Vandaag is het exact tien jaar geleden dat familie, collega’s en heel wat vrienden afscheid namen van Marnix Feys, directeur van De Boomgaard. Zijn vrouw blikt in onze krant terug op de avond van zijn dood en de rollercoaster van emoties die daarop volgde.
Zondag was het tien jaar geleden dat schooldirecteur Marnix Feys uit het leven stapte. Zijn dood zorgde voor een heuse schokgolf in de gemeente. ‘Meester’ Marnix was diep geworteld in het verenigingsleven. Engageerde zich voor de jeugdraad, had een goede band met de Chiro, het Sint-Maartenscomité, de parochieraad… Iedereen kende hem en omgekeerd kende hij de gemeente als zijn broekzak. Zijn vlotte pen maakte van hem ook een gewaardeerde medewerker voor De Weekbode. Alleen had niemand gedacht dat hij tien jaar geleden zelf voorpaginanieuws zou worden. Niemand.
“Niemand”, herhaalt zijn vrouw Lucrèce Verhelle. Ze schudt het hoofd. “Nee, dit hadden we nooit durven denken.” Ze had haar man die middag nog gezien, vluchtig, net voor de inspecteur langskwam. “Hij maakte er zich zorgen over en ik zei dat het wel in orde zou komen. Ik weet dat hij in zijn hoofd wel bezig was met de komende inspectie, maar niet in die mate dat ook ik me zorgen moest maken.”
Zes jaar eerder was Marnix directeur geworden van De Boomgaard, de school waar Lucrèce ook werkte, tot vorig jaar. Het verhaal dat ze brengt in onze krant deze week is er eentje van hoop en wanhoop, van verdriet en vragen, van alleen zijn en toch niet: “Alleen zijn valt mee, maar dat achterblijven…”
Het volledige verhaal vindt u in Krant van West-Vlaanderen, De Weekbode Roeselare.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier