Spoedgevallendienst AZ Groeninge is verhuisd: “Ik ben enorm trots op ‘mijnen’ spoed”

“Dit is de eerste keer in mijn carrière dat het triagebord leeg is”, glimlacht hoofdverpleegkundige Karel Decaluwé. Nu de spoedgevallendienst van AZ Groeninge definitief verhuist van de Loofstraat naar de gloednieuwe campus Kennedylaan nemen artsen, verpleegkundigen en ander personeel afscheid van hun spoed. “Dit is meer dan een stap voorruit.” Op stap door wat de spoeddienst was en wat de spoeddienst wordt.

Hoofdverpleegkundige Karel Decaluwé is een moe maar tevreden man. “De verhuizing naar de nieuwe campus is erg vlot verlopen”, glimlacht hij. “Om 4.55 uur vanochtend was de eerste vrachtwagen volgeladen met materiaal al op weg naar de Kennedylaan. Of ik ervan wakker gelegen heb? Ik heb al voor veel hetere vuren gestaan (lacht). Als je voor een kettingbotsing met meer dan honderd wagens staat, heb je stress. Vandaag moeten we in principe gewoon ons draaiboek volgen.”

Als je voor een kettingbotsing met meer dan honderd wagens staat, heb je stress

De verhuizing van de AZ Groeninge-spoeddienst naar de nieuwe campus aan de Kennedylaan werd dan ook tot in de puntjes voorbereid. Karel en zijn voorganger Geert Gunst, ondertussen met brugpensioen, werkten de voorbije maanden elke stap uit. “Eigenlijk is het ergens wel spijtig dat Geert de effectieve stap niet mee maakt”, zegt Karel.

Gezelligheid

De spoeddienst werkt vandaag met een ruim dubbele équipe, zodat de patiëntenzorg op geen enkel moment in het gedrang komt. “We kunnen ons ook tijdens deze speciale periode geen misstap veroorloven.” Het AZ Groeninge schat dat in 2017 ruim 40.000 patiënten zich op ‘t spoed aanmelden. “Ik denk dat ik voor iedereen hier kan spreken als ik zeg dat deze stap de enige juiste is. Kortrijk is als stad de laatste jaren zo gegroeid. Onze spoeddienst hier was simpelweg te klein geworden.”

Vrijdagochtend was de dienst in de Loofstraat volledig leeg. “Zie je ons triagebord? Ik werk hier nu 16 jaar en dit is letterlijk de eerste keer in mijn carrière dat het volledig leeg is (lacht). Dag én nacht viel hier iets te beleven.” De campus Loofstraat missen zal Karel niet snel doen. “Uiteraard hadden we hier altijd wel gezellig. Maar we verhuizen met dezelfde ploeg naar een andere locatie. Ik ben er zeker van dat we het daar minstens even gezellig zullen kunnen maken.”

Met haar 38 jaar ervaring kent hoofdverpleegkundige van de dienst Traumatologie Annemie Witdouck het klappen van de zweep in de Loofstraat. Ook haar verdieping verhuist, samen met de nauw verbonden spoedgevallendienst, naar de nieuwe campus. “Ik zie het echt wel enorm zitten”, vertelt ze enthousiast. “Uiteraard vertrek ik hier met een beetje spijt in het hart. Uiteindelijk heb ik hier een half mensenleven gewerkt. Maar we gaan naar een heel mooi gebouw. Ruime kamers, veel licht. Als je de oubollige omgeving hier ziet, is het zeker meer dan een stap vooruit. Hoewel ik lang heb gedacht dat dat nieuw ziekenhuis er nooit zou komen.”

Annemie wist vanaf haar zes jaar dat ze verpleegster wilde worden. “Toen ik mijn moeder destijds vertelde van mijn plannen, was ze enorm ontroerd. De job is sinds ik hier in 1979 begon wel enorm geëvolueerd: de evaluatieprocedures, een kortere ligduur voor de patiënten, alles gedigitaliseerd, niets meer op papier,… Maar de kern van onze job, het verzorgen van elke patiënt, is gebleven. En als je, zoals mijn team hier, een hart voor je patiënten hebt, verleer je dat nooit.”

De Loofstraat kraakt uit haar voegen, we moeten mee met onze tijd

Achtendertig jaar als verpleegkundige, dan bulk je van de anekdotes. En dat is bij de goedlachse Annemie niet anders. “Och, ik kan tientallen verhalen ophalen: Wendy Van Wanten die kwam optreden of koningin Fabiola die na het ongeval met ‘t Fort de gewonden een hart onder de riem kwam steken,… Toch zal één patiënt me altijd bijblijven. Heel vroeger kwam hier een moslimman met een naar eigen zeggen erg pijnlijke rug aan. Toen de dokter naar hem op zoek ging, kwam hij nogal geschrokken naar mij met de vraag waar die meneer was. ‘Hij ligt niet in zijn bed’, zei die dokter toen. Wat bleek? Die man zat naast zijn bed op zijn bidmatje te bidden, in de richting van Mekka en volledig uit het zicht. Zo pijnlijk kan die rug toch niet geweest zijn (lacht).”

Tot dinsdag lag de dienst Traumatologie nog vol met patiënten. “Maar iedereen is ondertussen naar huis vertrokken of verhuisd naar de Kennedylaan. Gisterennacht bleven de verpleegkundigen zelf dan overnachten in het ziekenhuis. “Al denk ik dat ik mijn ogen geen vijf minuten heb dicht gedaan. We hebben met z’n allen, gezellig, bij elkaar afscheid genomen van ons verdiep. Tapas laten komen, veel gebabbeld, zelfs verstoppertje gespeeld in de lege kamer. We hebben ons echt rot gejeund.”

Toch zal het voor Annemie even raar doen. “Achtendertig jaar dezelfde parking oprijden is toch iets speciaals. Maar we konden hier niet blijven. De Loofstraat kraakt uit haar voegen, we moeten mee met onze tijd. En geloof me vrij, we verslechteren er onszelf in de nieuwe campus zéker niet op (lacht).”

“Niets dan voordelen”

Ondertussen is de nieuwe spoeddienst aan de Kennedylaan up and running. Adjunct-hoofdverpleger Dries Taghon leidde er vanochtend logistiek alles verder in goede banen. “Tegen 6.30 uur vrijdagmorgen, ruim voor de eerste patiënt hier aankwam, waren alle kamers operationeel. De maandenlange voorbereiding heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen”, zegt Dries. “Opstarten vormde dus geen enkel probleem.”

Een dienst qua oppervlakte dubbel zo groot als de vorig, de nieuwste medisch-technische snufjes, een enorme garage die dienst kan doen als noodopvang, een strak onthaal waarin je een kleine fuif kan geven,… Alles aan de nieuwe campus straalt comfort en vertrouwen uit. “We staan nu op een hoger niveau, dat is duidelijk. Alles is aangepast aan de noden van vandaag. Ons team is dan ook erg enthousiast om hier te komen werken. Voor onze spoeddienst biedt de verhuizing niets dan voordelen “

Fluitend van en naar het werk

Schoonmaakster Carine Dendooven is in de zevende hemel sinds de overstap naar de nieuwe campus. “Ik ben hier de voorbije weken en maanden het ziekenhuis komen verkennen. Soms met de verpleegkundigen, soms alleen. En elke keer zag ik het verhuizen meer en meer zitten“, vertelt ze vol enthousiasme. Carine, die al 41 jaar voor AZ Groeninge werkt, waarvan veertien op de spoeddienst, heeft dan ook niets dan lof voor haar dienst. “Ik ben trots, erg trots op mijnen spoed. Het is hier allemaal perfect afgewerkt, allemaal nieuw. Zo aangenaam om te komen werken.”

De verpleegkundigen van de dienst noemen Carine – terecht – het zonnetje in huis. “Ik ben altijd en overal vriendelijk. Tegen patiënten, tegen de verpleging, tegen de dokters,… Er is al genoeg miserie in de wereld, hé. Dat ik hier een gekende figuur ben? Daar doe ik het niet voor, maar ik geef toe dat de appreciatie me deugd doet. Weet je, ik vertrek ‘s morgens fluitend naar mijn werk en kom fluitend terug thuis. Op het einde van mijn carrière zullen ze me hier letterlijk moeten wegsleuren (lacht).”

(Olaf Verhaeghe)