Senioren en kinderen van rusthuisbewoners vinden het positief dat Oostende de onderhoudsplicht heeft afgeschaft. Maar bij mensen die net uit de boot vallen, blijft er toch wat ongerustheid. “Hoe lang houden we dit vol?”, vragen ze zich af. Dat vernamen we door op een zonnige namiddag eens op de koffie te gaan op het terras en in de cafetaria van woonzorgcentrum De Boarebreker.
“Het is heel simpel”, vertelt een man (82) die anoniem wenst te blijven en wiens vrouw (90) sinds februari in De Boarebreker verblijft. Het koppel woont sinds 20 jaar in Oostende, maar is uit het Antwerpse afkomstig. “Als je hier toekomt, mag je onmiddellijk je identiteitskaart tonen en je bankgegevens doorgeven. Er wordt een aanvraag gedaan voor een invaliditeitsuitkering, maar wij kwamen niet in aanmerking. En doordat wij elk een pensioen hebben, bleek ook dat wij de rusthuisfactuur kunnen betalen. Ze zoeken waar ze het geld kunnen halen.”
Ik vind het chic dat ze dit doen in Oostende
“De zorg voor mijn vrouw kon ik niet volhouden”, vertelt de man waarom hij zijn vrouw in het rusthuis liet opnemen. De dokter zei: ofwel jij eerst, ofwel zij eerst, maar dit kan je niet volhouden. Wij zijn nu gescheiden van tafel en bed. Ik ben nog alleen thuis. Ik betaal nu zowel voor mijn vrouw in het rusthuis als de huur voor mijn appartement. En dat loopt op. Ze zeggen dat wij moeten toekomen met ons pensioen en met de spaarcenten die we op de bank hebben staan. Op dit moment gaat dat ook nog, maar op termijn kan het moeilijk worden.”
“Iets anders zoeken”
“Ik ben toch aan het uitkijken voor een andere oplossing. Ik ging langs in een ander rusthuis in Oostende, waar ze zorgflats hebben waar wij samen zouden kunnen wonen. Dat zou ons goedkoper kunnen uitkomen. Maar ook daar hangt het af van de gezondheid van de patiënt. Onze kinderen wonen in Antwerpen en zij zouden liever hebben dat we ons daar in een woonzorgcentrum gaan vestigen. We zijn er zelfs enkele gaan bezoeken, maar de wachttijd bedraagt er acht jaar voor ons. Wij zijn nu van Oostende hé en genieten daar geen prioriteit meer.” Mocht dit koppel echt de rekening niet meer kunnen betalen, dan zou het Sociaal Huis het normaliter overnemen. Ze zijn weigerachtig om er veel over te praten, maar duidelijk is dat ze er niet helemaal gerust in zijn. “De kosten lopen op”, zucht de man. “Maar met de kinderen hebben we daar nog niet over gesproken. Zij weten veel beter dan wij hoe de financiële zaken allemaal in elkaar zitten. Ik wil er niet te snel over beginnen.”
“Enige oplossing”
Fernand Hoste (83) zit wat verder op het terras met zijn dochter Linda (55) en een vriendin die hij in het woonzorgcentrum leerde kennen. Linda woont al 38 jaar in Blankenberge, maar komt haar vader wekelijks bezoeken. “Vader was destijds taxichauffeur in Oostende”, vertelt Linda. “Hij was in de hele stad bekend onder zijn bijnaam Champagne. Mama is gestorven. We zijn met drie dochter thuis. Ik heb nog een tweelingzus en dan is er nog een zus van twee jaar ouder. Mijn twee zussen wonen in Oostende. Mijn tweelingzus komt hier bijna elke dag. Vader verblijft hier nu een jaar en acht maanden. Hij werd in het rusthuis opgenomen na een trombose. Eerst herstelde hij in het BZIO – den IMBO, maar daarna was het niet meer mogelijk om weer naar huis terug te keren. Er was geen andere oplossing dan een rusthuis. En dat is heel snel gegaan.”
“Ik ben nu getrouwd met mijn rolstoel”, lacht Fernand. “Op mijn appartement op de tweede verdieping kon ik niet blijven. De huur is stopgezet en ik ben naar hier gekomen.” Met een duwtje van de zorgkas erbij komt Fernand financieel rond om zijn rusthuisverblijf te betalen. “Toch is het een goede zaak dat Oostende bijpast voor wie de rusthuisfactuur niet kan betalen“, vindt Linda. “Zelf heb ik geen inkomen, mijn man heeft een zaak. Het zou niet evident zijn dat hij moet betalen voor zijn schoonpa. Het is chic dat ze dat doen in Oostende. Het is ook goed dat er rusthuizen bestaan. Waar moeten oudere, hulpbehoevende mensen anders naartoe?”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier