Bij iedere hype komt het uit zijn stinkend riooltje gekropen om bagger over sociale media te storten. Je kent het fenomeen wel, de azijnpisser.
Nooit verlegen om zijn mening al dan niet kleurrijk en met de nodige spitsvondigheid te etaleren. Briljant bij momenten, geniaal gevonden woordspelingen, netjes uitgewerkte memes -de kort en krachtige ‘enough’-variaties van Batman en Robin blijven evenwel mijn mondhoeken beroeren- … Maar in de kern, azijnpisserij.
Hoe belachelijk is deze hype wel alweer niet? De azijnpisser kan zich niet identificeren met de hype dus moet die wel de grond ingeboord worden.
Waar die zijn energie blijft halen om te kankeren over onschuldige hypes als Pokémon GO, ik snap het niet. Leven en laten leven. Dat is nu eens een motto waar ik mij kan in vinden.
Is dat ook al een bron van ergernis, een generatie die enkele weken lang plezier beleeft aan een spelletje? Integendeel zou ik toch denken, er is tenminste plezier. Lang geleden dat ik nog zoveel jongeren (samen) op straat zag tijdens een vakantie.
En daarmee promoveert die groep al een bank vooruit ten opzichte van die azijnpissers die achteraan in de klas de zuurpruim zitten uit te hangen. Alsof hun post zo’n significante bijdrage levert tot een Hoger Niveau van de Mensheid.
Bij iedere hype komt het uit zijn stinkend riooltje gekropen om bagger over de sociale media te storten: de azijnpisser
De Jeugd van Tegenwoordig legt ki-lo-me-ters af om zoveel mogelijk van die digitale beesten te sprokkelen. Samen op tocht. Begin vorige week zag ik nog een groepje van vier senioren gedreven door Roeselare trekken. In hun handen stak een klembord met een bundel papieren vol foto’s. Veel sociaal contact had het viertal niet met elkaar. Ze gingen elk op zich volledig op in hun zoektocht naar details in het straatbeeld. Een fotozoektocht mesinke. De Pokémon Go van vroegere generaties.
Waarin verschilt hun bezigheid? Hun appreciatie voor cultureel erfgoed? Geschiedenis? Architectuur? De intellectuele meerwaarde? Kort door de bocht: het detail in dat gebouw werd ooit ontworpen door een architect (of zijn assistent) aan een bureau. Die Pidgey werd ontworpen door een computerfreak, aan een bureau. Punt. Beiden hebben dezelfde motieven, zowel commercieel als naar entertainment toe. Schoonheid en op naar de volgende opdracht.
Voor een generatie zijn de tekenfilms van Pokémon evenveel erfgoed als dat krulletje aan deze of gene gevel.
Als de azijnpisser hierover een litanie wil afsteken, ga je gang. Maar doe dat thuis en verveel je familie ermee. En vergeet niet, dat je je strijd moet weten te kiezen. Op een dag zal je alle registers moeten open gooien om jouw punt te maken bij een fenomeen waarbij jouw visie wél relevant is om de Mensheid een tikkeltje in De Juiste Richting te duwen. Maar ja, wie gaat dan nog luisteren? Wie zal de essentie in al de bagger herkennen?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier