André Plancke uit Veurne redde in 2014 de 75-jarige visser Frans Coutteau van de verdrinkingsdood. André kreeg hiervoor donderdag van provinciegouverneur Carl Decaluwé een ereteken voor moed, zelfopoffering en menslievendheid.
Eigenlijk was André niet zo happig om nog maar eens zijn verhaal voor de pers te doen. Hij vond wat hij twee jaar geleden heeft gepresteerd niet meer dan normaal.
Wel herinnert hij zich alles nog alsof het gisteren gebeurd is, en eens hij van wal steekt, is hij niet meer te stoppen: “Die vrijdag fietste ik langs het kanaal Duinkerke/Veurne naar familie in Adinkerke en zag langs de weg de rode Capri van Frans Coutteau staan, niet ver van het kruispunt aan de Veurnekeiweg met de Cappoenstraat. Ik kende Frans goed, want hij was voorzitter van de visclub die in mijn vroeger café ‘t Gemeentehuis regelmatig over de vloer kwam.”
Fervent sportvisser
“Ik wist dat hij, als fervent sportvisser, heel regelmatig aan de oevers van het kanaal zat te vissen. Soms stopte ik om een praatje te maken, maar nu reed ik verder. Toen ik terugkeerde rond 18.30 uur zag ik dat de auto van Frans daar nog altijd stond, en dat was niet normaal. Zo lang bleef hij nooit vissen. Ik voelde instinctief dat er iets niet klopte. Ik zwierde mijn fiets langs de kant en zag meteen dat de vissersbak van Frans ondersteboven lag. Ik begon te roepen en te zoeken in het gras, tientallen meter naar links en naar rechts, maar ik hoorde of zag niets. Tot ik ineens zijn ogen en een stukje van zijn gezicht ontwaarde… dat was alles wat even boven water uitstak.”
Zo lang bleef Frans nooit vissen, ik voelde dat er iets niet klopte
“Pas achteraf hoorde ik wat er gebeurd was. Frans was duizelig geworden en in het water gegleden. Door het koude water kwam hij weer snel bij en hij probeerde uit het water te krabbelen, maar dat lukte niet. De oevers zijn afgezet met platen en Frans gleed telkens weer het water in. Hij probeerde naar de overkant te zwemmen, maar ook daar lukte het niet. Hij kon ook niet rechtop staan, want dan kwam het water net tien centimeter boven hem uit. Enkel als hij op zijn tenen ging staan, kon hij even naar adem happen. Anderhalf uur heeft hij in het water gelegen, op de duur totaal uitgeput, en hij dacht dat het met hem gedaan was.”
Eerst naar huis
“Als bij toeval ontdekte ik hem… Met alle macht heb ik geprobeerd om hem uit het water te sleuren. Hoewel Frans een eerder tengere figuur was, had ik er alle moeite mee, want met zijn natte kleren aan woog hij een pak meer. Ik had ook niet meer de kracht die ik vroeger had, want een jaar eerder had ik acht maanden in het ziekenhuis gelegen na een hersenbloeding en was ik 25kg vermagerd. Gelukkig kreeg ik hem op de oever en ik wilde hem naar het ziekenhuis brengen.”
“Maar Frans wilde absoluut naar huis. Dan moest ik eerst zijn auto gaan halen en ik durfde hem haast niet alleen te laten, uit schrik dat hij opnieuw in het water zou sukkelen.”
“Ik drukte hem op het hart dat hij zich met twee handen moest vastklemmen aan de reling. Dat deed hij gelukkig. Ik haastte me om hem zo snel mogelijk in de auto te zetten, waar hij met zijn doorweekte kleren begon te bibberen als een riet. Toen we bij hem thuis aankwamen, schrokken zijn vrouw en zijn zoon zich een ongeluk en belden meteen de 100. De MUG kwam ter plekke en die mensen zijn zeker 20 minuten met Frans bezig geweest. Achteraf zeiden ze dat Frans het niet zou overleefd hebben als ik hem een kwartier later zou gevonden hebben. Hij was zwaar onderkoeld!”
Achteraf zeiden ze dat Frans het niet zou overleefd hebben als ik hem een kwartier later zou gevonden hebben
“Frans heeft ongeveer een week in het ziekenhuis gelegen en is gelukkig vrij goed hersteld. Hij wilde niets liever dan zo snel mogelijk weer gaan vissen, maar van zijn vrouw mocht dat alleen nog als hij iemand meenam. En Frans heeft braaf naar zijn vrouw geluisterd.”
Passie voor wielrennen
Vandaag is André Plancke bijna 70… maar dat is hem niet aan te zien. Elke dag trekt hij er in zijn eentje op uit met zijn koersfiets, in wielrennersplunje. Dan rijdt hij tegen 30km per uur gezwind onafgebroken 50 tot 60 kilometer… Meestal trekt hij de grens over en fietst hij via Adinkerke langs alle Noord-Franse dorpen en gehuchten als Ghyvelde, Zuydcoote, Leffrinckoucke, Uxem… Als het in de winter te slecht weer is, dan blijft de fiets op stal en maakt hij een fikse wandeling van zes tot zeven kilometer. Maar vanaf de lente staan er elke maand wel 1.000km op de teller van zijn koersfiets.
André blijft er bescheiden bij. “Onlangs zat ik bij mijn dokter en die kon nauwelijks zijn oren geloven, want ik heb toch ook al met hartproblemen te kampen gehad. Hij raadde mij aan om mijn hartslag toch maar goed in de gaten te houden. Maar wielrennen is mijn leven lang al mijn grote passie. Elk jaar was ik erbij tijdens de Driedaagse van De Panne, als rechterhand of ‘tweede in bevel’ naast Bernard Van de Kerckhove, een tijdsgenoot van Eddy Merckx en zelf een straffe wielrenner. Maar Bernard is vorig jaar gestorven en er is zoveel veranderd… Ik heb dit jaar de Driedaagse aan mij voorbij laten gaan…”
Er klinkt heimwee en nostalgie in zijn stem, maar dan veert hij recht en komt aandraven met zijn souvenirs en herinneringen: hij toont trots een aantal gesigneerde shirts van alle grote wielrenners… hij heeft er tientallen in de kast hangen. Samen met fotoboeken en allerhande documentatie bewaart en koestert André ze als relikwieën.
(Myriam Van den Putte)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier