“Van bureaujob naar horeca: niet gemakkelijk”

Zomer, zon en een groene boerderij waar je je in de Provence waant? Wat wil een mens nog meer? Aan het Evolispark zijn dezer dagen heel wat auto’s en fietsen te vinden. Zijn het bedrijfsfeestjes van de ondernemingen die er plaatsvinden? Neen… Het zijn de zusjes Kesteleyn, Mietje en Lisa, die op de hoeve van hun papa het mooie weer maken, ook als het regent.

Met een fris windje in de rug loop ik op mijn sandalen door het gras aan het Evolispark om 9 uur ‘s morgens op zondag. Het is best wel een lang pad tot aan de Bar Botaniek dus dacht ik even een hoek af te snijden, maar eigenlijk zorgt het lange pad ervoor dat je vanzelf het gras ruikt, het geluid van de auto’s vergeet en de rustige sfeer van de zomerbar je helemaal laat overmeesteren. Welkom op het mooiste vakantieplekje dichtbij, even uitblazen en ontsnappen aan de drukte van de stad.

Rambo

Op de binnenkoer aangekomen is zus Mietje al druk in de weer. “Vandaag is het een uurtje vroeger. We hebben een brunch deze morgen dus moest er al ietsje eerder één en ander klaargezet worden. Al ben ik net zoals de andere dagen begonnen met mijn eerste taak van de dag: de konijntjes vrijlaten. Iedere nacht slapen ze in het hok dat mijn vriend Melvin gebouwd heeft. Zo zijn ze beschermd tegen de vossen, je weet maar nooit”, vertelt Mietje terwijl ze druk in de weer is om alles klaar te zetten. Het prijsbeest van de konijnen moet Rambo zijn. “Mietje belde mij op terwijl ze in de winkel stond. Ze vertelde dat er een bordje stond met ‘Tam konijn voor 10 euro’. Ze had hem natuurlijk mee naar huis“, lacht Melvin.

“Nu is het een magische plek, hiervoor was het best verwilderd, onze papa woonde hier alleen hé”

Ik mag beginnen met de stoelen open te zetten en vaasjes op alle tafels te zetten. “Het zal wel niet meer regenen vandaag, al hebben we toch even gezocht naar een tent om te zetten voor de brunchers. We zitten helemaal in de open lucht dus hangen we natuurlijk wel sterk af van het weer“, zegt zus Lisa. Zij versiert ondertussen een stoel voor een jarige die er komt brunchen. “Je kan hier nogal van die verzoekjes krijgen. We doen altijd ons best om zo veel mogelijk te doen voor de mensen.”

Geoliede machine

De gewone bloemetjes op de tafels daar, de cactussen zijn voor de tafels hier. Ik ben in elk geval nog niet mee met het ritme van de zussen en moet nu en dan op mijn stappen terugkeren. De zussen hadden voor hun Bar Botaniekavontuur nog geen horeca-ervaring. Na een maand draaien op de lange uren van de zomerbar, zijn ze een geoliede machine geworden. “We waren gewoon van onze bureaujobs te doen. De switch naar dit verhaal was niet gemakkelijk en al helemaal niet vanzelfsprekend”, vertelt Mietje. “Het horecaleven vraagt wel veel. De uren zijn een beetje bepaald voor jou. Twee jaar geleden stierf onze vader. We hebben heel lang getwijfeld over wat we met de hoeve zouden doen. Nu ziet de plek er echt magisch uit, maar de weg die we afgelegd hebben was misschien wel kort – Mietje en Lisa besloten in maart om een zomerbar te installeren op de hoeve- maar heel intensief.”

Van verwilderd tot magisch

De zussen verloren hun moeder al op heel jonge leeftijd. Samen met hun vader woonden ze hier. “Dat de hoeve zo groot was, was vroeger geen luxe. Het was eerder een zorg. Onze vader deed zijn best, maar wij moesten echt wel meedraaien om alles een beetje op orde te hebben. Wij woonden hier niet meer de laatste jaren die ons vader op de hoeve doorbracht. Alleen kon hij het moeilijk onderhouden. De tuin was best wel verwilderd. Ook de schuur, waar onze bar nu is, zat propvol. We hebben wel drie containers kunnen vullen met alle spullen die er opgeslagen lagen. Doordat de mensen nu zeggen ‘amai, wat een fantastische plaats om op te groeien’, kunnen we onze vroegere thuis weer met nieuwe ogen bekijken. Nu zien we weer wat voor een prachtige plek het hier is“, vertelt Mietje.

“Een boerderij op een bedrijventerrein vragen mensen zich af? Ja, maar wij waren eerst”

Ondertussen worden kaarten uitgelegd, worden ijsblokken aangevuld. Er worden citroenen en limoenen gesneden voor de zelfgemaakte favoriete mocktail van de zussen: de lemon smash. Ondertussen in Jozefien Lecluyse de brunch aan het voorbereiden. “Iedere dag dat we open zijn, staat er hier praktisch een andere foodtruck. Dat vinden de mensen ook wel boeiend: de ene keer pasta, de andere keer frietjes… Vandaag is het Jozefien van OOOGST die zorgt voor de brunch”, legt Melvin uit.

“Ik maak brunch, lunch… noem maar op. Voedsel in alle soorten en vormen, als de ingrediënten maar van het veld komen. Plukvers dus“, lacht Jozefien terwijl ze nog enkele gekookte eitjes met belegde toast brengt naar de brunchtafel. Ondertussen komen de eerste brunchers al aan: “We zijn nog een beetje te vroeg, mogen we al gaan zitten?” Mietje en Lisa hoeven daar niet over na te denken: “Natuurlijk neem al maar een plaatsje.” Een meisje met een lange rode rok stapt met de meisjes mee: zou dat de jarige zijn?

Nieuwsgierig

Terwijl ik nog even samen met Mietje wat help, komen er plotseling vier mannen in joggingoutfit de binnenkoer opgelopen. Mietje kijkt alsof ze weet wat er gebeurt, maar ik snap er helemaal niks van.

“Ze praten van die boerderij hier in Kortrijk, dus we wilden wel eens weten wat er hier aan de hand is”, zeggen de heren. “We lopen regelmatig hier aan Evolis dus we dachten we lopen er gewoon eventjes naartoe. ‘t Is hier wel mooi hé.” En hup, daar gaan de heren weer.

“Je gelooft niet hoeveel mensen komen kijken. In de week ben ik hier ook om zaken voor te bereiden, maar zijn we eigenlijk niet open. Dan is het vaak zo dat ik naar buiten mag komen: mensen die gewoon oprijden. Nieuwsgierig zijn ze wel naar de boerderij. Ook vaak hoor je: ‘amai… een boerderij op een bedrijventerrein. Toch vreemd hé’. Maar wij waren wel eerst hé”, lacht Mietje.

Vrouwen met ballen

“De enige reclame die we hebben is onze sociale media dus die oudere mensen komen dan echt kijken tot hier. Of ze bellen. Zo kreeg ik onlangs telefoon op de gsm van Mietje met een oudere meneer aan de lijn: ‘Ik lees hier online dat het bij jullie een groene oase is, maar zou u me dan kunnen vertellen waar jullie groene oase dan precies is?’ Best wel grappig, maar zulke telefoontjes gebeuren wel veel. Ook gek hoe die mond-tot-mondreclame werkt. Ik heb een vriend die vertelde aan zijn collega uit Koksijde dat hij naar Bar Botaniek ging dit weekend, de collega wist direct dat het om ‘die bar uit Kortrijk’ ging. Het is gek hoe snel het woord zich verspreid”, glimlacht Melvin.

Twee zussen aan het roer? Dat moeten twee vrouwen met ballen zijn. “Al hebben we elk onze rol wel. Ik ben eerder de organisator en plan meer. Ik heb graag alles onder controle. Lisa is de creatieveling. Ze ziet goed hoe we het er mooier kunnen doen uitzien en let op de details. Melvin is dan weer heel praktisch ingesteld. Hij maakte zelf onze bar, de banken in het midden en het konijnenhok maar ook onze zandbak bijvoorbeeld. Ook in de tuin heeft hij heel wat werk verricht, samen met onze neef Bruno”, legt Mietje uit.

Eerbetoon

Ondertussen begint ook het volk voor de bar toe te stromen en wordt het alle hens aan dek. Er komen enkele mensen wat bubbels vragen voor bij het ontbijt en de zussen en Melvin schieten in gang. Aan de bar staat er een foto met een vrouw en een man op de moto. “Dat zijn de vader en moeder van Mietje en Lisa. De ommezwaai op de hoeve is eigenlijk een soort eerbetoon aan hun ouders. Wat we er nu van hebben kunnen maken geeft zo veel voldoening”, zegt Melvin nog. En wat een eerbetoon.

De zussen vertelden me al dat hun vader dat waarschijnlijk allemaal niet nodig zou gevonden hebben: het werk dat ze verricht hebben op de hoeve. Eén ding is zeker: hij zou ongelooflijk trots geweest zijn op zijn twee kanjers van dochters.

(Anneleen Deseyn)