verloren in het Israëlisch-Palestijns conflict. Zij zetten zich via de Israëlisch-Palestijnse organisatie The Parents Circle in voor vrede.
Aan iedere stoel hing een koordje. De toeschouwers kregen als opdracht alle stukjes touw aan elkaar te knopen tot een lang gekleurde koord. Bij het verlaten van de kerk werden ze terug in stukjes rond de pols geknoopt, als teken van verbondenheid.
Veel deelnemers vonden deze uitgave een van de meest aandoenlijke vredeswakes. (pco)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier