“Volgend jaar organiseren we rouwkamp voor kinderen én hun ouders”

Alle kinderen en jongeren die vorig jaar meegingen op rouwkamp, gaven ook dit jaar aan deel te nemen. © GF
Redactie KW

Zaterdag vertrekken 43 kinderen en jongeren van 8 tot 18 jaar naar het verre Opoeteren op rouwkamp met de vzw Saying Goodbye. De Bissegemse Frédérique Vanassche stond vorig jaar aan de basis van de eerste editie.

“Vorig jaar begonnen me met het rouwkamp en het was onmiddellijk een succes“, stelt Frédérique Vanassche (41), die gehuwd is met Henk Florin en in Bissegem woont. Frédérique werkt voltijds als maatschappelijk werkster en is in bijberoep rouw- en verliesconsulente.

De vzw Saying Goodbye – die door sponsoring kan bestaan – is sinds het ontstaan ervan voortdurend in beweging. Naast het kamp werden er ook kortere vakanties en ontmoetingsmomenten georganiseerd. “Vorig jaar waren er ook kindjes van vier jaar mee. Maar voor die leeftijdsgroep is een volledige week te lang. Daarom organiseerden we in april al een kamp van zondag tot vrijdag in de Boerderie in Veurne voor 25 kinderen van vier tot acht jaar”, vertelt Frédérique.

Hippotherapie

Diezelfde week startte er de vrijdagnamiddag ook een weekend in samenwerking met het Therapeutisch Centrum voor Hippotherapie in Veurne, meer bepaald voor jongeren van 8 tot 16 jaar. “Het was Eva Pottie, een van onze leidsters, die dat weekend organiseerde. Zij studeerde ergotherapie en schreef een eindwerk over hippotherapie bij kinderen met rouw.”

In maart pakte de vzw ook uit met een weekend voor volwassenen die met rouwen te maken kregen. “We kregen vaak de vraag waarom we enkel voor de kinderen een kamp organiseerden”, stelt Frédérique. Zodoende trok Frédérique met een groep van zeventien volwassenen, twee therapeuten en een kok naar een huis Middelkerke. “We genoten er van de luxueuze ruimtes, de rust en de huiselijke sfeer.”

“Op het einde van het kamp ondersteunen de kinderen en jongeren zelf elkaar”

Het doel van Frédérique en haar team is het vertrouwen weer opbouwen. “We zijn echt tevreden over de voorbije kampen en kijken al uit naar wat komt. We merken namelijk een grote evolutie bij de kinderen. Zo leren ze samenwerken en vertrouwen hebben in een ander. We voelden telkens heel veel verbondenheid. Wie een dipje had werd bij het begin van een kamp ondersteund door therapeuten. Op het einde van een kamp waren het de kinderen en jongeren zelf die elkaar ondersteunden.”

“Het grootste aantal kinderen dat aan het kamp deelneemt, zijn kinderen die een ouder verloren. Het overlijden van die ouder is heel vaak het gevolg van zelfdoding of een verkeersongeval. De dood en het rouwproces zijn thuis moeilijk bespreekbaar. Toch is het belangrijk dat kinderen van leeftijds- en lotgenoten horen hoe zij met het rouwen omgaan. Bij zelfdoding bijvoorbeeld kampen de jongeren vaak met schuldgevoelens en woede. Die gevoelens laten we tijdens de therapiesessies tot uiting komen.” Frédérique vertelt dat sommige kinderen na het kamp thuiskomen en beseffen dat mama of papa niet meer terugkomt.

Frédérique Vanassche van vzw Saying Goodbye:
Frédérique Vanassche van vzw Saying Goodbye: “Het is belangrijk dat kinderen van leeftijdsgenootjes horen hoe zij met het rouwen omgaan.”© EDB

Nieuwe inschrijvingen

Frédérique is voorzitter van de vzw en neemt de algemene leiding op zich. Ze wordt bijgestaan door penningmeester Stefanie Desmet uit Bissegem, die ook verantwoordelijk is voor de leiding en het opvolgen van het programma. Hans Haspeslagh uit Roeselare is ondervoorzitter en zorgt voor het logistieke luik. Belle Perez is al twee jaar meter van de vzw en komt ook een dag naar het kamp. Dat het kamp een meevaller was blijkt uit de inschrijvingen. “Alle kinderen en jongeren die vorig jaar mee gingen, nemen opnieuw deel. Er zijn ook zeventien nieuwe inschrijvingen.”

“Het is belangrijk dat kinderen van leeftijdsgenoten horen hoe zij met rouwen omgaan”

Aan de leiding wordt veel zorg besteed. “We zijn met 35 volwassenen onder wie twaalf kookouders die ook fungeren als zorgmama, twaalf therapeuten en de leiding die instaan voor de activiteiten. Iedereen moet de mogelijkheid hebben om zich eens een halve dag terug te trekken. Er is een koffiepauze en ook ‘s avonds wordt de dag nog eens overlopen.” Frédérique ondervindt eveneens een grote verbondenheid binnen het team. “Er is erg veel liefde aanwezig op zo’n kamp. Er worden ook veel knuffels gegeven.”

Ook bij de voorbereidingen krijgt de vzw heel veel steun. “Iedereen zoekt materiaal, maakt knuffels en bokst attributen in elkaar. Zo mocht ik onlangs in Limburg een grote zak zorgmonsters ophalen, die iemand die ik helemaal niet kende voor onze kinderen had gemaakt. De steun die de kinderen krijgen is ongelofelijk.

Crisismomenten

Volgend jaar wil de vzw uitpakken met een weekend voor ouder én kind. “We willen ook aandacht hebben voor het feit dat rouwen tussen ouder en kind nog altijd moeilijk bespreekbaar is.”

Daarnaast wil Frédérique zoveel mogelijk sensibiliseren bij scholen en organisaties. Ze wil dat doen aan de hand van crisismomenten. “We willen korter op de bal spelen en ook aanwezig om ondersteuning te bieden als een vereniging of school plots met een sterfgeval te maken krijgt.”

(Els Deleu)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier