Veronique Vermassen: “Een goede voorzitter heeft alles over voor z’n club”

Getrouwd in Nevele op de oevers van de Leie en moeder van de Miss Leie Ambassadrice 2016: Veronique Vermassen (48) heeft een stevige band met de gouden rivier. Hoewel ze er niet geboren is, heeft Veronique al aardig haar weg gevonden in Wevelgem. Zeker in de turnwereld, als voorzitter van Go4Gym.

Je tongval verraadt je Oost-Vlaamse origine?

“Ik woonde tot mijn huwelijk in Oost-Vlaanderen. Eerst in De Pinte, later in Nevele. Humaniora en hoger onderwijs volgde ik in Gent. West-Vlaanderen was een eind uit de buurt in die tijd.”

Hoe kom je van Nevele dan in Wevelgem terecht?

“Door de liefde. (lacht) Wim studeerde aan dezelfde school, hij volgde de richting boekhouden. Ik wist niets over Wevelgem, er was enkel een collega van mijn schoonbroer die in Wevelgem woonde. Toen mijn familie vernam dat ik bij iemand was wiens ouders een café hadden, waren ze natuurlijk nieuwsgierig. Dus vroegen ze die collega of hij soms café ‘t Leeuwke kende. ”t Leeuwke! Dat is een tof caféetje, een van de gezelligste van de streek’, riep hij heel enthousiast.”

Herinner je nog je eerste bezoek aan ‘t Leeuwke?

“Ik wist niet waaraan ik me moest verwachten. Een van de eerste keren dat ik op bezoek kwam, was op 31 december. Toen ik in ‘t Leeuwke binnenkwam was ik aangenaam verrast dat het zo’n groot en toch gezellig café bleek. Nieuwjaar zelf was de eerste keer dat het café ook open was. Het zat er barstensvol. Als ‘entrée’ bij het Wevelgemse publiek kon dat tellen. Ik zag er ook mijn schoonmoeder voor het eerst, iedereen kent Rosanne als een zeer joviale gastvrouw. Zij verwelkomde iedereen op haar bekende hartelijke manier. Zelden heb ik grotere ogen getrokken.” (lacht)

Turnen blijkt de rode draad in je leven. Hoe belangrijk is dat voor je?

“Turnen heeft inderdaad altijd een centrale plaats ingenomen. Tijdens mijn jeugd deed ik aan toestelturnen. Ik trainde 16 uur per week, eerst in De Pinte, later in Destelbergen. Toestelturnen is enorm geëvolueerd, ik turnde in de periode van Nadia Comaneci. Als je in Vlaanderen op de balk een flikflak deed, was dat behoorlijk uitzonderlijk. Nu is het de gewoonste zaak van de wereld. Helaas liep ik een zware blessure op, waarna ik me toegespitst heb op de acrogym. Dat stond toen in zijn kinderschoenen. Na mijn huwelijk lag mijn turncarrière helemaal stil.”

“Een nee heb je, een ja kan je krijgen: dat is mijn motto”

Maar niet voor lang. Het turnbloed kruipt waar het niet gaan kan?

“Precies, zo zit dat. Eens we in Wevelgem woonden, zijn mijn dochters beginnen te turnen. Zo kwam ik terug meer in turnzalen. Ook ging ik weer regelmatig naar wedstijden kijken. Dat viel Hilde Masselis van turnkring Steeds Hoger op. ‘Ik zie je overal, wie ben je eigenlijk?’, vroeg ze me. Zo ben ik er terug ingerold en training beginnen te geven. Het was een heel drukke periode. Vier keer per week gaf ik drie uur training, met de verre verplaatsingen op zaterdag en zondag erbovenop. Daarbij was ik nog eens jurylid. Met mijn job als verpleegster en twee kleine kinderen had ik een heel druk weekschema.”

Toch ben je je telkens meer gaan engageren in Go4Gym?

“Ik ben een type dat graag initiatief neemt. Zo deed ik voorstellen om een aantal zaken aan te pakken en kwam ik geleidelijk aan in het bestuur terecht.”

Je maakte de fusie tussen de twee turnclubs van nabij mee?

“De twee clubs hadden een bijna identieke naam. Steeds Hoger en Hogerop, maar er was verder geen link tussen de twee. Ik was een buitenstaander. Soms is dat een voordeel. Ik kende geen achtergrond, noch van de ene noch van de andere club. Wat ik zei was zonder bijbedoelingen. Dat werd door de beide partijen ook zo opgevat.”

“De bedoeling is dat we kinderen laten turnen in de beste omstandigheden. Opsplitsen in twee turnverenigingen was zonde, we deden elkaar geen gezonde concurrentie aan. De fusiegesprekken zijn er gekomen na de wereldrecordpoging handenstand op de braderie. Al het jaar daarop was er de fusie. De logische naam had Steeds Hogerop moeten zijn, maar dan zaten we weer met de link naar de geschiedenis. Er was een nieuw project, dus kozen we ook een nieuwe naam: Go4Gym.”

Sinds drie jaar ben je voorzitter van Go4Gym. Wat is voor jou een goede voorzitter?

“Toen ik me aansloot bij het bestuur nam ik veel in handen, dat is mijn manier om mijn steentje bij te dragen tot het geheel. Voor mij was Geert Knockaert lange tijd voorzitter. Hij was een kei in het onderhandelen. Niet iedere voorzitter heeft dezelfde talenten, maar een goede voorzitter die heeft veel, zoniet alles over voor zijn vereniging.”

“Weet je, het valt me niet moeilijk om met iemand een gesprek aan te knopen. Ik babbel heel gemakkelijk. Recht op de man af. Een ‘nee’ heb je, een ‘ja’ kan je krijgen. Dat is een van mijn motto’s. Binnen het bestuur heeft elk zijn eigen kwaliteiten. Go4Gym is een grote vereniging en groeit nog altijd. Dat kan je niet op je eentje dragen. We hebben een goed team, waarin ik één van de schakels ben.”

Go4Gym staat ook voor topsport?

“We hebben altijd veel competitiegymnasten gehad. Natuurlijk zorgt een naam zoals die van Aagje Vanwalleghem ervoor dat gymnasten en trainers de weg vinden naar de club. We mogen stellen dat de kwaliteit die onze trainers brengen heel hoog ligt. Zo is Hilde Masselis, die lange tijd Aagje trainde, nog altijd verantwoordelijke toestelturnen bij de dames. Er is ook plaats voor topsport. Jongens uit het vierde, vijfde en zesde leerjaar kunnen bij ons ‘s morgens trainen. Die trainingen worden gegeven door Matthias Devos. In de namiddag gaan de gymnasten dan naar school. Als ze uitgroeien tot een talent kunnen ze naar de topsportschool in Gent.”

Go4Gym is meer dan turnen, ook Go4Dance zit in de lift?

“Toen Keep Fit overgelaten werd, hebben we hun dansafdeling overgenomen. Later is dat Go4Dance geworden. Intussen behalen we opmerkelijke resultaten. Recent nog werden we geselecteerd voor het wereldkampioenschap discodansen. In 2016 vond dat plaats in Zweden, dit jaar in Duitsland. Het niveau is er heel hoog. We eindigden 12de op 16 ploegen. Voor veel meisjes werd het een onvergetelijke ervaring. Ze leren er veel bij en de groepsgeest krijgt een enorme boost.”

“Ik neem graag initiatief en zo kwam ik ook in het bestuur van Go4Gym terecht”

Wat zou je nog graag verwezenlijkt zien als voorzitter?

“Waar ik graag verandering in zou willen zien, is de algemene motivatie van lesgevers. Ook veel andere sportverenigingen worstelen met die uitdaging. De ambitie die mij indertijd dreef en waarbij je je hart verliest in de sport, die zie je niet vaak meer. We hebben nu een grote groep juffers – studenten hoger middelbaar onderwijs – die we proberen warm te maken om de taak van lesgever op te nemen. We schakelen hen in tijdens de vakantiestages of bij het kleuterturnen. Zo kunnen ze een centje bijverdienen in de turnsport zelf. Dat is een belangrijke uitdaging voor het hele bestuur: jongeren blijven motiveren en ze zo in de club te houden.”

Zelf school je je ook nog altijd bij. Ben je eigenlijk ooit gestopt met studeren?

“Eigenlijk niet, zelfs niet tijdens mijn drukste periodes. Ik zoek ernaar mijn geest te blijven prikkelen. Er is altijd wel een reden om in de boeken te duiken. Studeren, dat is gewoon fijn. Toen mijn dochters kleiner waren heb ik de trainerscursus gevolgd. Eens ik daarmee klaar was, heb ik drie jaar boekhouden gevolgd. Mathis was toen pas geboren. Volgend jaar begin ik mijn derde jaar Spaanse les in avondonderwijs. Daarbij komt nog dat ik me om de vier jaar opnieuw moet certifiëren als jurylid. Die examens zijn niet van de poes.”

Tot slot: je bent een van onze Leiemadammen. Wat is jouw band met de Leie?

“Ik ben er getrouwd! (lacht)We zijn op 5 september 1992 getrouwd in Nevele. Binnenkort is dat dus 25 jaar geleden. Mijn zus en schoonbroer woonden in een oud klooster dat ze verbouwd hadden. Dat was aan de oevers van de Leie, we hielden er zalige herinneringen en prachtige foto’s aan over. Nu woon ik iets verder stroomopwaarts. Bovendien is mijn dochter Flore nog tot 30 september Miss Leie Ambassadrice. Je ziet, de Leie is nooit veraf.”

Veronique (48) bracht haar jeugd door in De Pinte en Nevele. Met haar man Wim Depoortere en kinderen drie kinderen Feline (22), Flore (20) en Mathis (11) woont ze op de Posthoorn. Ze volgde een bachelor verpleegkunde. Gedurende een periode assisteerde Veronique orthopedische chirurgen in de operatiezaal. Na de verhuizing werkte ze 12 jaar in de operatiezaal in AZ Groeninge. Nu is ze meewerkende echtgenoot in het boekhoudkantoor van Wim. Veronique volgt Spaanse les in avondonderwijs. Haar taken als voorzitter bij Go4Gym slorpen ook een groot deel van haar vrije tijd op. Daarnaast is ze jurylid, in het weekend kan je haar vinden op turncompetities. En wanneer mogelijk vergezelt ze zoon Mathis tijdens zijn wekelijkse voetbalwedstrijd.

WEVELGEM

“Als buitenstaander – wat ik eigenlijk nog altijd ben – voelde ik me hier onmiddellijk thuis. Komt dat misschien door mijn joviale man, die van een joviaal café afkomstig is? Het heeft er wellicht iets mee te maken. (lacht) Ik heb nooit het gevoel had dat ik niet welkom was, niet bij de turnclub, niet bij de vrienden van mijn man.”

“Het was snel duidelijk dat we uiteindelijk in Wevelgem zouden terecht komen. Aanvankelijk woonden we in Kuurne. Toen we op zoek waren naar een woning stelde ik geregeld iets voor aan Wim. Alles wat buiten Wevelgem was, beantwoordde hij vaag. Stelde ik iets voor dat te koop stond in Wevelgem, dan was hij onmiddellijk bereid om te gaan kijken. Er zijn hier zoveel winkels en restaurants. De kinderen hebben de keuze bij welke jeugd- of sportvereniging ze zich aansluiten. Wevelgem leeft, dat ervaar ik dagelijks.”