Tien jaar na dodelijk ongeval zijn Thomas en Annelies Denys nog niet vergeten
Exact tien jaar geleden woonden 2.400 mensen de begrafenisplechtigheid van Thomas (20) en Annelies (23) Denys bij in de kerk van Lichtervelde. De broer en zus kwamen een week eerder om het leven bij een tragisch verkeersongeval langs de Koolskampstraat. Tien jaar later zijn hun vrienden hen nog niet vergeten. “Dat gemis steekt af en toe de kop op en gaat nooit meer helemaal weg”, vertellen Lien Stevens en Pieter Deleersnyder, die al elk jaar een tekst voorlazen op de herdenking.
Lichtervelde werd op vrijdag 16 maart 2007 in diepe rouw gedompeld. Thomas (20) en Annelies (23) Denys, de enige kinderen van Marc Denys en Lieve Verledens, kwamen toen om bij een ongeval langs de Koolskampstraat.
Annelies woonde met haar verloofde Jan Alleweireldt, die anderhalf jaar later zelf verongelukte, in Oostduinkerke. De avond voor het fatale ongeval had ze vergadering met de scouts. Ze bleef slapen bij haar ouders in de Peperstraat. ‘s Morgens vertrokken Thomas en Annelies samen naar hun werk bij Case New Holland in Zedelgem.
Onderweg naar de E403 liep het fout. Kort nadat broer en zus Denys de Koolskampstraat waren opgedraaid, even voor de oprit van de autosnelweg, raakte de Ford Fiesta met de wielen van de weg. Door een verkeerd manoeuvre belandde de wagen dwars op de rijbaan. Een vrachtwagen die net kwam aangereden, kon niet meer tijdig remmen en greep de auto in de flank. Thomas en Annelies waren op slag dood. De begrafenis op zaterdag 24 maart 2007 werd bijgewoond door 2.400 mensen.
Hechte band
Afgelopen zondag werden Annelies en Thomas al voor de tiende keer herdacht tijdens een misviering in de kerk van Sint-Jacob de Meerdere. En net als bij de vorige negen herdenkingen, lazen Pieter Deleersnyder (34) en Lien Stevens (33) een tekst voor. “Het is niet gemakkelijk om elk jaar iets anders te schrijven, want uiteindelijk val je in herhaling. Maar we proberen altijd iets te brengen waar iedereen zich kan in vinden”, klinkt het bij de twee.
Pieter en Lien werken allebei als kleuterleider in Het Beverbos, maar waren ook beiden heel close met de betreurde Annelies en Thomas. “Ik kende Annelies al van in de lagere school. Ze was een van mijn beste vriendinnen”, vertelt Lien, die ook samen met Annelies bij de scouts was. Pieter had dan weer een erg goede band met Thomas. “Bij de jongensscouts vormden we een heel hechte groep met de leiders. We hingen allemaal heel goed aan elkaar”, zegt hij.
“Thomas was nen zotten, een kameraad van iedereen, die wel serieus kon zijn wanneer het moest. Hij wilde vooral genieten van het leven en alles op zich laten afkomen”, herinneren Pieter en Lien zich. “Annelies was al wat meer aan de toekomst aan het denken. Ze woonde samen met haar vriend en was klaar om een gezin te stichten. Maar ook zij was een zotte doos, altijd voor sfeer en ambiance zorgend, de eerste om zich te verkleden en anderen op sleeptouw te nemen…”
Moeilijk te vatten
De kleuterleiders herinneren zich de dag van het ongeval alsof het gisteren was. “We stonden allebei al voor de klas in Het Beverbos”, vertelt Pieter. “Ik werd telefonisch op de hoogte gebracht van het ongeval van Thomas. Op dat moment wisten we nog niet dat Annelies er ook bij betrokken was. Ik heb meteen Lien ingelicht en tegen de speeltijd wisten we al dat ze allebei gestorven waren. We hebben die dag uiteraard geen les meer gegeven. Vanaf ‘s middags hebben we elk met onze scoutsgroep samengezeten in het lokaal. In zo’n periode heb je vooral je kameraden nodig. Rouwen doe je door in je eentje te treuren, maar ook door met je vrienden mooie herinneringen op te halen.”
“Annelies en Thomas waren allebei toffe mensen, sfeermakers, de vrienden van iedereen”
“Ik was die eerste dagen zo danig bezig met de voorbereiding van de begrafenis, dat ik pas later echt besefte wat er gebeurd was”, zegt Lien. “Zoiets kan je ook maar moeilijk vatten. Het is vooral op bepaalde momenten dat je beseft dat ze er niet meer zijn.”
Leegte
De herinneringen vervagen dan wel in de loop der jaren, vergeten zullen Thomas en Annelies nooit worden.
“Je staat er niet meer constant bij stil, maar zoiets draag je voor altijd met je mee”, zegt Pieter. “Verdriet kan je het gevoel niet noemen, maar wel gemis, leegte. Ik kan ook niet voorbij de plaats van het ongeval rijden zonder er aan te denken. Een ook liedjes als Like A Prayer van Madonna en Born Slippy van Underworld doen ons altijd automatisch denken aan Annelies en Thomas.”
“Door de drukte in je leven denk je er misschien niet meer elke dag aan, maar het gemis blijft toch wel”, vult Lien aan. “Vooral bij bepaalde belangrijke gebeurtenissen: een huwelijk, je verjaardag… Momenten waar ze bij had moeten zijn. En ook als ik ooit trouw of een kindje krijg, zal ik haar missen om dat moment te delen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier